ΟΙ ΕΛΛΗΝΕς ΤΗς ΚΟΡΣΙΚΗς

Το Καργκέζε (Cargèse la Grecque) είναι μία κοινότητα στην δυτική ακτή της Κορσικής που ιδρύθηκε από Μανιάτες πρόσφυγες το β’ μισό του 17ου αιώνα. Οι Κορσικανοί μπορούν να θεωρηθούν εκγαλλισμένοι Ιταλοί. Η ενσωμάτωση του νησιού στη Γαλλία πραγματοποιήθηκε το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα· η μοναρχία άφησε στους κατοίκους αυτονομία σημαντική. Μετά τα γεγονότα όμως του 1789, επιβλήθηκε στους Κορσικανούς έντονος ρυθμός αποβολής των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους. Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας δυναμικών στοιχείων του πληθυσμού για ανεξαρτησία από τη Γαλλία δεν είναι σπάνιες (το 1988 ζητήθηκε επίσημα ανεξαρτησία απο τους Κορσικανούς αλλά το γαλλικό κράτος την αρνήθηκε).

Σύμφωνα με το άρθρο του Δημ. Μιχαλόπουλου (Βήμα, 15 Φεβ 1998) μέρος των κατοίκων τού ούτως ειπείν Καργκέζε είναι ελληνικής καταγωγής. Το σχετικό ζήτημα είναι πια τελείως ξεκαθαρισμένο. Σε αντίθεση, πράγματι, με τους ελληνόφωνους τηςΚάτω Ιταλίας, για τους οποίους κανένας δεν είναι βέβαιος κατά πόσον βρίσκονται εκεί από αρχαιοτάτων χρόνων ή από την εποχή της Εικονομαχίας (το δεύτερο φαίνεται πιο λογικό), οι Έλληνες ομογενείς του κορσικανικού χωριού είναι από τη Μάνη
 Εφυγαν ­ καθώς εναργώς αφηγείται στο σχετικό με αυτήν την τελευταία βιβλίο του ο Πάτρικ Λι Φέρμορ πάλι ­ το δεύτερο μισό του 17ου αιώνα, έφθασαν στην Κορσική και ύστερα από σκληρές συγκρούσεις με τους ντόπιους εγκαταστάθηκαν τελικώς και βρήκαν ηρεμία στο Καργκέζε. Μιλούσαν εκεί τα ελληνικά της πρώτης τους πατρίδας ως και τις πρώτες δεκαετίες του αιώνα μας. Στη συνέχεια υιοθέτησαν τα κορσικανικά και φυσικά τα γαλλικά. Κατά τα τελευταία χρόνια, κύμα νοσταλγικό της Ελλάδας έχει κατακλύσει το χωριό: πολλοί, απόγονοι Πελοποννησίων και μη, μελετούν τη γλώσσα μας σε ρυθμούς εντατικούς, έρχονται εδώ, στέλνουν τα παιδιά τους για σπουδές στο πανεπιστήμιο της Αθήνας και με κάθε τρόπο προσπαθούν να ξαναζωντανέψουν τους παλιούς δεσμούς.


Λίγες ημερομηνίες της ιστορίας του Καργκέζε από το http://www.corsica.net/cargese/
Οι πρόγονοι των Ελλήνων του Καργκέζε κατάγονταν από το Βοίτυλο ή Οίτυλο της Λακωνίας.
1663: Διαπραγματεύσεις μεταξύ του αιδεσιμότατου Παρθένιου Καλκανδή, επισκόπου Οιτύλου και της κυβέρνησης της Γένοβας διήρκεσαν 12 χρόνια. Τελικά αποφασίστηκε να παραχωρηθεί στους πρόσφυγες η περιοχή της Παόμιας, 50 χλμ βόρεια του Αζάκιο (Ajaccio – Αιάκιο) έναντι ενός μικρού αντιτίμου, με την προϋπόθεση ότι οι Έλληνες θα αναγνώριζαν τα πρωτεία του Πάπα.

1665: Αφού οι διαπραγματεύσεις προχώρησαν ικανοποιητικά, ο αιδεσιμότατος Καλκανδρής, ο οποίος συνόδευε τους Έλληνες μαζί με 6 μοναχούς, ευχαρίστησε την κυβέρνηση της Γένοβας στις 25 Ιουνίου.

1675: Καθώς η επιτροπή των Στεφανοπουλέων ικανοποιήθηκε με τους όρους των διαπραγματεύσεων, ένα συμβόλαιο υπογράφτηκε στις 25 Σεπτεμβρίου με τον καπετάνιο Ντανιέλ του πλοίου “Saviour” το οποίο θα μετέφερε σε 10 μέρες 800 πρόσφυγες είτε στο Λιβόρνο είτε στη Γένοβα όπου θα παρέμεναν για λίγο. Το κόστος του ταξιδιού για τους Έλληνες κανονίστηκε στα 5 ρεάλια (ένα ρεάλι=25 σέντς), που θα πληρώνοντα όταν θα έφταναν. Οι Οιτυλιώτες επιβιβάστηκαν στις 3 Οκτώβρη 1675 στον “Σωτήρα” όμως το πλοίο έφτασε στο προορισμό του την 1η Γεναρη του 1676. Από τους 800 πρόσφυγες, οι 120 πέθαναν στη διάρκεια του ταξιδιού.
1676: Στις 13 Φεβρουαρίου οι αρχές της Γένοβας ανέκριναν τον αιδεσιμότατο Παρθένιο σχετικά με τους λόγους του εκπατρισμού τους. Πριν την αναχώρηση των Οιτυλιωτών για την Κορσική οι προαναφερόμενες αρχές ιταλοποίησαν όλα τα επίθετα αντικαθιστώντας τις καταλήξεις -ακης σε -acci, π.χ. Παπαδάκης σε Papadacci.
Στις 14 Μαρτίου 3 γενοβέζικες γαλέρες έπιασαν σε ένα ακαθόριστο σημείο κοντά στην Παόμια, το οποίο ίσως ήταν ο μικρός όρμος “dei Monachi” (των Μοναχών) που σήμερα ονομάζεται ακτή Forni.
Το όνομα Παόμια (Paomia) προέρχεται από την ιταλική λέξη pavore που σημαίνει παγώνι. Την Παόμια αποτελούσαν 5 χωριουδάκια το Pancone, το Corona , το Rondolino, το Salici και το Monte-Rosso που χτίστηκαν από τους Έλληνες σε ένα χρόνο.