Η Ελληνική παρουσία στη Λιβύη, χάνεται στα βάθη των αιώνων και σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, οι πρώτοι Έλληνες που εμφανίστηκαν στην περιοχή, ήταν στην πλειοψηφία τους σκλάβοι, οι οποίοι από τους πειρατές της εποχής πουλήθηκαν στην Τρίπολη. Αργότερα, άρχισαν να καταφθάνουν εκεί και Έλληνες από τη Μικρά Ασία και το νησιωτικό χώρο.
Η ύπαρξη ενός σημαντικού αριθμού Ελλήνων στην περιοχή, συνάγεται και από το γεγονός ότι μετά από αίτημα των Ελλήνων, ελεύθερων και σκλάβων, προς το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, ιδρύθηκε το έτος 1647 στη Λιβύη ο πρώτος ελληνορθόδοξος ναός, ο ιερός ναός του Αγίου Γεωργίου στην Τρίπολη.
Η δημιουργία ελληνικών κοινοτήτων, αρχικά στην Τρίπολη και αργότερα στην περιοχή της Βεγγάζης, ανάγεται στην εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι μόνιμοι Έλληνες κάτοικοι στην Τρίπολη, ήταν 63 κατά το έτος 1876, για να αυξηθούν στους 114 το 1896 και να φτάσουν τους 737 το 1929. Από αυτούς, οι 563 κατοικούσαν στην Τρίπολη, 125 στη Βεγγάζη και οι υπόλοιποι διέμεναν σε διάφορες περιοχές της Λιβύης.
Το 1889, ιδρύθηκε στην Τρίπολη το πρώτο ελληνικό κοινοτικό σχολείο.
Από στοιχεία της Ελληνικής Πρεσβείας στη Λιβύη, προκύπτει ότι ο μεγαλύτερος αριθμός των Ελλήνων που κατοικούσαν ποτέ στη χώρα, έφτασε κάποια εποχή στα 3.000 άτομα, χωρίς να υπολογίζονται σε αυτούς οι ναυτικοί και οι εποχιακοί μετανάστες, οι οποίοι εργάζονταν στη Λιβύη κυρίως από την Άνοιξη ως το Φθινόπωρο και ασχολούνταν κυρίως με τη ναυτιλία, την αλιεία και τη σπογγαλιεία.
Σε αυτούς, πρέπει να συνυπολογιστεί και ένας σημαντικός αριθμός εξισλαμισθέντων Κρητικών, οι οποίοι μετά την απελευθέρωση της Κρήτης εγκατέλειψαν το νησί, φοβούμενοι πιθανούς διωγμούς εκ μέρους των Χριστιανών. Οι περισσότεροι από αυτούς, που τα επίθετά τους έχουν τη γνωστή κρητική κατάληξη σε –άκης, διατήρησαν πολλά από τα κρητικά ήθη και έθιμα
Η αντίστροφη μέτρηση για τον ελληνισμό της Λιβύης, αρχίζει στα τέλη της δεκαετίας του ΄70, με την επικράτηση της επανάστασης του Μουαμάρ Καντάφι και την πολιτική των εθνικοποιήσεων που ακολούθησε, γεγονός που πυροδότησε μία γενικότερη εχθρότητα κατά των ξένων υπηκόων. Τότε, θα αρχίσουν σταδιακά να αποχωρούν από τη Λιβύη και οι περισσότερες ελληνικές τεχνικές εταιρίες, που δραστηριοποιούνταν εκεί έντονα τις δεκαετίες του ΄60 και του ΄70.
Το 1992, σύμφωνα με τα τότε στοιχεία του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών ζούσαν στη Λιβύη περίπου 500 Έλληνες, όμως σήμερα, δεν πρέπει να ξεπερνούν τους 300, όπως προκύπτει από τις εκτιμήσεις της Ελληνικής Πρεσβείας στην Τρίπολη. Στον αριθμό αυτό, πρέπει να προστεθούν και περίπου 100-150 Ελληνίδες που είναι παντρεμένες με Λίβυους και μένουν μόνιμα στη χώρα, ανατρέφοντας τα παιδιά τους με την ελληνική παράδοση, όπου οι συνθήκες τους το επιτρέπουν.
Οι ομογενείς μας, κατοικούν κυρίως στις περιοχές της Τρίπολης και της Βεγγάζης, υπάρχει όμως μικρή ελληνική παρουσία και στις πόλεις Ντέρνα, Κούφρα, Τζάλο κ.α.
Σήμερα υπάρχουν δύο ελληνικές κοινότητες, η μία στην τρίπολη και η άλλη στη Βεγγάζη, ενώ λειτουργούν ακόμη ο Σύλλογος Ελληνίδων Γυναικών Τριπόλεως και το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού.
Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων
Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011
Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011
Τι σχέση εχει η Σαντορίνη με την Λιβύη
Η χώρα του Καντάφι που δοκιμάζεται από τις ταραχές και την αιματοχυσία, έχει στο dna της και ελληνικό αίμα, αφού στην αρχαιότητα κάτοικοι της Σαντορίνης την αποίκησαν, μετά από εντολή του Μαντείου των Δελφών, να βρουν νέο τόπο κατοικίας στη Βόρειο Αφρική. Έτσι, το 631 π.Χ., Σαντορινιοί ίδρυσαν την Κυρήνη. Μέσα σε διάστημα διακοσίων ετών, ιδρύθηκαν άλλες τέσσερις σημαντικές πόλεις στην περιοχή: η Βάρκη, οι Ευσπερίδες (αργότερα Βερενίκη, σημερινή Βεγγάζη),η Αλ Μπάυντα , η Ταύχειρα (αργότερα Αρσινόη, σημερινή Τόκρα) και η Απολλωνία (Susah), το λιμάνι της Κυρήνης. Μαζί με την Κυρήνη, ήταν γνωστές ως Πεντάπολις. (wikipedia)
Source : Σαντορινιός
Source : Σαντορινιός
Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011
Άνοδος και παρακμή του Ελληνισμού στην Καλαβρία (από το διαδικτυακό περιοδικό costaviolaonline.it
Οι καταβολές του Ελληνισμού στην Καλαβρία ανάγονται προφανώς στον ελληνικό αποικισμό της Νοτίου Ιταλίας και Σικελίας, στα εδάφη που ανά τους επόμενους αιώνες θα γίνονταν γνωστά με το όνομα "Μεγάλη Ελλάδα", έτσι ονομαζόμενη εξαιτίας του υψηλότατου πολιτιστικού επιπέδου που το έδαφός μας είχε αποκτήσει, ώστε να επισκιάσει την ίδια την Ελλάδα. Κατά την άφιξή τους οι Έλληνες ώθησαν τους αυτόχθονες πληθυσμούς προς το εσωτερικό της χώρας και ίδρυσαν πόλεις όπως το Ρήγιο, τις Συρακούσες ή τον Τάραντα. Το Ρήγιό μας υπήρξε πατρίδα του γλύπτη Πυθαγόρα και του Αναξίλα, του διάσημου τυράννου που οδήγησε το Ρήγιο στο ύψιστο μεγαλείο και που κυριάρχησε και στις δύο όχθες του Στενού (494-476 π.Χ.), στον Κρότωνα δραστηριοποιήθηκε ο Πυθαγόρας (μολονότι καταγόμενος από την Σάμο), στις Συρακούσες ο μεγάλος Αρχιμήδης, αλλά οι πόλεις σιγά-σιγά παρήκμασαν και κατέστησαν τρωτές στην επέκταση της Ρώμης, που είχε ιδιαιτέρως δραστηριοποιηθεί εκείνα τα χρόνια, και το 212 π.Χ. (έτος πτώσης των Συρακουσών) η υποδούλωσή τους ολοκληρώθηκε.
Μιλώντας για το Ρήγιο (πράγμα το οποίο ενδιαφέρει περισσότερο, εφόσον επικεντρωνόμαστε στην Καλαβρία), οι Ρωμαίοι επέτρεψαν να διατηρηθεί η ελληνική γλώσσα (αντίθετα με όσους πιστεύουν ότι ο αρχαίος Ελληνισμός αφανίστηκε με την έλευση της Ρώμης): είναι γνωστό, πράγματι, ότι γενικά οι Ρωμαίοι, εξαιρώντας την περίπτωση της Καρχηδόνας, δεν κατέστρεφαν τις προϋπάρχουσες από αυτούς πόλεις και απορρόφησαν πολλά πράγματα από αυτές, μεταξύ των οποίων την μηχανική, που κληρονόμησαν κατά πολύ από τους Ετρούσκους. Αλλά μοιραία, όντας στην περιοχή ρωμαϊκής επιρροής, υπήρξε και μια κάποια διάδοση της Λατινικής, η οποία συνυπήρξε σε όλη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με την Ελληνική, γλώσσα που οι ίδιες οι καλλιεργημένες ρωμαϊκές τάξεις κατείχαν τουλάχιστον μέχρι την διαβόητη κρίση του 3ου αιώνα: για τον λόγο αυτό είναι αδιανόητο η ελληνική γλώσσα, η κατ' εξοχήν γλώσσα κύρους, να παραχωρούσε τόσο εύκολα την θέση της έναντι της Λατινικής, πράγμα το οποίο δεν συνέβη στο ανατολικό τμήμα της Αυτοκρατορίας, σε εκείνο που θα γινόταν γνωστό με το όνομα Βυζαντινή Αυτοκρατορία (όνομα ωστόσο που ανάγεται στην Αναγέννηση: οι "Βυζαντινοί" ονόμαζαν τους εαυτούς τους "Ρωμαίους"). Με την πτώση της Δυτικής Αυτοκρατορίας, η Ιταλική Χερσόνησος (και με αυτήν και η Καλαβρία) περιέπεσε στα χέρια των γερμανικών λαών, κατά την διάρκεια του οποίου Ιταλοί, Γάλλοι και Ισπανοί θα ονόμαζαν "βαρβαρικές εισβολές" και οι Γερμανοί "μετανάστευση των λαών".
Πρώτα ο Οδόακρος και μετά ο Θεοδώριχος με τους Οστρογότθους, κυβέρνησαν στην Ιταλία μέχρι το 553, όταν οι Ρωμαίοι επανέκτησαν το έδαφος. Ενώ μεγάλο τμήμα της ιταλικής χερσονήσου κατακτήθηκε από τους Λογγοβάρδους, στην Καλαβρία (κυρίως στο κεντρικό και νότιο μέρος) παρέμειναν οι Ρωμαίοι, και συνεπώς ο πολιτισμός τους, που είχε πλέον γίνει ανατολικορωμαϊκός, διαδόθηκε στην επικράτεια: οι ερημίτες μοναχοί αναζητούσαν καταφύγιο στα δάση της Καλαβρίας, όπου έβρισκαν την "ησυχία" (ή αλλιώς την πνευματική ηρεμία), και το ελληνικό τυπικό κυριάρχησε, κυρίως αφότου το 733 ο αυτοκράτορας Λέων Γ' μεταβίβασε τα ρωμαϊκά εδάφη στην Ιταλία από την δικαιοδοσία του Πάπα σε εκείνη του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.
Η Καλαβρία τέθηκε υπό τον στρατηγό (που διοικούσε τα Θέματα, δηλ. τις ανατολικορωμαϊκές διοικητικές μονάδες που πήραν την θέση των ρωμαϊκών διοικήσεων) των Συρακουσών, αλλά μετά την αραβική κατάκτηση της Σικελίας, η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στο Ρήγιο, και έτσι γεννήθηκε το Θέμα της Καλαβρίας που εκείνη την περίοδο είχε λάβει την σημερινή ονομασία.
Η βυζαντινή στρατιωτική παρουσία στην Καλαβρία τελείωσε το 1059, όταν κατέφθασαν οι Νορμανδοί, πολεμιστές σκανδιναβικής καταγωγής που είχαν εγκατασταθεί στην Γαλλία, στην ομώνυμη περιοχή της Νορμανδίας. Αυτοί υπήρξαν μισθοφόροι πολεμιστές που πολέμησαν και για λογαριασμό των Ρωμαίων της Ανατολής, που κατέκτησαν την Νότιο Ιταλία για λογαριασμό του Πάπα, ο οποίος, βασιζόμενος στο έγγραφο της «Δωρεάς του Κωνσταντίνου» που αργότερα αποδείχθηκε πλαστό, διεκδικούσε δικαιώματα κυριαρχίας επί της Ιταλίας. Οι Νορμανδοί επανεισήγαγαν το λατινικό τυπικό, αλλά σεβάστηκαν τις ήδη προϋπάρχουσες ελληνικές επισκοπικές ενορίες. Ίδρυσαν το Βασίλειο της Σικελίας το 1130 και υπήρξαν ανεκτικοί με τους διάφορους πληθυσμούς που κατοικούσαν στο βασίλειό τους. Ουσιαστικά το ίδιο μπορεί να λεχθεί και για τους Σουηβούς (1194-1268), αλλά το πρώτο εξολοθρευτικό πλήγμα που δέχθηκε ο Ελληνισμός της Καλαβρίας υπήρξε από τους Ανδεγαυούς, οι οποίοι, όταν ο Manfredi και ο Corradino ηττήθηκαν, εξουσίασαν το Βασίλειο της Νεαπόλεως. Αυτοί αποδείχθηκαν αβυσσαλέοι εχθροί των Βυζαντινών και ο,τιδήποτε μπορούσε να τους θυμίζει, καταδιώχθηκε και γι’ αυτό στην Καλαβρία σιγά-σιγά διαδόθηκε η ρωμανική, από την οποία προήλθε η σημερινή κεντρονότια διάλεκτος της Καλαβρίας (σικελική διάλεκτος) και το ελληνικό τυπικό διώχθηκε με δριμύτητα για να εξαφανιστεί επίσημα το 1573, όταν υπό τους Ισπανούς καταλύθηκε η τελευταία επισκοπική ενορία της Bova από ειρωνεία της τύχης από μέρους ενός Ελληνοκύπριου, του επισκόπου Ιουλίου Σταυριανού.
Και η ελληνική γλώσσα σταδιακά αντικαταστάθηκε από την ρωμανική διάλεκτο, και η εξαφάνισή της άρχισε τον 15ο αιώνα και ακόμη διαπράττεται, και το άσχημο είναι ότι η πλειοψηφία των Καλαβρών δεν έχει ιστορική συνείδηση (εξαιτίας της ελλιπούς εκπαίδευσης και ενδιαφέροντος από μέρους των θεσμικών οργάνων), και σήμερα η χρήση των Ελληνικών της Καλαβρίας περιορίζεται στις εξώτατες λωρίδες νοτιοανατολικά της περιφέρειας: Βούα, Ρογούδι και Γαλιτσιανό. Όπως και να ’χει, οι σχέσεις με την ελληνική Μητέρα Πατρίδα συνεχίστηκαν τουλάχιστον μέχρι τον 16ο αιώνα: θυμίζουμε τον Βαρλαάμ από την Seminara, που είχε θεολογικές συζητήσεις με τον Γρηγόριο Παλαμά, και τους πολλούς Έλληνες που μετανάστευσαν στην Καλαβρία από την εποχή της Ανατολικής Αυτοκρατορίας μέχρι την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, όταν πολλοί Έλληνες της Μητέρας Πατρίδας κατέφυγαν στην Καλαβρία. Η Καλαβρία δεν διαδραμάτισε δευτερεύοντα ρόλο στην επανεισαγωγή της μελέτης της ελληνικής στην Δύση: ο ήδη προαναφερθείς Βαρλαάμ από την Seminara δίδαξε την Ελληνική στον Francesco Petrarca (το 1368 αυτός συμβούλευσε έναν φίλο του που επιθυμούσε να πάει στην Πόλη για να μάθει την Ελληνική να μεταβεί στην πιο κοντινή Καλαβρία), και ο μαθητής αυτού, Λεόντιος Πιλάτος, την δίδαξε στον Βοκκάκκιο, και αυτό πριν προσφερθεί στον Εμμανουήλ Χρυσολωρά η έδρα ελληνικών σπουδών στην Φλωρεντία. Αναφέρουμε επίσης έναν ανώνυμο Γάλλο χρονικογράφο του 14ου αιώνα που έγραψε ότι στην Καλαβρία δεν ομιλείται παρά μόνον η Ελληνική.
Οι ρίζες της Ελληνικής της Καλαβρίας ακόμη και σήμερα αποτελούν θέμα συζήτησης, αλλά ακολουθούν βασικά δύο γραμμές σκέψης:
- την θέση του Gerhard Rohlfs (1892-1986), που υποστηρίζει την απαρχή της γλώσσας κατά την περίοδο της Μεγάλης Ελλάδας, που αναζωογονήθηκε μετά την έλευση των Βυζαντινών. Η θέση του βασίζεται στην παρουσία πολλών αρχαϊσμών, που παρατηρούνται μόνον στην κλασική ελληνική και κάποιων δωρισμών, που μοιράζεται με την μοναδική νεοελληνική διάλεκτο που προέρχεται από την δωρική, την τσακωνική (ομιλείται στην Πελοπόννησο, στην περιοχή της αρχαίας Σπάρτης, όπου όντως ομιλείτο η δωρική),
- την θέση του Giuseppe Morosi (1847-1890), υποστηρικτή της βυζαντινής αφετηρίας της Ελληνικής της Καλαβρίας. Αυτός ο μελετητής έχοντας ζήσει στην εποχή της ιταλικής ενοποίησης, πολλοί πιστεύουν ότι η σκέψη του είχε επηρεαστεί από τα γεγονότα της εποχής, δεδομένου ότι το Κράτος ήθελε να δημιουργήσει μια εθνική ταυτότητα θεμελιωμένη στα ένδοξα κατορθώματα της αρχαίας Ρώμης και του Λατινισμού.
Σήμερα η Ελληνική της Καλαβρίας αναγνωρίζεται ως μειονοτική γλώσσα, πρώτα από το Ιταλικό Σύνταγμα, άρθ. 6 («η Ιταλία προστατεύει με κατάλληλες διατάξεις τις γλωσσικές μειονότητες»), και μετά από τον νόμο 02/1999, μολονότι το Κράτος δεν πράττει αρκετά ώστε να διασωθεί η γλώσσα, που αφήνεται στην τύχη της, παραμελημένη και από τους ίδιους Καλαβρούς που την θεωρούν ένα απαρχαιωμένο πράγμα που ανήκει στο παρελθόν.
Ωστόσο το ελληνικό τυπικό φαίνεται ότι βρίσκεται καλύτερα χάρη στην παρουσία ορθόδοξων εκκλησιών στο Γαλιτσιανό, Seminara, Gerace και Ρήγιο (θυμίζουμε την Εκκλησία που προ ολίγου καιρού αφιερώθηκε στον Άγιο Παύλο των Ελλήνων), χωρίς να υπολογίζουμε την Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεριστού, από το όνομα του Ιταλοέλληνα μοναχού που έζησε μεταξύ του 10ου και 11ου αιώνα, που βρίσκεται στο Bivongi, και διοικείται από μοναχούς που προέρχονται από την Χερσόνησο του Άθω.
Όπως και να ’ναι θα δούμε πως θα εξελιχθεί η όλη κατάσταση, ελπίζοντας ότι όλη αυτή η τεράστια πολιτιστική κληρονομιά μας δεν θα λησμονηθεί και καταδιωχθεί, και ότι θα μπορέσουμε να ευαισθητοποιήσουμε κάπως τους κατοίκους με την ελπίδα σε μια έστω και μερική ανάκτησή της.
Giuseppe Delfino (μεταφράση του Στέλιου Παπακωνσταντίνου)
ο Giuseppe Delfino είναι ένας νεαρός φοιτητής Ξένων Γλωσσών και Λογοτεχνιών στο Πανεπιστήμιο Σπουδών της Μεσσίνα. Ειδικός αρχαίων και σύγχρονων γλωσσών, είναι ιδρυτής ενός πολύ αγαπητού Facebook Group, "Salviamo la lingua greca di Calabria" ("Ας σώσουμε την Ελληνική γλώσσα της Καλαβρίας"), θα επιληφθεί τις προσεχείς εβδομάδες μια σειρά λεπτομερών ερευνών που θα στοχεύουν στην διάδοση και επαναξιολόγηση της Ελληνικής της Καλαβρίας, "Χάπια Ελληνικών της Καλαβρίας".
Μιλώντας για το Ρήγιο (πράγμα το οποίο ενδιαφέρει περισσότερο, εφόσον επικεντρωνόμαστε στην Καλαβρία), οι Ρωμαίοι επέτρεψαν να διατηρηθεί η ελληνική γλώσσα (αντίθετα με όσους πιστεύουν ότι ο αρχαίος Ελληνισμός αφανίστηκε με την έλευση της Ρώμης): είναι γνωστό, πράγματι, ότι γενικά οι Ρωμαίοι, εξαιρώντας την περίπτωση της Καρχηδόνας, δεν κατέστρεφαν τις προϋπάρχουσες από αυτούς πόλεις και απορρόφησαν πολλά πράγματα από αυτές, μεταξύ των οποίων την μηχανική, που κληρονόμησαν κατά πολύ από τους Ετρούσκους. Αλλά μοιραία, όντας στην περιοχή ρωμαϊκής επιρροής, υπήρξε και μια κάποια διάδοση της Λατινικής, η οποία συνυπήρξε σε όλη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με την Ελληνική, γλώσσα που οι ίδιες οι καλλιεργημένες ρωμαϊκές τάξεις κατείχαν τουλάχιστον μέχρι την διαβόητη κρίση του 3ου αιώνα: για τον λόγο αυτό είναι αδιανόητο η ελληνική γλώσσα, η κατ' εξοχήν γλώσσα κύρους, να παραχωρούσε τόσο εύκολα την θέση της έναντι της Λατινικής, πράγμα το οποίο δεν συνέβη στο ανατολικό τμήμα της Αυτοκρατορίας, σε εκείνο που θα γινόταν γνωστό με το όνομα Βυζαντινή Αυτοκρατορία (όνομα ωστόσο που ανάγεται στην Αναγέννηση: οι "Βυζαντινοί" ονόμαζαν τους εαυτούς τους "Ρωμαίους"). Με την πτώση της Δυτικής Αυτοκρατορίας, η Ιταλική Χερσόνησος (και με αυτήν και η Καλαβρία) περιέπεσε στα χέρια των γερμανικών λαών, κατά την διάρκεια του οποίου Ιταλοί, Γάλλοι και Ισπανοί θα ονόμαζαν "βαρβαρικές εισβολές" και οι Γερμανοί "μετανάστευση των λαών".
Πρώτα ο Οδόακρος και μετά ο Θεοδώριχος με τους Οστρογότθους, κυβέρνησαν στην Ιταλία μέχρι το 553, όταν οι Ρωμαίοι επανέκτησαν το έδαφος. Ενώ μεγάλο τμήμα της ιταλικής χερσονήσου κατακτήθηκε από τους Λογγοβάρδους, στην Καλαβρία (κυρίως στο κεντρικό και νότιο μέρος) παρέμειναν οι Ρωμαίοι, και συνεπώς ο πολιτισμός τους, που είχε πλέον γίνει ανατολικορωμαϊκός, διαδόθηκε στην επικράτεια: οι ερημίτες μοναχοί αναζητούσαν καταφύγιο στα δάση της Καλαβρίας, όπου έβρισκαν την "ησυχία" (ή αλλιώς την πνευματική ηρεμία), και το ελληνικό τυπικό κυριάρχησε, κυρίως αφότου το 733 ο αυτοκράτορας Λέων Γ' μεταβίβασε τα ρωμαϊκά εδάφη στην Ιταλία από την δικαιοδοσία του Πάπα σε εκείνη του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.
Η Καλαβρία τέθηκε υπό τον στρατηγό (που διοικούσε τα Θέματα, δηλ. τις ανατολικορωμαϊκές διοικητικές μονάδες που πήραν την θέση των ρωμαϊκών διοικήσεων) των Συρακουσών, αλλά μετά την αραβική κατάκτηση της Σικελίας, η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στο Ρήγιο, και έτσι γεννήθηκε το Θέμα της Καλαβρίας που εκείνη την περίοδο είχε λάβει την σημερινή ονομασία.
Η βυζαντινή στρατιωτική παρουσία στην Καλαβρία τελείωσε το 1059, όταν κατέφθασαν οι Νορμανδοί, πολεμιστές σκανδιναβικής καταγωγής που είχαν εγκατασταθεί στην Γαλλία, στην ομώνυμη περιοχή της Νορμανδίας. Αυτοί υπήρξαν μισθοφόροι πολεμιστές που πολέμησαν και για λογαριασμό των Ρωμαίων της Ανατολής, που κατέκτησαν την Νότιο Ιταλία για λογαριασμό του Πάπα, ο οποίος, βασιζόμενος στο έγγραφο της «Δωρεάς του Κωνσταντίνου» που αργότερα αποδείχθηκε πλαστό, διεκδικούσε δικαιώματα κυριαρχίας επί της Ιταλίας. Οι Νορμανδοί επανεισήγαγαν το λατινικό τυπικό, αλλά σεβάστηκαν τις ήδη προϋπάρχουσες ελληνικές επισκοπικές ενορίες. Ίδρυσαν το Βασίλειο της Σικελίας το 1130 και υπήρξαν ανεκτικοί με τους διάφορους πληθυσμούς που κατοικούσαν στο βασίλειό τους. Ουσιαστικά το ίδιο μπορεί να λεχθεί και για τους Σουηβούς (1194-1268), αλλά το πρώτο εξολοθρευτικό πλήγμα που δέχθηκε ο Ελληνισμός της Καλαβρίας υπήρξε από τους Ανδεγαυούς, οι οποίοι, όταν ο Manfredi και ο Corradino ηττήθηκαν, εξουσίασαν το Βασίλειο της Νεαπόλεως. Αυτοί αποδείχθηκαν αβυσσαλέοι εχθροί των Βυζαντινών και ο,τιδήποτε μπορούσε να τους θυμίζει, καταδιώχθηκε και γι’ αυτό στην Καλαβρία σιγά-σιγά διαδόθηκε η ρωμανική, από την οποία προήλθε η σημερινή κεντρονότια διάλεκτος της Καλαβρίας (σικελική διάλεκτος) και το ελληνικό τυπικό διώχθηκε με δριμύτητα για να εξαφανιστεί επίσημα το 1573, όταν υπό τους Ισπανούς καταλύθηκε η τελευταία επισκοπική ενορία της Bova από ειρωνεία της τύχης από μέρους ενός Ελληνοκύπριου, του επισκόπου Ιουλίου Σταυριανού.
Και η ελληνική γλώσσα σταδιακά αντικαταστάθηκε από την ρωμανική διάλεκτο, και η εξαφάνισή της άρχισε τον 15ο αιώνα και ακόμη διαπράττεται, και το άσχημο είναι ότι η πλειοψηφία των Καλαβρών δεν έχει ιστορική συνείδηση (εξαιτίας της ελλιπούς εκπαίδευσης και ενδιαφέροντος από μέρους των θεσμικών οργάνων), και σήμερα η χρήση των Ελληνικών της Καλαβρίας περιορίζεται στις εξώτατες λωρίδες νοτιοανατολικά της περιφέρειας: Βούα, Ρογούδι και Γαλιτσιανό. Όπως και να ’χει, οι σχέσεις με την ελληνική Μητέρα Πατρίδα συνεχίστηκαν τουλάχιστον μέχρι τον 16ο αιώνα: θυμίζουμε τον Βαρλαάμ από την Seminara, που είχε θεολογικές συζητήσεις με τον Γρηγόριο Παλαμά, και τους πολλούς Έλληνες που μετανάστευσαν στην Καλαβρία από την εποχή της Ανατολικής Αυτοκρατορίας μέχρι την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, όταν πολλοί Έλληνες της Μητέρας Πατρίδας κατέφυγαν στην Καλαβρία. Η Καλαβρία δεν διαδραμάτισε δευτερεύοντα ρόλο στην επανεισαγωγή της μελέτης της ελληνικής στην Δύση: ο ήδη προαναφερθείς Βαρλαάμ από την Seminara δίδαξε την Ελληνική στον Francesco Petrarca (το 1368 αυτός συμβούλευσε έναν φίλο του που επιθυμούσε να πάει στην Πόλη για να μάθει την Ελληνική να μεταβεί στην πιο κοντινή Καλαβρία), και ο μαθητής αυτού, Λεόντιος Πιλάτος, την δίδαξε στον Βοκκάκκιο, και αυτό πριν προσφερθεί στον Εμμανουήλ Χρυσολωρά η έδρα ελληνικών σπουδών στην Φλωρεντία. Αναφέρουμε επίσης έναν ανώνυμο Γάλλο χρονικογράφο του 14ου αιώνα που έγραψε ότι στην Καλαβρία δεν ομιλείται παρά μόνον η Ελληνική.
Οι ρίζες της Ελληνικής της Καλαβρίας ακόμη και σήμερα αποτελούν θέμα συζήτησης, αλλά ακολουθούν βασικά δύο γραμμές σκέψης:
- την θέση του Gerhard Rohlfs (1892-1986), που υποστηρίζει την απαρχή της γλώσσας κατά την περίοδο της Μεγάλης Ελλάδας, που αναζωογονήθηκε μετά την έλευση των Βυζαντινών. Η θέση του βασίζεται στην παρουσία πολλών αρχαϊσμών, που παρατηρούνται μόνον στην κλασική ελληνική και κάποιων δωρισμών, που μοιράζεται με την μοναδική νεοελληνική διάλεκτο που προέρχεται από την δωρική, την τσακωνική (ομιλείται στην Πελοπόννησο, στην περιοχή της αρχαίας Σπάρτης, όπου όντως ομιλείτο η δωρική),
- την θέση του Giuseppe Morosi (1847-1890), υποστηρικτή της βυζαντινής αφετηρίας της Ελληνικής της Καλαβρίας. Αυτός ο μελετητής έχοντας ζήσει στην εποχή της ιταλικής ενοποίησης, πολλοί πιστεύουν ότι η σκέψη του είχε επηρεαστεί από τα γεγονότα της εποχής, δεδομένου ότι το Κράτος ήθελε να δημιουργήσει μια εθνική ταυτότητα θεμελιωμένη στα ένδοξα κατορθώματα της αρχαίας Ρώμης και του Λατινισμού.
Σήμερα η Ελληνική της Καλαβρίας αναγνωρίζεται ως μειονοτική γλώσσα, πρώτα από το Ιταλικό Σύνταγμα, άρθ. 6 («η Ιταλία προστατεύει με κατάλληλες διατάξεις τις γλωσσικές μειονότητες»), και μετά από τον νόμο 02/1999, μολονότι το Κράτος δεν πράττει αρκετά ώστε να διασωθεί η γλώσσα, που αφήνεται στην τύχη της, παραμελημένη και από τους ίδιους Καλαβρούς που την θεωρούν ένα απαρχαιωμένο πράγμα που ανήκει στο παρελθόν.
Ωστόσο το ελληνικό τυπικό φαίνεται ότι βρίσκεται καλύτερα χάρη στην παρουσία ορθόδοξων εκκλησιών στο Γαλιτσιανό, Seminara, Gerace και Ρήγιο (θυμίζουμε την Εκκλησία που προ ολίγου καιρού αφιερώθηκε στον Άγιο Παύλο των Ελλήνων), χωρίς να υπολογίζουμε την Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεριστού, από το όνομα του Ιταλοέλληνα μοναχού που έζησε μεταξύ του 10ου και 11ου αιώνα, που βρίσκεται στο Bivongi, και διοικείται από μοναχούς που προέρχονται από την Χερσόνησο του Άθω.
Όπως και να ’ναι θα δούμε πως θα εξελιχθεί η όλη κατάσταση, ελπίζοντας ότι όλη αυτή η τεράστια πολιτιστική κληρονομιά μας δεν θα λησμονηθεί και καταδιωχθεί, και ότι θα μπορέσουμε να ευαισθητοποιήσουμε κάπως τους κατοίκους με την ελπίδα σε μια έστω και μερική ανάκτησή της.
Giuseppe Delfino (μεταφράση του Στέλιου Παπακωνσταντίνου)
ο Giuseppe Delfino είναι ένας νεαρός φοιτητής Ξένων Γλωσσών και Λογοτεχνιών στο Πανεπιστήμιο Σπουδών της Μεσσίνα. Ειδικός αρχαίων και σύγχρονων γλωσσών, είναι ιδρυτής ενός πολύ αγαπητού Facebook Group, "Salviamo la lingua greca di Calabria" ("Ας σώσουμε την Ελληνική γλώσσα της Καλαβρίας"), θα επιληφθεί τις προσεχείς εβδομάδες μια σειρά λεπτομερών ερευνών που θα στοχεύουν στην διάδοση και επαναξιολόγηση της Ελληνικής της Καλαβρίας, "Χάπια Ελληνικών της Καλαβρίας".
Brigandage in the Two Sicilies
Brigandage in the Two Sicilies had existed in some form since ancient times, however its origins as outlaws targeting random travellers would evolve vastly later on in the form of the political resistance movement form of brigandage in the Two Sicilies. During the time of the Napoleonic conquest of the Kingdom of Naples, the first signs of political resistance brigandage came to public light, as the Bourbon loyalists of the country refused to accept the new Bonapartist rulers and actively fought against them until the Bourbon monarchy had been reinstated.[1]
After conquest of southern Italy by the Kingdom of Sardinia in 1861, the most famous and well known form of brigandage in the area emerged. Once the Two Sicilies had been taken, social unrest, especially among the lower classes occurred due to poor conditions and the fact that the Risorgimento benefited in the "Mezzogiorno" of Italy only the bourgeoisie vast-land owning classes.[1] Many turned to brigandage in the mountains and hills of Basilicata, Campania, Calabria and Abruzzo to continue the fight against the northern invaders. Amongst the brigands were a mixture of people, with different working backgrounds and motives, but the same desire to defeat the common enemy; the brigands included people who the Italian government considered criminals, many former soldiers and loyalists of the Bourbon army, but also nobles, poverty stricken farmers who had fled due to extortionate Italian taxes placed on them and peasants who wanted land reforms, both men and women took up arms.[1]
They launched attacks against the Italian authorities (who were regarded as foreigners) and the land owning upper-classes, coming to be viewed by many of the common people as Robin Hood like figures, some of them gained celebrity in the area via the spreading of their stories.[1] Especially after passing the Legge Pica legislation in 1863, an extremely strong handed repression of the brigands by the Italian authorities picked up; it also allowed the execution of relatives and those suspected with collaborating or helping a brigand.[2] Villages such as Pontelandolfo and Casalduni in the Province of Benevento are famous for the killing of civilians by the so-called "Piedmontese" authorities. In total several thousand southerners were arrested and executed, while many more were deported or fled the country.[1]
Source : Wikipedia
After conquest of southern Italy by the Kingdom of Sardinia in 1861, the most famous and well known form of brigandage in the area emerged. Once the Two Sicilies had been taken, social unrest, especially among the lower classes occurred due to poor conditions and the fact that the Risorgimento benefited in the "Mezzogiorno" of Italy only the bourgeoisie vast-land owning classes.[1] Many turned to brigandage in the mountains and hills of Basilicata, Campania, Calabria and Abruzzo to continue the fight against the northern invaders. Amongst the brigands were a mixture of people, with different working backgrounds and motives, but the same desire to defeat the common enemy; the brigands included people who the Italian government considered criminals, many former soldiers and loyalists of the Bourbon army, but also nobles, poverty stricken farmers who had fled due to extortionate Italian taxes placed on them and peasants who wanted land reforms, both men and women took up arms.[1]
They launched attacks against the Italian authorities (who were regarded as foreigners) and the land owning upper-classes, coming to be viewed by many of the common people as Robin Hood like figures, some of them gained celebrity in the area via the spreading of their stories.[1] Especially after passing the Legge Pica legislation in 1863, an extremely strong handed repression of the brigands by the Italian authorities picked up; it also allowed the execution of relatives and those suspected with collaborating or helping a brigand.[2] Villages such as Pontelandolfo and Casalduni in the Province of Benevento are famous for the killing of civilians by the so-called "Piedmontese" authorities. In total several thousand southerners were arrested and executed, while many more were deported or fled the country.[1]
Source : Wikipedia
Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011
Μύθος η προέλευση των σημερινών Τούρκων απο την Κεντρική Ασία?
Για καιρό τώρα, παράξενες για τα κεμαλιστικά δεδομένα, δημοσιεύσεις εμφανίζονται σε μεγάλης κυκλοφορίας τουρκικές εφημερίδες και στα επιστημονικά τους ένθετα που υποστηρίζουν τη θέση ότι οι σημερινοί Tούρκοι «δεν είναι Tούρκοι αλλά Έλληνες»!
Kάποιες από τις δημοσιέυσεις αυτές αναδημοσιεύει και αναλύει o Σάββας Kαλεντερίδης στο blog του InfognomoPolitics. Έτσι, στην εφημερίδα Σαμπάχ στις 10/12/2007, ο αρθρογράφος Ecevit Kiliç δημοσιεύει μεγάλο αφιέρωμα με τίτλο «Mύθος η προέλευση των Tούρκων από την Kεντρική Aσία». Aναφέρεται εκτεταμένα στην εργασία του κορυφαίου Tούρκου ανθρωπολόγου Timurçin Bider, καθηγητή του Πανεπιστημίου Kωνσταντινούπολης, οι μελέτες και οι έρευνες του οποίου καταδεικνύουν ότι χάρη στις φοβερές εξελίξεις της γενετικής τεχνολογίας και των συγκριτικών του ερευνών στο DNA, οι κάτοικοι της Aνατολίας δεν εκτουρκίστηκαν ποτέ φυλετικά από τους λίγους νομάδες που κατέβηκαν από τις στέπες της Kεντρικής Aσίας.
«Oι σημερινοί Tούρκοι δεν ήρθαν από την Kεντρική Aσία, για 40.000 χρόνια δεν το κούνησαν ρούπι από αυτό. Aνήκουν σε αυτά τα χώματα, όπως και εκείνοι οι Tούρκοι που ισχυρίζονται ότι προερχόμαστε από την Kεντρική Aσία… O αριθμός εκείνων που ήρθαν από την Kεντρική Aσία είναι πολύ μικρός. Oι γενετικές έρευνες μάς δείχνουν πόσοι είναι εκείνοι… Tο ποσοστό τους είναι 10% έως 15% του συνόλου του πληθυσμού… H φυγή από την Kεντρική Aσία είναι ένας μύθος… Άσε, που δεν είναι αν αυτοί που ήρθαν απ’ έξω ήταν Iρανοί ή Aφγανοί… O τουρκισμός είναι μία πολιτισμική ταυτότητα που τη δημιουργήσαμε εμείς… εδώ και διακόσια χρόνια! Γενετικές έρευνες μάς δείχνουν ότι οι κάτοικοι της σημερινής Tουρκίας… δεν έχουν καμία βιολογική συγγένεια με τους Tουρκομάνους, τους Oυζμπέκους, τους Oυιγούρος, ακόμα και με τους Mογγόλους… αλλά έχουν στενή αναπόσπαστη γενετική σχέση με τους Έλληνες… αλλά και τους Iρανούς. Δεν έχουν γενετική σχέση με τους Kούρδους και τους Aρμενίους. Aλλά ακόμα και αυτοί είναι πιο κοντά σε εμάς από τους Oυζμπέκους».
O Σάββας Kαλεντερίδης στο blog του δημοσιεύει επίσης σοβαρές (αλλά όχι διασταυρωμένες μέχρι στιγμής πληροφορίες) ότι στην κωμόπολη Aγλασούν (στην αρχαία ελληνιστική Σαγαλασσό της Πισιδίας) του νομού Mπουρντούρ, μία ομάδα αρχαιολόγων από το Kαθολικό Πανεπιστήμιο της Λούβεν, πέρα από τα εντυπωσιακά ελληνο-ρωμαϊκά μνημεία και τεχνουργήματα έδωσε σε ειδικούς γενετικό υλικό των σκελετών των κατοίκων που βρέθηκαν εκεί. H σύγκριση του γενετικού αυτού υλικού με το αντίστοιχο των ντόπιων εργατών που δούλεψαν στις ανασκαφές έφερε εκπληκτικά αποτελέσματα: Tο γενετικό υλικό ήταν ίδιο!
Φαίνεται ότι στην Tουρκία από πολλούς και σοβαρούς κύκλους αρχίζει να προωθείται ως πιθανό μελλοντικό ιστορικο-πολιτικό ιδεολόγημα η θέση ότι οι Tούρκοι είναι αυτόχθονες, απόγονοι των Eλλήνων και Bυζαντινών κατοίκων της Aνατολίας. Mε αυτό τον τρόπο η Tουρκία θα μπορέσει να διεκδικήσει ιστορικά και ιδεολογικά τη συμμετοχή της στην ευρωπαϊκή της ολοκλήρωση. Eκτός αυτού είναι γνωστό ότι η Tουρκία σήμερα αλληθωρίζει και προς τις HΠA και προς τη Pωσία. Aναβαθμίζοντας και διεκδικόντας το βυζαντινό της παρελθόν μπορεί να παίξει πολύ καλύτερα το ρόλο αυτό.
Στα πλαίσια αυτά μπορεί να ερμηνευθούν καλύτερα και οι δηλώσεις του νυν Προέδρου της Tουρκικής Δημοκρατίας Aμπντουλάχ Γκιουλ που είχε κάνει τον Nοέμβριο του 2006 (ως υπουργός Eξωτερικών τότε) σε ομιλία του στη Pώμη: «H Tουρκία είναι αναπόσπαστο τμήμα της πολιτιστικής γεωγραφίας της Eυρώπης. H ιστορία έχει δείξει ξεκάθαρα ότι οι βασικές αξίες του ευρωπαίκού πολιτισμού ρίζες τους στην Aνατολία… Aρχαίοι φιλόσοφοι και επιστήμονες, όπως ο Διογένης (ο κυνικός), ο Θαλής (ο Mηλήσιος), ο (ιστορικός) Hρόδοτος, ο Aναξιμένης και ο Hράκλειτος (προ-σωκρατικοί φιλόσοφοι), είναι παιδιά της Aνατολίας».
Aυτές οι δηλώσεις συνήθως οδηγούν σε αντιδράσεις οργής και απόγνωσης από τους σημερινούς Έλληνες. Kανείς δεν παρατηρεί όμως ότι ουσιαστικά οι Tούρκοι δεν δηλώνουν ότι ο Όμηρος και οι λοιποί αναφερόμενοι αρχαίοι Έλληνες είναι Tούρκοι, αλλα ότι οι σημερινοί Tούρκοι είναι απόγονοι αυτών των αρχαίων Eλλήνων. Eίναι μία εκπληκτική στροφή στην καθιερωμένη ιστορική άποψη, όχι μόνο επί κεμαλισμού αλλά και επί Oθωμανικής Aυτοκρατορίας, και η Eλλάδα δεν είναι καθόλου προετοιμασμένη γι’ αυτό το ενδεχόμενο.
Όπως έχει σημειώσει ο Σάββας Kαλεντερίδης, θα αρκούσαν τα χρήματα από ένα Mιράζ και ένα F-16, ώστε η Eλλάδα να εισδύσει μέσα σε αυτό το ελληνογενές πληθυσμιακό υπόστρωμα των Tούρκων με μία επίθεση φιλίας, ώστε να ανατραπεί η τουρκική επιθετικότητα και να χρησιμοποιηθεί η κατάσταση προς όφελος της Eλλάδας.
Eάν η Tουρκία αναστήσει τον ελληνοβυζαντισμό της και διεκδικήσει το όνομα του Bυζαντίου ως δικό της χρησιμοποιώντας το κενό που αφήνει πίσω της η Eλλάδα με τη μη διεκδίκηση του Bυζαντίου ως δικού της διαχρονικού δημιουργήματος, η ελληνική εξωτερική πολιτική θα αντιμετωπίσει ένα τρομακτικό και τεράστιο γεωπολιτικό πρόβλημα που μπροστά του το Mακεδονικό θα φαίνεται άθυρμα
Ας εξετάσουμε τώρα τα εξής δεδομένα :
Α) Παιδομάζωμα και αποτελέσματα του . Οι λεγόμενοι Γενίτσαροι κατ εμας (εκτουρκισμένοι Έλληνες/Χριστιανοί). Επίλεκτο σώμα των Οθωμανών και φυσικά μετέπειτα άνθρωποι που αναριχήθηκαν στην εξουσία πολιτική και στρατιωτική .
Β) Κατά την Άλωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας πόσο μέρος των κατοίκων των ανατολικών θεμάτων απο τον 11 εως τον 14 αιώνα αποδέχθηκαν την κυριαρχία των Σελτζούκων και υποδουλώθηκαν και πόσοι σφαγιάστηκαν / έφυγαν ; Είναι ενα θέμα που θα πρέπει να το εξετάσουμε .
Γ) Πόσοι διαχρονικά έγιναν Μουσουλμάνοι για Χ λόγους η άλλαξαν θρησκευτικά πιστεύω αυτο τον αιώνα για να μην εκδιωχθούν απο την Τουρκία ; Επίσης ενα πολύ ενδιαφέρον ζήτημα .
Αυτό που θέλω να πω είναι πως με κοινή Λογική, η Αφρόκρεμα η Στρατιωτική και η Πολιτική της Τουρκίας αποτελείται από Βυζαντινούς (για να μην πω Έλληνες) στο αίμα κατοίκους οι οποίοι μεγάλωσαν με άλλη ιδεολογία, άλλη γλώσσα, άλλο θρήσκευμα. Η πολιτική τόσο των Οθωμανών , όσο και των Τούρκων στο παρόν δεν θυμίζει τρομερά τον Βυζαντινό επεκτατισμό και διπλωματία ; Είναι κοινή παραδοχή πως ναι. Ακόμα και η Σημαία των Τούρκων είναι προερχόμενη εκ του Βυζαντίου .
Ο Μωάμεθ ο Β’ ο Πορθητής δεν ήταν κατά το ήμιση Έλληνας ; Σαφώς.
Μήπως τελικά η αιώνια κόντρα και διαμάχη αρχικά ξεκίνησε λόγο της θρησκείας και αργότερα συνεχίστηκε Λόγο του Εβραικού Κεμαλισμού ο οποίος κατέστρεψε κάθε γέφυρα συνεννόησης και Λογικής ; Είναι τυχαίο που η Τουρκική πολιτική έχει σε απαξίωση κοινωνικά τους Μογγολικής καταγωγής κατοίκους της ; Είναι κοινά αποδεκτό πως η ανατολική Τουρκία θυμίζει τριτοκοσμική χώρα με ελάχιστες υποδομές εν αντιθέση με την κεντρική και δυτική και εξαίρεση την Άγκυρα στην Ανατολή . Μήπως απλά η Τουρκία “Ξυπνάει” αργά και σταθερά απο την ίδια την αλήθεια της ιστορίας ;
Τα ποτάμια αίματος και εγκλημάτων που μας χωρίζουν συνέβησαν στο όνομα Θρησκειών (Ιουδαικής προελεύσεως και των 2 – Π.Διαθήκη σαν πυρήνα σκέψης) όπως και στο Όνομα του Κεμάλ .
Την βυζαντινή Αυτοκρατορία ποιος την κατέστρεψε κατ ουσίαν ; Η Οθωμανική της “συνέχεια” η η συμμαχική άλωση του 1204 των Φράγκων ; Ποιοι γκρέμισαν κατ ουσίαν την χιλιόχρονη αυτοκρατορία του “Χριστού;” . Ο Χριστός η ο Μωάμεθ ;
Source : olympia.gr
Kάποιες από τις δημοσιέυσεις αυτές αναδημοσιεύει και αναλύει o Σάββας Kαλεντερίδης στο blog του InfognomoPolitics. Έτσι, στην εφημερίδα Σαμπάχ στις 10/12/2007, ο αρθρογράφος Ecevit Kiliç δημοσιεύει μεγάλο αφιέρωμα με τίτλο «Mύθος η προέλευση των Tούρκων από την Kεντρική Aσία». Aναφέρεται εκτεταμένα στην εργασία του κορυφαίου Tούρκου ανθρωπολόγου Timurçin Bider, καθηγητή του Πανεπιστημίου Kωνσταντινούπολης, οι μελέτες και οι έρευνες του οποίου καταδεικνύουν ότι χάρη στις φοβερές εξελίξεις της γενετικής τεχνολογίας και των συγκριτικών του ερευνών στο DNA, οι κάτοικοι της Aνατολίας δεν εκτουρκίστηκαν ποτέ φυλετικά από τους λίγους νομάδες που κατέβηκαν από τις στέπες της Kεντρικής Aσίας.
«Oι σημερινοί Tούρκοι δεν ήρθαν από την Kεντρική Aσία, για 40.000 χρόνια δεν το κούνησαν ρούπι από αυτό. Aνήκουν σε αυτά τα χώματα, όπως και εκείνοι οι Tούρκοι που ισχυρίζονται ότι προερχόμαστε από την Kεντρική Aσία… O αριθμός εκείνων που ήρθαν από την Kεντρική Aσία είναι πολύ μικρός. Oι γενετικές έρευνες μάς δείχνουν πόσοι είναι εκείνοι… Tο ποσοστό τους είναι 10% έως 15% του συνόλου του πληθυσμού… H φυγή από την Kεντρική Aσία είναι ένας μύθος… Άσε, που δεν είναι αν αυτοί που ήρθαν απ’ έξω ήταν Iρανοί ή Aφγανοί… O τουρκισμός είναι μία πολιτισμική ταυτότητα που τη δημιουργήσαμε εμείς… εδώ και διακόσια χρόνια! Γενετικές έρευνες μάς δείχνουν ότι οι κάτοικοι της σημερινής Tουρκίας… δεν έχουν καμία βιολογική συγγένεια με τους Tουρκομάνους, τους Oυζμπέκους, τους Oυιγούρος, ακόμα και με τους Mογγόλους… αλλά έχουν στενή αναπόσπαστη γενετική σχέση με τους Έλληνες… αλλά και τους Iρανούς. Δεν έχουν γενετική σχέση με τους Kούρδους και τους Aρμενίους. Aλλά ακόμα και αυτοί είναι πιο κοντά σε εμάς από τους Oυζμπέκους».
O Σάββας Kαλεντερίδης στο blog του δημοσιεύει επίσης σοβαρές (αλλά όχι διασταυρωμένες μέχρι στιγμής πληροφορίες) ότι στην κωμόπολη Aγλασούν (στην αρχαία ελληνιστική Σαγαλασσό της Πισιδίας) του νομού Mπουρντούρ, μία ομάδα αρχαιολόγων από το Kαθολικό Πανεπιστήμιο της Λούβεν, πέρα από τα εντυπωσιακά ελληνο-ρωμαϊκά μνημεία και τεχνουργήματα έδωσε σε ειδικούς γενετικό υλικό των σκελετών των κατοίκων που βρέθηκαν εκεί. H σύγκριση του γενετικού αυτού υλικού με το αντίστοιχο των ντόπιων εργατών που δούλεψαν στις ανασκαφές έφερε εκπληκτικά αποτελέσματα: Tο γενετικό υλικό ήταν ίδιο!
Φαίνεται ότι στην Tουρκία από πολλούς και σοβαρούς κύκλους αρχίζει να προωθείται ως πιθανό μελλοντικό ιστορικο-πολιτικό ιδεολόγημα η θέση ότι οι Tούρκοι είναι αυτόχθονες, απόγονοι των Eλλήνων και Bυζαντινών κατοίκων της Aνατολίας. Mε αυτό τον τρόπο η Tουρκία θα μπορέσει να διεκδικήσει ιστορικά και ιδεολογικά τη συμμετοχή της στην ευρωπαϊκή της ολοκλήρωση. Eκτός αυτού είναι γνωστό ότι η Tουρκία σήμερα αλληθωρίζει και προς τις HΠA και προς τη Pωσία. Aναβαθμίζοντας και διεκδικόντας το βυζαντινό της παρελθόν μπορεί να παίξει πολύ καλύτερα το ρόλο αυτό.
Στα πλαίσια αυτά μπορεί να ερμηνευθούν καλύτερα και οι δηλώσεις του νυν Προέδρου της Tουρκικής Δημοκρατίας Aμπντουλάχ Γκιουλ που είχε κάνει τον Nοέμβριο του 2006 (ως υπουργός Eξωτερικών τότε) σε ομιλία του στη Pώμη: «H Tουρκία είναι αναπόσπαστο τμήμα της πολιτιστικής γεωγραφίας της Eυρώπης. H ιστορία έχει δείξει ξεκάθαρα ότι οι βασικές αξίες του ευρωπαίκού πολιτισμού ρίζες τους στην Aνατολία… Aρχαίοι φιλόσοφοι και επιστήμονες, όπως ο Διογένης (ο κυνικός), ο Θαλής (ο Mηλήσιος), ο (ιστορικός) Hρόδοτος, ο Aναξιμένης και ο Hράκλειτος (προ-σωκρατικοί φιλόσοφοι), είναι παιδιά της Aνατολίας».
Aυτές οι δηλώσεις συνήθως οδηγούν σε αντιδράσεις οργής και απόγνωσης από τους σημερινούς Έλληνες. Kανείς δεν παρατηρεί όμως ότι ουσιαστικά οι Tούρκοι δεν δηλώνουν ότι ο Όμηρος και οι λοιποί αναφερόμενοι αρχαίοι Έλληνες είναι Tούρκοι, αλλα ότι οι σημερινοί Tούρκοι είναι απόγονοι αυτών των αρχαίων Eλλήνων. Eίναι μία εκπληκτική στροφή στην καθιερωμένη ιστορική άποψη, όχι μόνο επί κεμαλισμού αλλά και επί Oθωμανικής Aυτοκρατορίας, και η Eλλάδα δεν είναι καθόλου προετοιμασμένη γι’ αυτό το ενδεχόμενο.
Όπως έχει σημειώσει ο Σάββας Kαλεντερίδης, θα αρκούσαν τα χρήματα από ένα Mιράζ και ένα F-16, ώστε η Eλλάδα να εισδύσει μέσα σε αυτό το ελληνογενές πληθυσμιακό υπόστρωμα των Tούρκων με μία επίθεση φιλίας, ώστε να ανατραπεί η τουρκική επιθετικότητα και να χρησιμοποιηθεί η κατάσταση προς όφελος της Eλλάδας.
Eάν η Tουρκία αναστήσει τον ελληνοβυζαντισμό της και διεκδικήσει το όνομα του Bυζαντίου ως δικό της χρησιμοποιώντας το κενό που αφήνει πίσω της η Eλλάδα με τη μη διεκδίκηση του Bυζαντίου ως δικού της διαχρονικού δημιουργήματος, η ελληνική εξωτερική πολιτική θα αντιμετωπίσει ένα τρομακτικό και τεράστιο γεωπολιτικό πρόβλημα που μπροστά του το Mακεδονικό θα φαίνεται άθυρμα
Ας εξετάσουμε τώρα τα εξής δεδομένα :
Α) Παιδομάζωμα και αποτελέσματα του . Οι λεγόμενοι Γενίτσαροι κατ εμας (εκτουρκισμένοι Έλληνες/Χριστιανοί). Επίλεκτο σώμα των Οθωμανών και φυσικά μετέπειτα άνθρωποι που αναριχήθηκαν στην εξουσία πολιτική και στρατιωτική .
Β) Κατά την Άλωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας πόσο μέρος των κατοίκων των ανατολικών θεμάτων απο τον 11 εως τον 14 αιώνα αποδέχθηκαν την κυριαρχία των Σελτζούκων και υποδουλώθηκαν και πόσοι σφαγιάστηκαν / έφυγαν ; Είναι ενα θέμα που θα πρέπει να το εξετάσουμε .
Γ) Πόσοι διαχρονικά έγιναν Μουσουλμάνοι για Χ λόγους η άλλαξαν θρησκευτικά πιστεύω αυτο τον αιώνα για να μην εκδιωχθούν απο την Τουρκία ; Επίσης ενα πολύ ενδιαφέρον ζήτημα .
Αυτό που θέλω να πω είναι πως με κοινή Λογική, η Αφρόκρεμα η Στρατιωτική και η Πολιτική της Τουρκίας αποτελείται από Βυζαντινούς (για να μην πω Έλληνες) στο αίμα κατοίκους οι οποίοι μεγάλωσαν με άλλη ιδεολογία, άλλη γλώσσα, άλλο θρήσκευμα. Η πολιτική τόσο των Οθωμανών , όσο και των Τούρκων στο παρόν δεν θυμίζει τρομερά τον Βυζαντινό επεκτατισμό και διπλωματία ; Είναι κοινή παραδοχή πως ναι. Ακόμα και η Σημαία των Τούρκων είναι προερχόμενη εκ του Βυζαντίου .
Ο Μωάμεθ ο Β’ ο Πορθητής δεν ήταν κατά το ήμιση Έλληνας ; Σαφώς.
Μήπως τελικά η αιώνια κόντρα και διαμάχη αρχικά ξεκίνησε λόγο της θρησκείας και αργότερα συνεχίστηκε Λόγο του Εβραικού Κεμαλισμού ο οποίος κατέστρεψε κάθε γέφυρα συνεννόησης και Λογικής ; Είναι τυχαίο που η Τουρκική πολιτική έχει σε απαξίωση κοινωνικά τους Μογγολικής καταγωγής κατοίκους της ; Είναι κοινά αποδεκτό πως η ανατολική Τουρκία θυμίζει τριτοκοσμική χώρα με ελάχιστες υποδομές εν αντιθέση με την κεντρική και δυτική και εξαίρεση την Άγκυρα στην Ανατολή . Μήπως απλά η Τουρκία “Ξυπνάει” αργά και σταθερά απο την ίδια την αλήθεια της ιστορίας ;
Τα ποτάμια αίματος και εγκλημάτων που μας χωρίζουν συνέβησαν στο όνομα Θρησκειών (Ιουδαικής προελεύσεως και των 2 – Π.Διαθήκη σαν πυρήνα σκέψης) όπως και στο Όνομα του Κεμάλ .
Την βυζαντινή Αυτοκρατορία ποιος την κατέστρεψε κατ ουσίαν ; Η Οθωμανική της “συνέχεια” η η συμμαχική άλωση του 1204 των Φράγκων ; Ποιοι γκρέμισαν κατ ουσίαν την χιλιόχρονη αυτοκρατορία του “Χριστού;” . Ο Χριστός η ο Μωάμεθ ;
Source : olympia.gr
Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011
Η γενοκτονία των Κυπρίων
Με στοιχεία και αριθμούς καταγράφει τις δολοφονίες του Αττίλα ο Σπύρος Μίλλας.
Η ιστορία τους είναι συνδεδεμένη με την εξολόθρευση των γηγενών πληθυσμών, που ζούσαν εκεί για χιλιάδες χρόνια πριν από αυτούς. Τι απέγιναν οι Αρμένιοι, οι Πόντιοι, οι Μικρασιάτες, οι Κούρδοι κ.ά.;
Δεν μπορούσε η μικρή Κύπρος μας να αποτελέσει εξαίρεση του κανόνα. Όλοι θυμούμαστε το ανθρωπόμορφο τέρας, ονόματι Αττίλας Ολκάτς, που ομολόγησε ότι μόνο αυτός σκότωσε εν ψυχρώ δέκα αιχμαλώτους στρατιώτες μας.
Ο ολικός αριθμός των φονευθέντων Ε/κ αδελφών μας είναι περίπου 5.500 και 1619 αγνοούμενοι. Μια αναλογία 1:100 επί του συνόλου του κυπριακού ελληνισμού, ιδιαίτερα επί του πληθυσμού 20-30 ετών, μια σοβαρή ανθρώπινη καταστροφή. Ο ολικός αριθμός των τραυματιών που εισήχθηκαν στα νοσοκομεία ήταν περίπου 5.000. Μόνο στο Νοσοκομείο Λευκωσίας ήταν 2.195 τραυματίες. Σχετίζοντας τον αριθμό των τραυματιών προς τους φονευθέντες, η αναλογία πρέπει να κυμαίνεται 1:1, πράγμα αδιανόητο υπό κανονικές συνθήκες πολέμου.
Τούτο αντανακλά την εν ψυχρώ δολοφονία των στρατιωτών μας και του άμαχου πληθυσμού από τις τουρκικές ορδές, που αυτοί τις ονομάζουν στρατεύματα (μεχμετζίκ). Οπιο κάτω πίνακας είναι αποκαλυπτικός. Σχέσεις τραυματιών προς φονευθέντες εν δράσει κατά τους πολέμους: ΤραυματίεςΦονευθέντες Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος3,11 Πόλεμος Κορέας41 Πόλεμος Βιετνάμ5,21 Πόλεμος Κύπρου11
Η σχέση των τραυματιών προς τους φονευθέντες μαρτυρεί τον τρόπο συμπεριφοράς των εισβολέων, τονίζει δε εμφαντικά την εις βάρος του κυπριακού ελληνισμού γενομένην γενοκτονία. Η αναλογία τραυματιών προς νεκρούς στην Κύπρο θα ήταν ακόμα χειρότερη, αν ο κόσμος μας δεν εγκατέλειπε άρον-άρον τα χωριά του, στο άκουσμα της προέλασης των ορδών του Αττίλα προς τα μέρη τους.
Σημ.: Τα στοιχεία και οι αριθμοί είναι παρμένα από το βιβλίο του εξαίρετου χειρούργου γιατρού, κ. Ανδρέα Δ. Δημητριάδη, που πρόσφερε τεράστια βοήθεια στους τραυματίες στρατιώτες μας, εθνοφρουρούς και ΕΛΔΥΚάριους, στο Νοσοκομείο Λευκωσίας, τις τραγικές εκείνες μέρες του 1974.
http://www.philenews.com/digital/
Η ιστορία τους είναι συνδεδεμένη με την εξολόθρευση των γηγενών πληθυσμών, που ζούσαν εκεί για χιλιάδες χρόνια πριν από αυτούς. Τι απέγιναν οι Αρμένιοι, οι Πόντιοι, οι Μικρασιάτες, οι Κούρδοι κ.ά.;
Δεν μπορούσε η μικρή Κύπρος μας να αποτελέσει εξαίρεση του κανόνα. Όλοι θυμούμαστε το ανθρωπόμορφο τέρας, ονόματι Αττίλας Ολκάτς, που ομολόγησε ότι μόνο αυτός σκότωσε εν ψυχρώ δέκα αιχμαλώτους στρατιώτες μας.
Ο ολικός αριθμός των φονευθέντων Ε/κ αδελφών μας είναι περίπου 5.500 και 1619 αγνοούμενοι. Μια αναλογία 1:100 επί του συνόλου του κυπριακού ελληνισμού, ιδιαίτερα επί του πληθυσμού 20-30 ετών, μια σοβαρή ανθρώπινη καταστροφή. Ο ολικός αριθμός των τραυματιών που εισήχθηκαν στα νοσοκομεία ήταν περίπου 5.000. Μόνο στο Νοσοκομείο Λευκωσίας ήταν 2.195 τραυματίες. Σχετίζοντας τον αριθμό των τραυματιών προς τους φονευθέντες, η αναλογία πρέπει να κυμαίνεται 1:1, πράγμα αδιανόητο υπό κανονικές συνθήκες πολέμου.
Τούτο αντανακλά την εν ψυχρώ δολοφονία των στρατιωτών μας και του άμαχου πληθυσμού από τις τουρκικές ορδές, που αυτοί τις ονομάζουν στρατεύματα (μεχμετζίκ). Οπιο κάτω πίνακας είναι αποκαλυπτικός. Σχέσεις τραυματιών προς φονευθέντες εν δράσει κατά τους πολέμους: ΤραυματίεςΦονευθέντες Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος3,11 Πόλεμος Κορέας41 Πόλεμος Βιετνάμ5,21 Πόλεμος Κύπρου11
Η σχέση των τραυματιών προς τους φονευθέντες μαρτυρεί τον τρόπο συμπεριφοράς των εισβολέων, τονίζει δε εμφαντικά την εις βάρος του κυπριακού ελληνισμού γενομένην γενοκτονία. Η αναλογία τραυματιών προς νεκρούς στην Κύπρο θα ήταν ακόμα χειρότερη, αν ο κόσμος μας δεν εγκατέλειπε άρον-άρον τα χωριά του, στο άκουσμα της προέλασης των ορδών του Αττίλα προς τα μέρη τους.
Σημ.: Τα στοιχεία και οι αριθμοί είναι παρμένα από το βιβλίο του εξαίρετου χειρούργου γιατρού, κ. Ανδρέα Δ. Δημητριάδη, που πρόσφερε τεράστια βοήθεια στους τραυματίες στρατιώτες μας, εθνοφρουρούς και ΕΛΔΥΚάριους, στο Νοσοκομείο Λευκωσίας, τις τραγικές εκείνες μέρες του 1974.
http://www.philenews.com/digital/
Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011
Ενημέρωση της Βουλής από την ελληνική μειονότητα Κωνσταντινουπολιτών, Ιμβρίων και Τενεδίων
Συναντήσεις, για πρώτη φορά μετά το 1950, με την τουρκική κυβέρνηση, ίδρυση συντονιστικού φορέα για τα βακούφια της ελληνικής μειονότητας, αλλά και επιτυχείς προσπάθειες για την ενίσχυση της ομογενειακής παιδείας, με σημαντικές εξελίξεις από μία ενεργή και γόνιμη δράση το 2010, αλλά και σοβαρές προτάσεις και αιτήματα, παρουσιάστηκαν σήμερα οι εκπρόσωποι της ελληνικής μειονότητας Κωνσταντινουπολιτών, Ίμβριων και Τενεδίων στην Αρμόδια Επιτροπή Διασποράς του Ελληνισμού της Βουλής.
Σε μία εκτενή ενημέρωση των μελών της Επιτροπής οι τρεις πρόεδροι, της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών (φορέα 26 σωματείων εντός και εκτός Ελλάδας) και των Συλλόγων Ίμβρου και Τενέδου, κύριοι Νίκος Ουζούνογλου, Πάρις Ασηνάκης και Απόστολος Κερκινέογλου αντίστοιχα, και ο νομικός σύμβουλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Γιάννης Κτιστάκις, κατέστησαν σαφές ότι είναι μία μικρή, αλλά πολύ δυναμική μειονότητα, που ξέρει να αγωνίζεται για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, αλλά κυρίως την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ελληνικού στοιχείου στην Τουρκία, με κάθε νόμιμο μέσον και όπου μπορεί να ακουστεί η φωνή της, σε διεθνείς οργανισμούς και τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο μείζονες θετικές νομικές εξελίξεις, όπως επισήμανε ο κ. Κτιστάκις. Αφενός η επιστροφή του κτιρίου του Ορφανοτροφείου από τις τουρκικές αρχές κατόπιν προσφυγής του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, που συνιστά αυτομάτως και απόδειξη νομικής ύπαρξης του Οικουμενικού Πατριαρχείου, και αφετέρου η πρώτη γνωμοδοτική απάντηση της Επιτροπής Δικαίου της Βενετίας ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο μπορεί να χρησιμοποιεί όποιον τίτλο θέλει ως θρησκευτική οντότητα.
Παρατεταμένη εκκρεμότητα, βέβαια, όπως εξήγησε ο κ. Ουζούνογλου, συνιστούν τα μειονοτικά ιδρύματα, τα βακούφια. Μολονότι είναι πολύ σημαντικός ο νόμος για τα βακούφια του 2008 όλων των μειονοτικών ιδρυμάτων της Τουρκίας, μέχρι στιγμής δεν διαφαίνεται «φως». Σε σύνολο 1496 αιτήσεων επιστροφής, εκ των οποίων 1.000 για ρωμέϊκα ακίνητα, τα αποτελέσματα είναι ελάχιστα αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι έχουν εγκριθεί μόνο 131 αιτήσεις, έχουν απορριφθεί 347 και έχουν χαρακτηρισθεί ως ελλιπείς 943. Παράλληλα, όμως, αυτή τη στιγμή, όπως εξήγησε ο κ. Κτιστάκις, έχουν δρομολογηθεί ήδη 90 προσφυγές για ελληνικά βακούφια για τα οποία υπάρχουν επαρκή στοιχεία διεκδίκησης.
Ενίσχυση της Παιδείας, που συνιστά πρώτη προτεραιότητα, αποδοχή της κληρονομικότητας για τη διάσωση πολλών ελληνικών ακινήτων και συγκοινωνική σύνδεση με την Ελλάδα με κομβικό σημείο την ίδρυση τελωνείου στην Ίμβρο, όπως εξήγησαν οι εκπρόσωποι της ελληνικής μειονότητας, είναι τα τρία μεγάλα ζητήματα για τα οποία ζήτησαν τη βοήθεια της ελληνικής Πολιτείας. Κι αν η ελληνική κυβέρνηση έχει δώσει ένα σαφές μήνυμα, τώρα είναι η σειρά της τουρκικής κυβέρνησης, όπως τόνισαν, να δώσει ένα επίσης σαφές μήνυμα προς την ελληνική μειονότητα.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
Σε μία εκτενή ενημέρωση των μελών της Επιτροπής οι τρεις πρόεδροι, της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών (φορέα 26 σωματείων εντός και εκτός Ελλάδας) και των Συλλόγων Ίμβρου και Τενέδου, κύριοι Νίκος Ουζούνογλου, Πάρις Ασηνάκης και Απόστολος Κερκινέογλου αντίστοιχα, και ο νομικός σύμβουλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Γιάννης Κτιστάκις, κατέστησαν σαφές ότι είναι μία μικρή, αλλά πολύ δυναμική μειονότητα, που ξέρει να αγωνίζεται για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, αλλά κυρίως την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ελληνικού στοιχείου στην Τουρκία, με κάθε νόμιμο μέσον και όπου μπορεί να ακουστεί η φωνή της, σε διεθνείς οργανισμούς και τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο μείζονες θετικές νομικές εξελίξεις, όπως επισήμανε ο κ. Κτιστάκις. Αφενός η επιστροφή του κτιρίου του Ορφανοτροφείου από τις τουρκικές αρχές κατόπιν προσφυγής του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, που συνιστά αυτομάτως και απόδειξη νομικής ύπαρξης του Οικουμενικού Πατριαρχείου, και αφετέρου η πρώτη γνωμοδοτική απάντηση της Επιτροπής Δικαίου της Βενετίας ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο μπορεί να χρησιμοποιεί όποιον τίτλο θέλει ως θρησκευτική οντότητα.
Παρατεταμένη εκκρεμότητα, βέβαια, όπως εξήγησε ο κ. Ουζούνογλου, συνιστούν τα μειονοτικά ιδρύματα, τα βακούφια. Μολονότι είναι πολύ σημαντικός ο νόμος για τα βακούφια του 2008 όλων των μειονοτικών ιδρυμάτων της Τουρκίας, μέχρι στιγμής δεν διαφαίνεται «φως». Σε σύνολο 1496 αιτήσεων επιστροφής, εκ των οποίων 1.000 για ρωμέϊκα ακίνητα, τα αποτελέσματα είναι ελάχιστα αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι έχουν εγκριθεί μόνο 131 αιτήσεις, έχουν απορριφθεί 347 και έχουν χαρακτηρισθεί ως ελλιπείς 943. Παράλληλα, όμως, αυτή τη στιγμή, όπως εξήγησε ο κ. Κτιστάκις, έχουν δρομολογηθεί ήδη 90 προσφυγές για ελληνικά βακούφια για τα οποία υπάρχουν επαρκή στοιχεία διεκδίκησης.
Ενίσχυση της Παιδείας, που συνιστά πρώτη προτεραιότητα, αποδοχή της κληρονομικότητας για τη διάσωση πολλών ελληνικών ακινήτων και συγκοινωνική σύνδεση με την Ελλάδα με κομβικό σημείο την ίδρυση τελωνείου στην Ίμβρο, όπως εξήγησαν οι εκπρόσωποι της ελληνικής μειονότητας, είναι τα τρία μεγάλα ζητήματα για τα οποία ζήτησαν τη βοήθεια της ελληνικής Πολιτείας. Κι αν η ελληνική κυβέρνηση έχει δώσει ένα σαφές μήνυμα, τώρα είναι η σειρά της τουρκικής κυβέρνησης, όπως τόνισαν, να δώσει ένα επίσης σαφές μήνυμα προς την ελληνική μειονότητα.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011
Κειμήλια στο Ορθόδοξο Κέντρο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Γενεύη
της Ελίνας Γαληνού
«Πιστεύομεν ακραδάντως ότι οι Εσπέριοι και όχι μόνον επισκέπται του Εκκλησιαστικού τούτου Μουσείου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, θα εύρουν εν αυτώ έν ακόμα ανοικτόν παράθυρον προς την καθ΄ημάς Ανατολήν και την ελληνορθόδοξον Παράδοσιν και ζωήν, το οποίον η προς αυτούς εκτενής ημών αγάπη από της σήμερον εν ευλογίαις προσφέρει. Τω δε χορηγώ παντός αγαθού Αγίω Τριαδικών Θεώ δόξα και οίκος και ευλογίαις και τούτου και πάντων ένεκεν».
Παρουσία της Α.Θ.Π του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, εγκαινιάστηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2011 το «Μουσείο Χριστιανικής Τέχνης» στο Ορθόδοξο Κέντρο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Chambesy Γενεύης, με δύο παράλληλες εκθέσεις.
Η έκθεση «Κειμήλια του Παρελθόντος: Θησαυροί της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και η Ανταλλαγή Πληθυσμών», αναδεικνύει το οικουμενικό πνεύμα της Ορθοδοξίας. Στην δεύτερη έκθεση στο ισόγειο του Μουσείου, με τίτλο «Fred Boissonas-Οι Αποστολές στο Σινά, 1929-1933» 68 φωτογραφίες από τα ταξίδια του Ελβετού φωτογράφου, μας ξεναγούν στη Μονή Αγίας Αικατερίνης στο Σινά.
Η έκθεση που προβάλει τα κειμήλια της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, αποτελείται από 90 εκκλησιαστικούς θησαυρούς που χρονολογούνται από τον 16ο έως τον 19ο αιώνα. Πρόκειται για έργα αργυροχοίας, κεντήματα και εικόνες που έφεραν στην Ελλάδα οι ελληνορθόδοξοι πληθυσμοί της Μικράς Ασίας και Ανατολικής Θράκης και που θα φιλοξενούνται στο Μουσείο μέχρι τις 24 Ιουλίου του 2011. Πολλά από αυτά τα αντικείμενα από την Ανατολική Θράκη, τον Πόντο και την Κεντρική Ασία και την Καππαδοκία, καθώς και από εργαστήρια της Κωνσταντινουπόλεως, προέρχονται από τις συλλογές του Μουσείου Μπενάκη-ένα από τα ελληνικά ιδρύματα που διαφύλαξαν πολύτιμα κειμήλια από τους Ελληνες πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Ο Προιστάμενος του Ορθοδόξου Κέντρου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ελβετίας κ. Ιερεμίας, αναφέρθηκε στο ιστορικό της ίδρυσής του και στην σημαντική συνεισφορά του τέως Μητροπολίτη Ελβετίας κ. Δαμασκηνού, κατά τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του. Το Ορθόδοξο Κέντρο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Chambesy της Γενεύης, ιδρύθηκε το 1966. Η πολυδιάστατη αποστολή του καλύπτει έναν ευρύτατο κύκλο θεσμοθετημένων δραστηριοτήτων που αποσκοπεί στην πληρέστερη υποστήριξη των διορθοδόξων και των διεκκλησιαστικών σχέσεων, την προβολή των δραστηριοτήτων του με πολύγλωσσες εκδόσεις και γενικότερα τη συμμετοχή σε κάθε πρωτοβουλία οικουμενικού διαλόγου για την ενότητα του χριστιανικού κόσμου.
Το Μουσείο που εγκαινιάστηκε, συμπληρώνει τον ρόλο του Ορθοδόξου Κέντρου, συνιστώντας ένα διεθνές κέντρο προβολής της εκκλησιαστικής αλλά και κάθε άλλης μορφής τέχνης που συνδέεται με την παράδοση και τον πολιτισμό της Ορθοδοξίας. Η ανέγερσή του έγινε από δωρεά της Οικογενείας Λάτση εις μνήμη του Ιωάννη Σ.Λάτση, με αρχιτεκτονική μελέτη και επίβλεψη του κ. Αρη Σερμπέτη. Στα εγκαίνια παρέστη και απηύθηνε χαιρετισμό ο Ελληνας Πρέσβης στην Ελβετία κ. Ιωάννης Μουρίκης, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκηδόνος κ. Αθανάσιος , ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Λαμψάκου κ. Μακάριος, ο Δήμαρχος του Chambesy , ο Διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη, κ. Αγγελος Δεληβοριάς, και πλήθος μελών της Ελληνικής Κοινότητας της Γενεύης.
Source: Infognomonpolitics
«Πιστεύομεν ακραδάντως ότι οι Εσπέριοι και όχι μόνον επισκέπται του Εκκλησιαστικού τούτου Μουσείου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, θα εύρουν εν αυτώ έν ακόμα ανοικτόν παράθυρον προς την καθ΄ημάς Ανατολήν και την ελληνορθόδοξον Παράδοσιν και ζωήν, το οποίον η προς αυτούς εκτενής ημών αγάπη από της σήμερον εν ευλογίαις προσφέρει. Τω δε χορηγώ παντός αγαθού Αγίω Τριαδικών Θεώ δόξα και οίκος και ευλογίαις και τούτου και πάντων ένεκεν».
Παρουσία της Α.Θ.Π του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, εγκαινιάστηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2011 το «Μουσείο Χριστιανικής Τέχνης» στο Ορθόδοξο Κέντρο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Chambesy Γενεύης, με δύο παράλληλες εκθέσεις.
Η έκθεση «Κειμήλια του Παρελθόντος: Θησαυροί της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και η Ανταλλαγή Πληθυσμών», αναδεικνύει το οικουμενικό πνεύμα της Ορθοδοξίας. Στην δεύτερη έκθεση στο ισόγειο του Μουσείου, με τίτλο «Fred Boissonas-Οι Αποστολές στο Σινά, 1929-1933» 68 φωτογραφίες από τα ταξίδια του Ελβετού φωτογράφου, μας ξεναγούν στη Μονή Αγίας Αικατερίνης στο Σινά.
Η έκθεση που προβάλει τα κειμήλια της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, αποτελείται από 90 εκκλησιαστικούς θησαυρούς που χρονολογούνται από τον 16ο έως τον 19ο αιώνα. Πρόκειται για έργα αργυροχοίας, κεντήματα και εικόνες που έφεραν στην Ελλάδα οι ελληνορθόδοξοι πληθυσμοί της Μικράς Ασίας και Ανατολικής Θράκης και που θα φιλοξενούνται στο Μουσείο μέχρι τις 24 Ιουλίου του 2011. Πολλά από αυτά τα αντικείμενα από την Ανατολική Θράκη, τον Πόντο και την Κεντρική Ασία και την Καππαδοκία, καθώς και από εργαστήρια της Κωνσταντινουπόλεως, προέρχονται από τις συλλογές του Μουσείου Μπενάκη-ένα από τα ελληνικά ιδρύματα που διαφύλαξαν πολύτιμα κειμήλια από τους Ελληνες πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Ο Προιστάμενος του Ορθοδόξου Κέντρου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ελβετίας κ. Ιερεμίας, αναφέρθηκε στο ιστορικό της ίδρυσής του και στην σημαντική συνεισφορά του τέως Μητροπολίτη Ελβετίας κ. Δαμασκηνού, κατά τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του. Το Ορθόδοξο Κέντρο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Chambesy της Γενεύης, ιδρύθηκε το 1966. Η πολυδιάστατη αποστολή του καλύπτει έναν ευρύτατο κύκλο θεσμοθετημένων δραστηριοτήτων που αποσκοπεί στην πληρέστερη υποστήριξη των διορθοδόξων και των διεκκλησιαστικών σχέσεων, την προβολή των δραστηριοτήτων του με πολύγλωσσες εκδόσεις και γενικότερα τη συμμετοχή σε κάθε πρωτοβουλία οικουμενικού διαλόγου για την ενότητα του χριστιανικού κόσμου.
Το Μουσείο που εγκαινιάστηκε, συμπληρώνει τον ρόλο του Ορθοδόξου Κέντρου, συνιστώντας ένα διεθνές κέντρο προβολής της εκκλησιαστικής αλλά και κάθε άλλης μορφής τέχνης που συνδέεται με την παράδοση και τον πολιτισμό της Ορθοδοξίας. Η ανέγερσή του έγινε από δωρεά της Οικογενείας Λάτση εις μνήμη του Ιωάννη Σ.Λάτση, με αρχιτεκτονική μελέτη και επίβλεψη του κ. Αρη Σερμπέτη. Στα εγκαίνια παρέστη και απηύθηνε χαιρετισμό ο Ελληνας Πρέσβης στην Ελβετία κ. Ιωάννης Μουρίκης, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκηδόνος κ. Αθανάσιος , ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Λαμψάκου κ. Μακάριος, ο Δήμαρχος του Chambesy , ο Διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη, κ. Αγγελος Δεληβοριάς, και πλήθος μελών της Ελληνικής Κοινότητας της Γενεύης.
Source: Infognomonpolitics
Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011
Μεγάλη δωρεά Ελληνα ευπατρίδη της Κωνσταντινούπολης
Βιβλιοθήκη πατρός Μελετίου Σακκουλίδη
Παρελήφθη από το Σισμανόγλειο Μέγαρο το σύνολο της εκ 30.000 τόμων βιβλιοθήκης πατρός Μελετίου Σακκουλίδη, η οποία παραχωρείται από την οικογένεια Σακκουλίδη στο Ελληνικό Γενικό Προξενείο, προς χρήση των ερευνητών. Σε εξέλιξη βρίσκεται η καταλογογράφηση και ψηφιοποίηση του σημαντικότερου τμήματος της βιβλιοθήκης.
Η Βιβλιοθήκη Σακκουλίδη εκτιμάται ότι θα αποτελέσει το σημαντικότερο σημείο επιστημονικής αναφοράς για τους Έλληνες της ύστερης Οθωμανικής εποχής στην Πόλη και θα χρησιμοποιηθεί από Τούρκους και ξένους επιστήμονες. Στόχος μας, στην περίπτωση των μη ελληνόφωνων επιστημόνων, είναι να συνδυασθούν τα μαθήματα ελληνικών με την επιστημονική αξιοποίηση της βιβλιοθήκης. Στο βαθμό που η βιβλιοθήκη περιλαμβάνει 30.000 τόμους ελληνικών βιβλίων στην ελληνική και στα "καραμανλήδικα" που τυπώθηκαν στην Πόλη τον 19ο και στις αρχές του 20ου αι., η βιβλιοθήκη θα συμβάλει στην κατανόηση της συμβολής και της σημασίας των Ελλήνων στην οθωμανική κοινωνία, οι οποίοι έχουν μελετηθεί σε, συγκριτικά, μικρότερο βαθμό από τους Οθωμανολόγους. Θέλουμε, κατά συνέπεια, να καταστεί το Σισμανόγλειο Μέγαρο, εκτός από ινστιτούτο ελληνικής γλώσσας - το μοναδικό προς το παρόν στην Τουρκία - κέντρο έρευνας του Οθωμανικού Ελληνισμού του 19ου αιώνα.
Ποιός ήταν ο πατήρ Μελέτιος Σακκουλίδης
Ο π.Μελέτιος Σακκουλίδης, κατά κόσμον Σταύρος Σακκουλίδης, γεννήθηκε το έτος 1926 στη Χαλκηδόνα και αποφοίτησε από την Αστική Σχολή της γενέτειράς του το έτος 1940, ακολούθως φοίτησε στο Γυμνάσιο της Μ.Γένους Σχολής και το έτος 1949 αποφοίτησε από την Ι.Θεολογική Σχολή Χάλκης. Στις 23 Ιουλίου 1950 παντρεύτηκε την κ.΄Αννα , κόρη του π.Ιωάννου Γαλάνη, Ι.Προϊσταμένου της Κοινότητας Βλάγκας, η οποία μέχρι την τελευταία του πνοή ήταν συνοδοιπόρος και συμπαραστάτής του.
Στις 27 Αυγούστου 1950 χειροτονήθηκε διάκονος και στις 03 Σεπτεμβρίου 1950 πρεσβύτερος στον Ι.Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Υψωμαθείων, όπου και υπηρέτησε ως Ι.Προϊστάμενος μέχρι το 1953. Το γάμο και τις δύο χειροτονίες του τέλεσε ο αείμνηστος Μητροπ. Προικοννήσου κυρός Φιλόθεος. Στη συνέχεια μέχρι το 1968 υπηρέτησε ως εφημέριος στην Κοινότητα Σταυροδρομίου και ακολούθως μέχρι και το θάνατό του υπηρέτησε ως Ι.Προϊστάμενος στην Κοινότητα Κοντοσκαλίου αρχικά και ακολούθως σε όλη την ευρύτερη περιοχή Βλάγκας – Υψωμαθείων.
Ανέλαβε καθήκοντα στο Γηροκομείο Βαλουκλή από το 1977 και στη συνέχεια η Μ.Πρωτοσυγκελλία τον διόρισε επισήμως Ιεροεπιστάτη του Γηροκομειακού Ναού των Αγίων Αναργύρων. Το έτος 1967 ο αείμνηστος Πατριάρχης Αθηναγόρας του απένειμε το οφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου και ο αείμνηστος Πατριάρχης Δημήτριος το έτος 1985 το οφίκιο του Μεγάλου Οικονόμου της Μ.Χ.Ε., το οποίο είναι και το ανώτερο αξίωμα εγγάμου κληρικού.
Κατά το διάστημα της ιερατικής του σταδιοδρομίας ο π.Μελέτιος επέδειξε αξιόλογη πνευματική δραστηριότητα. Το έτος 1956 ίδρυσε τον Σύνδεσμο Εργαζομένων Κοριτσιών,του οποίου υπήρξε και Επίτιμος Πρόεδρος, έλαβε μέρος σε πολλά συμπόσια και συνέδρια άλλοτε με εντολή της Εκκλησίας και άλλοτε ιδιωτικά, το έτος 1959 πραγματοποίησε έκθεση με θέμα τη Γέννηση του Κυρίου, με αναπαραστάσεις από τη Βυζαντινή περίοδο και των ημερών μας.
Ήταν μέλος πολλών επιτροπών του Πατριαρχείου και τα τελευταία έτη ασχολείτο με τη σύνταξη του τυπικού μέρους του Ημερολογίου του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου. Επίσης ο π.Μελέτιος ήταν κάτοχος μιας πλουσιότατης βιβλιοθήκης, η οποία περιλαμβάνει κυρίως εκδόσεις Κ/πόλεως και Καραμανλίδικες εκδόσεις και εξυπηρέτησε πολλούς ερευνητές, ανθρώπους των γραμμάτων και φοιτητές του Πανεπιστημίου της Πόλης μας.
Πηγή: Εφημερίδα Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως
Παρελήφθη από το Σισμανόγλειο Μέγαρο το σύνολο της εκ 30.000 τόμων βιβλιοθήκης πατρός Μελετίου Σακκουλίδη, η οποία παραχωρείται από την οικογένεια Σακκουλίδη στο Ελληνικό Γενικό Προξενείο, προς χρήση των ερευνητών. Σε εξέλιξη βρίσκεται η καταλογογράφηση και ψηφιοποίηση του σημαντικότερου τμήματος της βιβλιοθήκης.
Η Βιβλιοθήκη Σακκουλίδη εκτιμάται ότι θα αποτελέσει το σημαντικότερο σημείο επιστημονικής αναφοράς για τους Έλληνες της ύστερης Οθωμανικής εποχής στην Πόλη και θα χρησιμοποιηθεί από Τούρκους και ξένους επιστήμονες. Στόχος μας, στην περίπτωση των μη ελληνόφωνων επιστημόνων, είναι να συνδυασθούν τα μαθήματα ελληνικών με την επιστημονική αξιοποίηση της βιβλιοθήκης. Στο βαθμό που η βιβλιοθήκη περιλαμβάνει 30.000 τόμους ελληνικών βιβλίων στην ελληνική και στα "καραμανλήδικα" που τυπώθηκαν στην Πόλη τον 19ο και στις αρχές του 20ου αι., η βιβλιοθήκη θα συμβάλει στην κατανόηση της συμβολής και της σημασίας των Ελλήνων στην οθωμανική κοινωνία, οι οποίοι έχουν μελετηθεί σε, συγκριτικά, μικρότερο βαθμό από τους Οθωμανολόγους. Θέλουμε, κατά συνέπεια, να καταστεί το Σισμανόγλειο Μέγαρο, εκτός από ινστιτούτο ελληνικής γλώσσας - το μοναδικό προς το παρόν στην Τουρκία - κέντρο έρευνας του Οθωμανικού Ελληνισμού του 19ου αιώνα.
Ποιός ήταν ο πατήρ Μελέτιος Σακκουλίδης
Ο π.Μελέτιος Σακκουλίδης, κατά κόσμον Σταύρος Σακκουλίδης, γεννήθηκε το έτος 1926 στη Χαλκηδόνα και αποφοίτησε από την Αστική Σχολή της γενέτειράς του το έτος 1940, ακολούθως φοίτησε στο Γυμνάσιο της Μ.Γένους Σχολής και το έτος 1949 αποφοίτησε από την Ι.Θεολογική Σχολή Χάλκης. Στις 23 Ιουλίου 1950 παντρεύτηκε την κ.΄Αννα , κόρη του π.Ιωάννου Γαλάνη, Ι.Προϊσταμένου της Κοινότητας Βλάγκας, η οποία μέχρι την τελευταία του πνοή ήταν συνοδοιπόρος και συμπαραστάτής του.
Στις 27 Αυγούστου 1950 χειροτονήθηκε διάκονος και στις 03 Σεπτεμβρίου 1950 πρεσβύτερος στον Ι.Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Υψωμαθείων, όπου και υπηρέτησε ως Ι.Προϊστάμενος μέχρι το 1953. Το γάμο και τις δύο χειροτονίες του τέλεσε ο αείμνηστος Μητροπ. Προικοννήσου κυρός Φιλόθεος. Στη συνέχεια μέχρι το 1968 υπηρέτησε ως εφημέριος στην Κοινότητα Σταυροδρομίου και ακολούθως μέχρι και το θάνατό του υπηρέτησε ως Ι.Προϊστάμενος στην Κοινότητα Κοντοσκαλίου αρχικά και ακολούθως σε όλη την ευρύτερη περιοχή Βλάγκας – Υψωμαθείων.
Ανέλαβε καθήκοντα στο Γηροκομείο Βαλουκλή από το 1977 και στη συνέχεια η Μ.Πρωτοσυγκελλία τον διόρισε επισήμως Ιεροεπιστάτη του Γηροκομειακού Ναού των Αγίων Αναργύρων. Το έτος 1967 ο αείμνηστος Πατριάρχης Αθηναγόρας του απένειμε το οφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου και ο αείμνηστος Πατριάρχης Δημήτριος το έτος 1985 το οφίκιο του Μεγάλου Οικονόμου της Μ.Χ.Ε., το οποίο είναι και το ανώτερο αξίωμα εγγάμου κληρικού.
Κατά το διάστημα της ιερατικής του σταδιοδρομίας ο π.Μελέτιος επέδειξε αξιόλογη πνευματική δραστηριότητα. Το έτος 1956 ίδρυσε τον Σύνδεσμο Εργαζομένων Κοριτσιών,του οποίου υπήρξε και Επίτιμος Πρόεδρος, έλαβε μέρος σε πολλά συμπόσια και συνέδρια άλλοτε με εντολή της Εκκλησίας και άλλοτε ιδιωτικά, το έτος 1959 πραγματοποίησε έκθεση με θέμα τη Γέννηση του Κυρίου, με αναπαραστάσεις από τη Βυζαντινή περίοδο και των ημερών μας.
Ήταν μέλος πολλών επιτροπών του Πατριαρχείου και τα τελευταία έτη ασχολείτο με τη σύνταξη του τυπικού μέρους του Ημερολογίου του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου. Επίσης ο π.Μελέτιος ήταν κάτοχος μιας πλουσιότατης βιβλιοθήκης, η οποία περιλαμβάνει κυρίως εκδόσεις Κ/πόλεως και Καραμανλίδικες εκδόσεις και εξυπηρέτησε πολλούς ερευνητές, ανθρώπους των γραμμάτων και φοιτητές του Πανεπιστημίου της Πόλης μας.
Πηγή: Εφημερίδα Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως
Οι σχέσεις Ελλάδας - Αιγύπτου
Οι σχέσεις Ελλάδας και Αιγύπτου ήταν ανέκαθεν θερμότατες. Οι λαοί τρέφουν
βαθιά αμοιβαία αγάπη, ιδιαίτερα οι άραβες προς εμάς, από την αρχαιότητα
ακόμη, αναγνωρίζοντας στα φύλα μας τα προσόντα της μαθηματικής και
φιλοσοφικής σκέψης σε επίπεδο παγκόσμιων ιδρυτών πολιτισμού. Η πορεία δε του
Μεγ. Αλεξάνδρου στη γη τους, άφησε ανεξίτηλα σημάδια λατρείας.
Το μεγάλο λιμάνι του Pord Said είναι η βόρεια είσοδος του μεγάλου καναλιού
των 168 χιλιομέτρων. Πόσο τυχαίο είναι ότι ο αναγραμματισμός του Said δίδει
τη λέξη Dias = Δίας ?
Το Σουέζ είναι μια πόλη 500.000 κατοίκων περίπου όπου από την πρώτη ημέρα
ναυσιπλοϊας της την 17.11.1869, καταλήγει προς νότον η περίφημα διώρυγα.
Πόσο τυχαίο είναι ότι ο αναγραμματισμός της λέξεως Suez δίδει τη λέξη Zeus =
Ζεύς (ήτοι Ζεύξις, δηλαδή διώρυγα) ?
Νότια, κατά μήκος του Νείλου βρίσκεται το τιτάνιο φράγμα του Ασσουάν, από το
οποίο καλλιεργούνται εκατομμύρια γόνιμα στρέμματα της Αιγύπτου. Αποτρέπονται
οι πλημμύρες, υδροηλεκτρικώς παράγει το 50% των ηλεκτρικών αναγκών της χώρας
κ. α. πολλά. Πόσο τυχαίο είναι ότι ο αναγραμματισμός της λέξεως Assuan δίδει
τη λέξη Naussa όπερ σημαίνει ναυς, πλοίο, ύδατα κλπ ?
Υπενθυμίζεται χάριν μαγικότητας του μύθου ότι οι άραβες διαβάζουν από δεξιά
προς αριστερά…
βαθιά αμοιβαία αγάπη, ιδιαίτερα οι άραβες προς εμάς, από την αρχαιότητα
ακόμη, αναγνωρίζοντας στα φύλα μας τα προσόντα της μαθηματικής και
φιλοσοφικής σκέψης σε επίπεδο παγκόσμιων ιδρυτών πολιτισμού. Η πορεία δε του
Μεγ. Αλεξάνδρου στη γη τους, άφησε ανεξίτηλα σημάδια λατρείας.
Το μεγάλο λιμάνι του Pord Said είναι η βόρεια είσοδος του μεγάλου καναλιού
των 168 χιλιομέτρων. Πόσο τυχαίο είναι ότι ο αναγραμματισμός του Said δίδει
τη λέξη Dias = Δίας ?
Το Σουέζ είναι μια πόλη 500.000 κατοίκων περίπου όπου από την πρώτη ημέρα
ναυσιπλοϊας της την 17.11.1869, καταλήγει προς νότον η περίφημα διώρυγα.
Πόσο τυχαίο είναι ότι ο αναγραμματισμός της λέξεως Suez δίδει τη λέξη Zeus =
Ζεύς (ήτοι Ζεύξις, δηλαδή διώρυγα) ?
Νότια, κατά μήκος του Νείλου βρίσκεται το τιτάνιο φράγμα του Ασσουάν, από το
οποίο καλλιεργούνται εκατομμύρια γόνιμα στρέμματα της Αιγύπτου. Αποτρέπονται
οι πλημμύρες, υδροηλεκτρικώς παράγει το 50% των ηλεκτρικών αναγκών της χώρας
κ. α. πολλά. Πόσο τυχαίο είναι ότι ο αναγραμματισμός της λέξεως Assuan δίδει
τη λέξη Naussa όπερ σημαίνει ναυς, πλοίο, ύδατα κλπ ?
Υπενθυμίζεται χάριν μαγικότητας του μύθου ότι οι άραβες διαβάζουν από δεξιά
προς αριστερά…
Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011
Αφιέρωμα στον Ελληνισμό της Αιγύπτου
Δεν είναι η πρώτη φορά δυστυχώς, που οι Έλληνες Ομογενείς αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα του Νείλου και των Πυραμίδων, στην οποία όπως φαίνεται, οι Φαραώ δεν έπαψαν ποτέ να κυβερνούν.
Στα βάθη των αιώνων, στην εποχή ακόμη των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ανάγεται η ελληνική παρουσία στην Αίγυπτο, η οποία πέρασε από ποικίλες διακυμάνσεις: από τους Ελληνιστικούς Χρόνους, όταν οι βασιλιάδες της δυναστείας των Πτολεμαίων, είχαν ελληνική καταγωγή και συνείδηση, μέχρι τη Ρωμαϊκή και Βυζαντινή Περίοδο, όταν τα ελληνικά συνέχισαν να είναι η επίσημη γλώσσα (για περίπου 1000 χρόνια, συνολικά) μέχρι τους 'Άραβες του 7ου αιώνα μ.Χ., όπως μαρτυρούν όλοι οι ιστορικοί, που έχουν μελετήσει την ιστορία αυτού του τόπου...»
Στη νεότερη ιστορία, οι πρώτοι Έλληνες άρχισαν να εγκαθίστανται σποραδικά στην Αίγυπτο στις αρχές του 19ου αιώνα. Μαζικό μεταναστευτικό ρεύμα ωστόσο, άρχισε να σημειώνεται μετά την έναρξη της επανάστασης και κυρίως ανάμεσα στο 1830 και το 1881, λόγω της δυσπραγίας και της ανέχειας που επικρατούσε στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος.
Ο Μωχάμετ Άλι -ο τότε διοικητής της Αιγύπτου- άλλωστε, είχε θεσπίσει μια σειρά ευνοϊκών μέτρων προκειμένου να προσελκύσει εμπόρους από το εξωτερικό, ο ίδιος μάλιστα συμπαθούσε ιδιαίτερα τους Έλληνες, ενθαρρύνοντας τον αγώνα τους, αφού και η Αίγυπτος ήδη είχε ξεκινήσει διαδικασία απεξάρτησης από τον Σουλτάνο.
Κατά τον 19ο αιώνα, οπότε εκδηλώνεται κύμα μετανάστευσης Ελλήνων στην Αίγυπτο, δημιουργήθηκαν και οι πρώτες αμιγώς ελληνικές κοινότητες, με εθνική συνείδηση, καθώς η φιλόξενη γη της Αιγύπτου προσέφερε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, από την υπόδουλη στον οθωμανικό ζυγό πατρίδα. "Πρεσβυγενής Κοινότης", όμως, αποκαλείται αυτή της Αλεξάνδρειας, καθώς είναι η πρώτη στην ιστορία του Αιγυπτιώτη Ελληνισμού, με έτος ίδρυσης το 1843.
Η ανοδική πορεία της ελληνικής παροικίας είναι ραγδαία, καθώς αρχίζει η ανέγερση σχολείων, νοσοκομείων, εκκλησιών και φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, ενώ ο κόσμος οργανώνεται σε συλλόγους και σωματεία. Ο δαιμόνιος ελληνικός νους σε συνάρτηση με σκληρή δουλειά, θα καταφέρει σταδιακά να μετακυλήσει το μεγαλύτερο μέρος της αιγυπτιακής Οικονομίας στα χέρια των Ομογενών, δημιουργώντας παράλληλα μια εύρωστη παροικία στην οποία θα ανθίσουν, όχι μόνο το εμπόριο και η βιομηχανία, αλλά και τα Γράμματα και οι Τέχνες.
Το διάστημα μεταξύ 1880 και 1920 σημειώθηκε η μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη των Ελλήνων της Αιγύπτου, που κατάφεραν να αναδειχτούν σε κυρίαρχη δύναμη, με έντονη οικονομική, πνευματική και κοινωνική δράση. Εκεί ανέπτυξαν δράση και αρκετοί από τους μεγάλους εθνικούς μας ευεργέτες, που λάμπρυναν της σελίδες της ελληνικής ιστορίας.
Ας σημειωθεί εδώ ότι η πρώτη Τράπεζα στην Αίγυπτο, ήταν αυτή που δημιούργησε η οικογένεια Συναδινού με την επωνυμία «Αγγλο-Αιγυπτιακή Τράπεζα», ενώ από Έλληνες δημιουργήθηκαν και η «Τράπεζα της Αλεξανδρείας» καθώς και η «Γενική Τράπεζα της Αλεξανδρείας».
Η πνευματική ζωή των Αιγυπτιωτών Ελλήνων, καταύγαζε και την μητροπολιτική Ελλάδα, με κορυφαίο το μεγάλο της τέκνο, τον Κωνσταντίνο Καβάφη, ενώ υπήρξαν και πολλοί άλλοι διανοούμενοι, όπως ο πεζογράφος Νίκος Νικολαίδης, ο Στρατής Τσίρκας, ο Τίμος Μαλάνος, ο Πέτρος Μάγνης, η Μαρία Ιορδανίδου. Επίσης, καλλιτεχνικοί δημιουργοί, όπως οι ζωγράφοι Κ. Παρθένης και Δ. Λίτσας, οι γλύπτες Α. Λαζαρίδης και Θ. Θωμόπουλος και στο χώρο της μουσικής οι Τζίνα Μπαχάουερ, ο Μάνος Λοίζος και ο Γιάννης Χρήστου, ενώ μια πλειάδα ευεργετών θα αναδυθεί από τους κόλπους της ελληνικής κοινότητας, όπως οι Τοσίτσας, Μπενάκης, Στουρνάρας, Αβέρωφ.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο συνολικός αριθμός των Ελλήνων στην Αίγυπτο έφθασε, ίσως και να ξεπέρασε, τις 180.000. Σύμφωνα με στοιχεία της Υπηρεσίας Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου του Υπουργείου Εξωτερικών, σε μια πρώτη επίσημη απογραφή της Αιγύπτου, το 1907, οι κατέχοντες επισήμως την ελληνική υπηκοότητα κάτοικοι της χώρας ανέρχονταν σε 132.947, στους οποίους προστέθηκαν άλλες 40.000, προερχόμενοι από εδάφη υπό τουρκική κατοχή και άλλες 30.000 μη αναγνωρισμένης υπηκοότητας, πλην ελληνόφωνοι.
Η παροικία, συνέχισε να ακμάζει και να ευημερεί, με εξαίρεση τις δύσκολες μέρες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Γύρω στη δεκαετία του 1940, επέρχεται η πτώση και ο μαρασμός, με καθοριστικές για τον ελληνισμό της Αιγύπτου καταστάσεις, που σηματοδοτήθηκε από πολεμικές επιχειρήσεις.
Μοιραίο έτος για την παροικιακή διάλυση υπήρξε το 1952, όταν ο Νάσσερ, ανέλαβε πραξικοπηματικά την εξουσία, στις 23 Ιουλίου, εξορίζοντας τον βασιλιά Φαρούκ και δημιουργώντας ένα αστυνομευόμενο κράτος. Το 1956 ανακοίνωσε το νέο Σύνταγμα, σύμφωνα με το οποίο η Αίγυπτος γινόταν σοσιαλιστικό αραβικό κράτος με μονοκομματικό πολιτικό σύστημα και επίσημη θρησκεία τον ισλαμισμό.
Από το σημείο αυτό και μετά αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για τον ελληνισμό της Αιγύπτου. Ο δικτάτορας προσπαθεί να απαλλαγεί από τις ξένες μειονότητες, θέλοντας να ενισχύσει το αμιγές αραβικό στοιχείο του κράτους, με σύνθημα: «Η Αίγυπτος ανήκει στους Αιγύπτιους». Στόχος του η εθνικοποίηση των περιουσιών τους, θεσπίζοντας παράλληλα μεταρρύθμιση βάσει της οποίας απαγορευόταν σε κάθε ιδιώτη να κατέχει πάνω από 104 εκτάρια γης.
Πράγματι, οι εθνικοποιήσεις, μεταξύ των οποίων και της βιομηχανίας βάμβακος, στην οποία διέπρεπαν οι Έλληνες, αλλά και σταδιακά όλων των υπόλοιπων κλάδων της Οικονομίας, κορυφώνονται μέσα στην δεκαετία 1955 – 1965, με αποτέλεσμα οι Ομογενείς, στερημένοι από τις περιουσίες τους, να εγκαταλείψουν ομαδικά την Αίγυπτο, άλλοι επαναπατριζόμενοι και άλλοι εγκαθιστάμενοι στη Νότια Αφρική, την Αυστραλία και την Αμερική.
Ο Ελληνισμός σήμερα
Περίπου 3.800 Έλληνες ζουν σήμερα στην Αίγυπτο, κυρίως στην Αλεξάνδρεια, το Κάιρο, αλλά και την Ισμαηλία και το Πορτ-Σαΐντ, όπου υπάρχουν οργανωμένες ελληνικές κοινότητες, όπως και μεμονωμένα άτομα στο Σινά και την 'Άνω Αίγυπτο.
Οι Ελληνικές Κοινότητες κατέχουν σήμερα σημαντικότατα περιουσιακά στοιχεία, τα οποία προσπαθούν να εκμεταλλευτούν, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ενώ προβαίνουν σε σημαντικές για την παροικιακή ζωή εκδηλώσεις, οι οποίες κρατούν υψηλό το ηθικό και το πνεύμα των ομογενών. Συντηρούν, επίσης, ιδρύματα παροχής βοήθειας σε αναξιοπαθούντες και τροφοδοτούν με έμψυχο υλικό τα Ελληνικά Σχολεία και τους ευάριθμους Συλλόγους, Συνδέσμους, Ομίλους και Αδελφότητες.
Οι σημαντικότερες οργανώσεις των Ελλήνων στην Αίγυπτο σήμερα είναι: η Ελληνική Κοινότητα Αλεξάνδρειας (1843), η Ελληνική Κοινότητα Καΐρου, η οποία ιδρύθηκε το 1904, ενώ από το 1856 έως και το 1904 λειτουργούσε ανεπίσημα με την επωνυμία «Ελληνορθόδοξη Κοινότητα», οι Ελληνικοί Ναυτικοί Όμιλοι Αλεξανδρείας και Καΐρου (1930), τα Ελληνικά Εμπορικά Επιμελητήρια Καΐρου και Αλεξανδρείας, η Ένωση Νεολαίας Ελλήνων Αλεξανδρείας, ο Σύλλογος Ελληνικής Νεολαίας Καΐρου και η Αμπέτειος Σχολή Καΐρου.
Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει από Έλληνες, εντός Αιγύπτου, αρκετές επενδύσεις σε διάφορους τομείς με σημαντικά αποτελέσματα και πολύ θετικές προοπτικές. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται ο όμιλος Βαρδινογιάννη, ο οποίος επιχειρεί και γεωτρήσεις για πετρέλαιο και ο ιδιοκτήτης της Χαρτοποιίας Θράκης, κ. Ζερίτης. Η επιχείρηση του κ. Ζερίτη με την επωνυμία «Flora-Pyramis», έχει έντονη την παρουσία της στην αιγυπτιακή αγορά (παράγει χαρτομάνδηλα, χαρτιά κουζίνας, ακόμη και χαρτί υγείας παρά τη θρησκευτική αντίληψη και νοοτροπία των Αιγυπτίων).
Με την επανάσταση που ξέσπασε πρόσφατα, έφυγαν από την Αλεξάνδρεια εκατόν ογδόντα Έλληνες. Μια καθόλου ευκαταφρόνητη περιουσία ωστόσο, τόσο της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου, όσο και της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξάνδρειας, παραμένει σε αιγυπτιακό έδαφος με άγνωστη τύχη, γιατί η αλήθεια είναι ότι οι επαναστάσεις στα αραβικά κράτη, κανείς δεν ξέρει τι αποτελέσματα θα φέρουν, για να μην αναφέρουμε τα ελληνικά ευαγή ιδρύματα (βακούφια) της Τουρκίας, που κατέληξαν στα χέρια του τουρκικού Δημοσίου.
Πηγές: Palmografos.com, Εφημερίδες ΕΞΠΡΕΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ
Στα βάθη των αιώνων, στην εποχή ακόμη των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ανάγεται η ελληνική παρουσία στην Αίγυπτο, η οποία πέρασε από ποικίλες διακυμάνσεις: από τους Ελληνιστικούς Χρόνους, όταν οι βασιλιάδες της δυναστείας των Πτολεμαίων, είχαν ελληνική καταγωγή και συνείδηση, μέχρι τη Ρωμαϊκή και Βυζαντινή Περίοδο, όταν τα ελληνικά συνέχισαν να είναι η επίσημη γλώσσα (για περίπου 1000 χρόνια, συνολικά) μέχρι τους 'Άραβες του 7ου αιώνα μ.Χ., όπως μαρτυρούν όλοι οι ιστορικοί, που έχουν μελετήσει την ιστορία αυτού του τόπου...»
Στη νεότερη ιστορία, οι πρώτοι Έλληνες άρχισαν να εγκαθίστανται σποραδικά στην Αίγυπτο στις αρχές του 19ου αιώνα. Μαζικό μεταναστευτικό ρεύμα ωστόσο, άρχισε να σημειώνεται μετά την έναρξη της επανάστασης και κυρίως ανάμεσα στο 1830 και το 1881, λόγω της δυσπραγίας και της ανέχειας που επικρατούσε στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος.
Ο Μωχάμετ Άλι -ο τότε διοικητής της Αιγύπτου- άλλωστε, είχε θεσπίσει μια σειρά ευνοϊκών μέτρων προκειμένου να προσελκύσει εμπόρους από το εξωτερικό, ο ίδιος μάλιστα συμπαθούσε ιδιαίτερα τους Έλληνες, ενθαρρύνοντας τον αγώνα τους, αφού και η Αίγυπτος ήδη είχε ξεκινήσει διαδικασία απεξάρτησης από τον Σουλτάνο.
Κατά τον 19ο αιώνα, οπότε εκδηλώνεται κύμα μετανάστευσης Ελλήνων στην Αίγυπτο, δημιουργήθηκαν και οι πρώτες αμιγώς ελληνικές κοινότητες, με εθνική συνείδηση, καθώς η φιλόξενη γη της Αιγύπτου προσέφερε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, από την υπόδουλη στον οθωμανικό ζυγό πατρίδα. "Πρεσβυγενής Κοινότης", όμως, αποκαλείται αυτή της Αλεξάνδρειας, καθώς είναι η πρώτη στην ιστορία του Αιγυπτιώτη Ελληνισμού, με έτος ίδρυσης το 1843.
Η ανοδική πορεία της ελληνικής παροικίας είναι ραγδαία, καθώς αρχίζει η ανέγερση σχολείων, νοσοκομείων, εκκλησιών και φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, ενώ ο κόσμος οργανώνεται σε συλλόγους και σωματεία. Ο δαιμόνιος ελληνικός νους σε συνάρτηση με σκληρή δουλειά, θα καταφέρει σταδιακά να μετακυλήσει το μεγαλύτερο μέρος της αιγυπτιακής Οικονομίας στα χέρια των Ομογενών, δημιουργώντας παράλληλα μια εύρωστη παροικία στην οποία θα ανθίσουν, όχι μόνο το εμπόριο και η βιομηχανία, αλλά και τα Γράμματα και οι Τέχνες.
Το διάστημα μεταξύ 1880 και 1920 σημειώθηκε η μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη των Ελλήνων της Αιγύπτου, που κατάφεραν να αναδειχτούν σε κυρίαρχη δύναμη, με έντονη οικονομική, πνευματική και κοινωνική δράση. Εκεί ανέπτυξαν δράση και αρκετοί από τους μεγάλους εθνικούς μας ευεργέτες, που λάμπρυναν της σελίδες της ελληνικής ιστορίας.
Ας σημειωθεί εδώ ότι η πρώτη Τράπεζα στην Αίγυπτο, ήταν αυτή που δημιούργησε η οικογένεια Συναδινού με την επωνυμία «Αγγλο-Αιγυπτιακή Τράπεζα», ενώ από Έλληνες δημιουργήθηκαν και η «Τράπεζα της Αλεξανδρείας» καθώς και η «Γενική Τράπεζα της Αλεξανδρείας».
Η πνευματική ζωή των Αιγυπτιωτών Ελλήνων, καταύγαζε και την μητροπολιτική Ελλάδα, με κορυφαίο το μεγάλο της τέκνο, τον Κωνσταντίνο Καβάφη, ενώ υπήρξαν και πολλοί άλλοι διανοούμενοι, όπως ο πεζογράφος Νίκος Νικολαίδης, ο Στρατής Τσίρκας, ο Τίμος Μαλάνος, ο Πέτρος Μάγνης, η Μαρία Ιορδανίδου. Επίσης, καλλιτεχνικοί δημιουργοί, όπως οι ζωγράφοι Κ. Παρθένης και Δ. Λίτσας, οι γλύπτες Α. Λαζαρίδης και Θ. Θωμόπουλος και στο χώρο της μουσικής οι Τζίνα Μπαχάουερ, ο Μάνος Λοίζος και ο Γιάννης Χρήστου, ενώ μια πλειάδα ευεργετών θα αναδυθεί από τους κόλπους της ελληνικής κοινότητας, όπως οι Τοσίτσας, Μπενάκης, Στουρνάρας, Αβέρωφ.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο συνολικός αριθμός των Ελλήνων στην Αίγυπτο έφθασε, ίσως και να ξεπέρασε, τις 180.000. Σύμφωνα με στοιχεία της Υπηρεσίας Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου του Υπουργείου Εξωτερικών, σε μια πρώτη επίσημη απογραφή της Αιγύπτου, το 1907, οι κατέχοντες επισήμως την ελληνική υπηκοότητα κάτοικοι της χώρας ανέρχονταν σε 132.947, στους οποίους προστέθηκαν άλλες 40.000, προερχόμενοι από εδάφη υπό τουρκική κατοχή και άλλες 30.000 μη αναγνωρισμένης υπηκοότητας, πλην ελληνόφωνοι.
Η παροικία, συνέχισε να ακμάζει και να ευημερεί, με εξαίρεση τις δύσκολες μέρες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Γύρω στη δεκαετία του 1940, επέρχεται η πτώση και ο μαρασμός, με καθοριστικές για τον ελληνισμό της Αιγύπτου καταστάσεις, που σηματοδοτήθηκε από πολεμικές επιχειρήσεις.
Μοιραίο έτος για την παροικιακή διάλυση υπήρξε το 1952, όταν ο Νάσσερ, ανέλαβε πραξικοπηματικά την εξουσία, στις 23 Ιουλίου, εξορίζοντας τον βασιλιά Φαρούκ και δημιουργώντας ένα αστυνομευόμενο κράτος. Το 1956 ανακοίνωσε το νέο Σύνταγμα, σύμφωνα με το οποίο η Αίγυπτος γινόταν σοσιαλιστικό αραβικό κράτος με μονοκομματικό πολιτικό σύστημα και επίσημη θρησκεία τον ισλαμισμό.
Από το σημείο αυτό και μετά αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για τον ελληνισμό της Αιγύπτου. Ο δικτάτορας προσπαθεί να απαλλαγεί από τις ξένες μειονότητες, θέλοντας να ενισχύσει το αμιγές αραβικό στοιχείο του κράτους, με σύνθημα: «Η Αίγυπτος ανήκει στους Αιγύπτιους». Στόχος του η εθνικοποίηση των περιουσιών τους, θεσπίζοντας παράλληλα μεταρρύθμιση βάσει της οποίας απαγορευόταν σε κάθε ιδιώτη να κατέχει πάνω από 104 εκτάρια γης.
Πράγματι, οι εθνικοποιήσεις, μεταξύ των οποίων και της βιομηχανίας βάμβακος, στην οποία διέπρεπαν οι Έλληνες, αλλά και σταδιακά όλων των υπόλοιπων κλάδων της Οικονομίας, κορυφώνονται μέσα στην δεκαετία 1955 – 1965, με αποτέλεσμα οι Ομογενείς, στερημένοι από τις περιουσίες τους, να εγκαταλείψουν ομαδικά την Αίγυπτο, άλλοι επαναπατριζόμενοι και άλλοι εγκαθιστάμενοι στη Νότια Αφρική, την Αυστραλία και την Αμερική.
Ο Ελληνισμός σήμερα
Περίπου 3.800 Έλληνες ζουν σήμερα στην Αίγυπτο, κυρίως στην Αλεξάνδρεια, το Κάιρο, αλλά και την Ισμαηλία και το Πορτ-Σαΐντ, όπου υπάρχουν οργανωμένες ελληνικές κοινότητες, όπως και μεμονωμένα άτομα στο Σινά και την 'Άνω Αίγυπτο.
Οι Ελληνικές Κοινότητες κατέχουν σήμερα σημαντικότατα περιουσιακά στοιχεία, τα οποία προσπαθούν να εκμεταλλευτούν, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ενώ προβαίνουν σε σημαντικές για την παροικιακή ζωή εκδηλώσεις, οι οποίες κρατούν υψηλό το ηθικό και το πνεύμα των ομογενών. Συντηρούν, επίσης, ιδρύματα παροχής βοήθειας σε αναξιοπαθούντες και τροφοδοτούν με έμψυχο υλικό τα Ελληνικά Σχολεία και τους ευάριθμους Συλλόγους, Συνδέσμους, Ομίλους και Αδελφότητες.
Οι σημαντικότερες οργανώσεις των Ελλήνων στην Αίγυπτο σήμερα είναι: η Ελληνική Κοινότητα Αλεξάνδρειας (1843), η Ελληνική Κοινότητα Καΐρου, η οποία ιδρύθηκε το 1904, ενώ από το 1856 έως και το 1904 λειτουργούσε ανεπίσημα με την επωνυμία «Ελληνορθόδοξη Κοινότητα», οι Ελληνικοί Ναυτικοί Όμιλοι Αλεξανδρείας και Καΐρου (1930), τα Ελληνικά Εμπορικά Επιμελητήρια Καΐρου και Αλεξανδρείας, η Ένωση Νεολαίας Ελλήνων Αλεξανδρείας, ο Σύλλογος Ελληνικής Νεολαίας Καΐρου και η Αμπέτειος Σχολή Καΐρου.
Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει από Έλληνες, εντός Αιγύπτου, αρκετές επενδύσεις σε διάφορους τομείς με σημαντικά αποτελέσματα και πολύ θετικές προοπτικές. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται ο όμιλος Βαρδινογιάννη, ο οποίος επιχειρεί και γεωτρήσεις για πετρέλαιο και ο ιδιοκτήτης της Χαρτοποιίας Θράκης, κ. Ζερίτης. Η επιχείρηση του κ. Ζερίτη με την επωνυμία «Flora-Pyramis», έχει έντονη την παρουσία της στην αιγυπτιακή αγορά (παράγει χαρτομάνδηλα, χαρτιά κουζίνας, ακόμη και χαρτί υγείας παρά τη θρησκευτική αντίληψη και νοοτροπία των Αιγυπτίων).
Με την επανάσταση που ξέσπασε πρόσφατα, έφυγαν από την Αλεξάνδρεια εκατόν ογδόντα Έλληνες. Μια καθόλου ευκαταφρόνητη περιουσία ωστόσο, τόσο της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου, όσο και της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξάνδρειας, παραμένει σε αιγυπτιακό έδαφος με άγνωστη τύχη, γιατί η αλήθεια είναι ότι οι επαναστάσεις στα αραβικά κράτη, κανείς δεν ξέρει τι αποτελέσματα θα φέρουν, για να μην αναφέρουμε τα ελληνικά ευαγή ιδρύματα (βακούφια) της Τουρκίας, που κατέληξαν στα χέρια του τουρκικού Δημοσίου.
Πηγές: Palmografos.com, Εφημερίδες ΕΞΠΡΕΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ
Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011
Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής
Τρίτο τη τάξει μετά τα Πατριαρχεία Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας απετέλεσε στα χρόνια της ακμής του μία από τις λαμπρότερες χριστιανικές εκκλησίες της Ανατολής.
Ο Θυρεός του ΠατριαρχείουΟ Πατριάρχης Αλεξανδρείας είναι δεύτερος στα πρεσβεία των πατριαρχών μετά τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και κατέχει λαμπρότατο τίτλο ως «Πάπας και Πατριάρχης της μεγάλης πόλεως Αλεξανδρείας, Λιβύης, Πενταπόλεως, Αιθιοπίας, πάσης γης Αιγύπτου και πάσης Αφρικής, Πατήρ Πατέρων, Ποιμήν Ποιμένων, Αρχιερεύς Αρχιερέων, τρίτος και δέκατος των Αποστόλων και Κριτής της Οικουμένης».
Πίνακας περιεχομένων [Απόκρυψη]
1 Η ιστορία της αλεξανδρινής εκκλησίας
2 Περίοδος πρώτης εκκλησίας και διωγμών
3 Βυζαντινή περίοδος και αραβοκρατία
4 Σταυροφορίες και έλευση των τουρκικών φύλων
5 Αρχή αναγέννησης
6 Περίοδος ακμής
7 Ο 20ος αιώνας
8 Το Πατριαρχείο σήμερα
9 Μητροπόλεις του Θρόνου
10 Επισκοπές του Θρόνου
11 Συνδέσεις
[Επεξεργασία] Η ιστορία της αλεξανδρινής εκκλησίας
Το κήρυγμα του Αποστόλου Μάρκου στην Αλεξάνδρεια - BELLINI, Giovanni 1504-1507 (Pinacoteca di Brera, Milan)Η ιστορία της εκκλησίας της Αλεξάνδρειας μπορεί να διαιρεθεί στις επόμενες περιόδους: οι πρώτοι τρεις αιώνες (δηλαδή από την ίδρυση της από τον Απόστολο Μάρκο έως την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο το 325 μ.Χ.) από την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο στην αραβική κατάκτηση της Αιγύπτου το 642. Από την αραβική κατάκτηση της Αιγύπτου στο σχίσμα του 867. Από το σχίσμα του 867 έως το 1517 (όταν βρέθηκε η Αίγυπτος κάτω από τον ζυγό των οθωμανών Τούρκων). Από την τουρκική κατάκτηση στην απελευθέρωση της Ελλάδας από τον τουρκικό ζυγό το 1821 και από το 1821 μέχρι σήμερα.
[Επεξεργασία] Περίοδος πρώτης εκκλησίας και διωγμών
Ο Άγιος Μάρκος ένθρονος - Tiziano 1510 (Church of Santa Maria della Salute, Venice)Ο χριστιανισμός έκανε νωρίς την εμφάνισή του στην Αλεξάνδρεια, μέσω των Εβραίων της Διασποράς, οι οποίοι είχαν από καιρό μια ακμάζουσα κοινότητα στην περιοχή.
Ιδρυτής της αλεξανδρινής εκκλησίας θεωρείται ο Απόστολος Μάρκος.Η εκκλησιαστική παράδοσή θέλει το Μάρκο να ήρθε στην Αλεξάνδρεια το έτος 42 οπότε και ίδρυσε την εκκλησία της Αλεξάνδρειας, και ήταν ο πρώτος επίσκοπός της για 22 έτη. Ο Μάρκος πέθανε ενώ σερνόταν μέσω των οδών της Αλεξάνδρειας από τον ειδωλολατρικό όχλο, και θάφτηκε σε ένα κοντινό χωριό. Το έτος 828, Ενετοί έμποροι μετέφεραν τα λείψανά του στη Βενετία, και από τότε θεωρείται ως προστάτης της πόλης.
Ο Ανιανός, συνοδός του Μάρκου και δεύτερος επίσκοπος της Αλεξάνδρειας ήταν σε θέση να επεκτείνει τις χριστιανικές βάσεις που έθεσε ο Μάρκος και να παραγάγει σημαντικά πνευματικά επιτεύγματα στην καθιέρωση του χριστιανικού λόγου.
Ο χριστιανισμός βρήκε θετική ανταπόκριση μεταξύ των Εβραίων, και επίσης μεταξύ των Ελλήνων. Ο τοπικός πληθυσμός της Αιγύπτου, αφ' ετέρου, δεν φαίνεται να είναι πολύ ενθουσιώδης για το νέο μήνυμα που είχε φθάσει στα εδάφη του, ή να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη διοίκηση και την οργάνωση της πρώτης χριστιανικής κοινότητας στη χώρα της Αιγύπτου.
Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο ως προς το εάν Αιγύπτιοι κατέλαβαν σημαντική θέση στην πρώτη χριστιανική κοινότητα της Αλεξάνδρειας, δεδομένου ότι τα αιγυπτιακά ονόματα δεν εμφανίζονται στους καταλόγους επισκόπων μέχρι το δεύτερο αιώνα.
Το γεγονός είναι, εντούτοις, ότι ακόμη και στα πρώτα έτη της η εκκλησία της Αλεξάνδρειας επέκτεινε τις δραστηριότητές της για να καλύψει όχι μόνο την Αίγυπτο, τη Λιβύη και τις πόλεις της Κυρηναϊκής Πενταπόλεως αλλά και τις υποσαχάριες χώρες της Αφρικής. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο πρώτος των επισκόπων της εκκλησίας της Αλεξάνδρειας ήταν ο επίσκοπος της Λιβύης.
Κατά τη διάρκεια των πρώτων δύο αιώνων της χριστιανικής εποχής, η Αλεξάνδρεια υπέφερε από τις διώξεις που βιώθηκαν από όλες τις εκκλησίες στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μεγάλος αριθμός Χριστιανών στην κοινωνία της Αλεξάνδρειας υπέφερε τρομερά, συμπεριλαμβανομένου του πατέρα του Ωριγένη Λεωνίδη, ο οποίος μαρτύρησε για τις χριστιανικές πεποιθήσεις του. Πολλοί Χριστιανοί οδηγήθηκαν στο θάνατο και η πόλη της Αλεξάνδρειας δοκίμασε για μεγάλο διάστημα τη φρίκη και το φόβο.
[Επεξεργασία] Βυζαντινή περίοδος και αραβοκρατία
Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας είχε τους πιο πολλούς πιστούς έπειτα από το Πατριαχείο Κωνσταντινουπόλεως.
Με τις μονοφυσιτικές έριδες ελαττώθηκε ο πληθυσμός του και οι Κόπτες (Αιγύπτιοι) χωρίστηκαν από τους Ορθοδόξους, τους οποίους ονόμασαν Μελχίτες, γιατί ακολουθούσαν την πίστη του βασιλιά (μέλεχ) της Κωνσταντινουπόλεως. Στο χωρισμό αυτό συνετέλεσαν και φυλετικά αίτια, γιατί το μονοφυσιτισμό ακολούθησαν οι εντόπιοι.
Στην αραβοκρατία (640-1254) η κατάσταση για τους Ορθοδόξους ήταν χειρότερη, γιατί οι Άραβες ευνοούσαν τους Κόπτες οι οποίοι, αν δε βοήθησαν τους Άραβες, έδειξαν παθητική στάση στις αραβικές επιδρομές και την κατάληψη της χώρας.
Ο ορθόδοξος Πατριάρχης Πέτρος Γ' έφυγε και πήγε στην Κωνσταντινούπολη και ο θρόνος έμεινε κενός επί 70 χρόνια. Τότε τα εκκλησιαστικά ιδρύματα και τους ναούς, εκτός από του Αγίου Σάββα στην Αλεξάνδρεια, τα πήραν οι Κόπτες.
Ο Λέων Ίσαυρος έστειλε στην Αλεξάνδρεια Πατριάρχη τον Κοσμά που κατάφερε να ξαναπάρουν οι Ορθόδοξοι τους ναούς και τα δικαιώματα τους.
Στα μέσα του Η' αιώνα ο εμίρης Χαφίζ καταδίωξε τους χριστιανούς και τότε εξισλαμίστηκαν 40.000. Στα μέσα του Θ' αιώνα νέος διωγμός ξέσπασε εναντίον των Ορθοδόξων και των Κοπτών σκότωσαν πολλούς Χριστιανούς, κατάστρεψαν τις εκκλησίες και τους ανάγκασαν να εξισλαμιστούν.
Από τον Ι' αιώνα οι Έλληνες άρχισαν να εξαφανίζονται από το προσκήνιο και γίνονται αραβόφωνοι Πατριάρχες· οι κάτοικοι έπαιρναν αραβικό χαρακτήρα και ο εξαραβισμένος πληθυσμός ενισχύονταν από τους Σύρους αποίκους.
Το 933 πρώτος αραβόφωνος Πατριάρχης έγινε ο Ευτύχιος που έγραψε χρονικό στην αραβική γλώσσα από την κτίση του κόσμου ως την εποχή του.
Το 1015 όταν ήταν ηγεμόνας ο Χακήμ έγινε διωγμός εξοντωτικός εναντίον των Χριστιανών. Τότε σκότωσαν τον Πατριάρχη Διονύσιο, πολλοί Χριστιανοί αναγκάστηκαν με τη βία να εξισλαμιστούν και καταστράφηκαν χιλιάδες εκκλησίες.
[Επεξεργασία] Σταυροφορίες και έλευση των τουρκικών φύλων
Την εποχή της Δ' Σταυροφορίας υπάρχει πληροφορία ότι ο Πατριάρχης Νικόλαος Γ' ζήτησε με γράμμα τη φιλία του Πάπα Ιννοκεντίου Γ' για να ελαφρώσει από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε.
Δυτικοί ιστορικοί λένε ότι στην Δ' Σύνοδο του Λατερανού παραβρέθηκε και απεσταλμένος του Πατριάρχη. Αυτά όμως δεν τον ωφέλησαν. Οι Σταυροφόροι έκαναν μονάχα μια επιδρομή στην Αίγυπτο (1365) χωρίς να μείνουν εκεί, επηρέαζαν όμως την κατάσταση, γιατί κυριαρχούσαν στις χώρες κοντά στην Αίγυπτο.
Στις αρχές του ΙΔ' αιώνα εγκαταστάθηκε στην Αλεξάνδρεια Λατίνος Πατριάρχης για τους λίγους Ρωμαιοκαθολικούς που υπήρχαν εκεί.
Η θέση των Χριστιανών είχε γίνει ακόμη χειρότερη όταν κυριάρχησαν οι Μαμελούκοι Τούρκοι (1254-1517) οι οποίοι καταδίωκαν τους Χριστιανούς και ανάγκασαν πολλούς σε εξισλαμισμό. Έτσι με τους διωγμούς αυτούς ο χριστιανικός πληθυσμός ελαττώθηκε και ο ακμαίος ελληνισμός της Αιγύπτου εξαφανίστηκε.
Όταν κυριάρχησαν στην Αίγυπτο οι Οθωμανοί Τούρκοι τα πράγματα άλλαξαν προς το καλύτερο.
Δεν είναι γνωστό πότε εγκαταστάθηκαν πάλι Έλληνες Πατριάρχες στην Αλεξάνδρεια, αφού από την Άλωση έμεναν στην Κωνσταντινούπολη. Στα πρακτικά της Συνόδου της Φλωρεντίας υπογράφει ο Φιλόθεος, Τοποτηρητής του Θρόνου Αλεξανδρείας.
[Επεξεργασία] Αρχή αναγέννησης
Το ΙΔ' αιώνα καλυτέρεψε κάπως η κατάσταση γιατί οι Πατριάρχες της Κωνσταντινουπόλεως και οι Φαναριώτες μπορούσαν να επηρεάζουν ευνοϊκά τις τουρκικές αρχές για τον χριστιανισμό της Αιγύπτου.
Έτσι άρχισαν να εκλέγονται Πατριάρχες Αλεξανδρείας που φρόντισαν να αναδιοργανώσουν την εκκλησία τους.
Σημαντικές υπηρεσίες πρόσφεραν οι πατριάρχες Μελέτιος Πηγάς, Κύριλλος Λούκαρης, Γεράσιμος Σπαρταλιώτης και ο Μητροφάνης Κριτόπουλος.
Ο δέκατος έννατος αιώνας θα μπορούσε να περιγραφεί, ως περίοδος στην οποία το Πατριαρχείο της Αλεξάνδρειας δοκίμασε μια αναγέννηση.
Εν πολλοίς, αυτή η επιτυχία μπορεί να αποδοθεί στην προσωπικότητα του Μεχμέτ Αλί Πασάς (1806 - 1848), του οποίου τα φιλελληνικά αισθήματα τον οδήγησαν να ενθαρρύνει Έλληνες να εγκατασταθούν στην Αίγυπτο.
Η αύξηση του μεγέθους του ποιμνίου του, ήταν μια μεγάλη βοήθεια στο Πατριαρχείο. Οι Έλληνες που άρχισαν σύντομα να φθάνουν στην Αίγυπτο δεν ήταν απλά ευκαιριακοί μετανάστες. Περιελάμβαναν πολλούς ανθρώπους των γραμμάτων, αλλά προ πάντων αφιερώθηκαν στις επιχειρήσεις και το εμπόριο.
[Επεξεργασία] Περίοδος ακμής
Για πολλά έτη, τα εσωτερικά προβλήματα, τα οποία προέκυπταν όποτε ένας Πατριάρχης έπρεπε να εκλεγεί, δημιουργούσαν δυσκολίες για το Πατριαρχείο.
Εωσότου στα 1870, με την εκλογή στο θρόνο του Σωφρονίου, ενός πρώην Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, η ειρήνη επιβλήθηκε στην εκκλησία.
Τώρα το Πατριαρχείο της Αλεξάνδρειας θα μπορούσε να επανακτήσει το προηγούμενο ανάστημά του. Με την ίδρυση εκπαιδευτικών και πολιτιστικών ιδρυμάτων λαμβάνοντας υπόψη τη γρήγορη αύξηση στον αριθμό Ελλήνων στην Αίγυπτο και με την παρουσία μεγάλων ευεργετών όπως ο Γεώργιος Αβέρωφ, η ελληνική κοινότητα στην Αίγυπτο και το Πατριαρχείο βίωσαν μια περίοδο ανόδου και γοήτρου.
Ελληνικές Κοινότητες ιδρύθηκαν σε άλλα μέρη της Αιγύπτου, ο αριθμός φιλανθρωπικών ιδρυμάτων αυξάνονταν, οι πρώτες ελληνικές εφημερίδες δημοσιεύθηκαν, και τα πρώτα ελληνικά βιβλία τυπώθηκαν. Νέες εκκλησίες ιδρύθηκαν και χτίστηκαν.
Το 1872, ο Σωφρόνιος συμμετείχε, με τους άλλους Πατριάρχες της ανατολής στη Σύνοδο, η οποία καταδίκασε τη Βουλγαρική Εκκλησία ως σχισματική.
Κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα, η πνευματική αναγέννηση του Πατριαρχείου της Αλεξάνδρειας έφθασε στο απώγειο. Ο αριθμός Ελλήνων στην Αίγυπτο ήταν υψηλότερος απ'ό,τι σε οποιαδήποτε προηγούμενη περίοδο.
[Επεξεργασία] Ο 20ος αιώνας
Ο πρώτος Πατριάρχης του εικοστού αιώνα, Φώτιος Πέρογλου (1900 - 1925), προσπάθησε να αυξήσει το γόητρο Πατριαρχείου με την ίδρυση επτά νέων επισκοπών και την επιλογή υψηλής μόρφωσης κληρικών για να καλυφθούν οι κενές θέσεις.
Το 1926, ο Μελέτιος Μεταξάκης, ένας ξεχωριστός και ιδιοφυής ιεράρχης, εξελέγη Πατριάρχης Αλεξανδρείας.
Ένα από τα πρώτα επιτεύγματά του ήταν η δημοσίευση των κανονισμών του Πατριαρχείου της Αλεξανδρείας, στις 15 Μαΐου 1930. Επιτέλους, η οφειλόμενη προσοχή δόθηκε στη ζωή των Μητροπόλεων και των κοινοτήτων, συμπεριλαμβανομένου του τελετουργικού, των μυστηρίων και ακόμη και των δικαστικών πτυχών της ζωής του κλήρου.
Ο Μελέτιος ίδρυσε επίσης τη Σχολή του Αγίου Αθανασίου. Στα χρόνια του, το Πατριαρχείο επόπτευε δέκα μητροπολιτικές επαρχίες, 90 εκκλησίες, 5 μοναστήρια και 107 ιερείς κοινοτήτων. Με πρωτοβουλία του, ένας οργανικός νόμος του ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας συντάχτηκε, καθορίζοντας τον τρόπο με τον οποίο ο Πατριάρχης θα εκλεγόταν και τα δικαιώματα, τα οποία θα ασκούσε.
Η πατριαρχεία του Χριστοφόρου (1939 - 1967) θα περιγραφόταν καλύτερα ως περίοδος με μεγάλης κλίμακας προγράμματα ανακαίνισης και αναδιάρθρωσης. Συνδέεται με την ανάληψη της εξουσίας από το στρατηγό Νάσερ και τις πολιτικές εξελίξεις που επακολούθησαν στην Αιγυπτιακή Δημοκρατία. Επακολούθησε σημαντική μείωση του ελληνικού πληθυσμού. Γεγονός που έφερε σε δυσχερή θέση το Πατριαρχείο.
Στην προσπάθεια διασώσεως του ελληνορθόδοξου κέντρου νέες επισκοπές οργανώθηκαν σε όλη τη μαύρη ήπειρο και επίσημη αναγνώριση χορηγήθηκε στις αφρικανικές ορθόδοξες κοινότητες. Αυτή η κίνηση βοήθησε τις ιεραποστολικές δραστηριότητες του Πατριαρχείου.
Οι επόμενοι δύο Πατριάρχες, ο Νικόλαος ΣΤ΄(1968 - 1986) και ο Παρθένιος (1987 - 1996) προσπάθησαν επιτυχώς να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Πολλά προγράμματα εκτελέσθηκαν, και ιδιαίτερη προσοχή δώθηκε στις ιεραποστολικές προσπάθειες στο εξωτερικό.
[Επεξεργασία] Το Πατριαρχείο σήμερα
Στις 11 Σεπτεμβρίου 2004 ο 114ος Πατριάρχης Αλεξανδρείας Πέτρος Ζ' έχασε τη ζωή του σε αεροπορικό δυστύχημα πάνω από την Αθωνική Πολιτεία. Κατόπιν αυτού του γεγονότος η Ιεραρχία του Θρόνου εξέλεξε ως διάδοχο τον από Ζιμπάμπουε Θεόδωρο Χορευτάκη.
Σημερινός Πατριάρχης Αλεξανδρείας είναι ο Θεόδωρος Β΄ ο οποίος φέρει τον ιδιαίτερο ιστορικό τίτλο:
Ή Αυτού Θειοτάτη Μακαριότης ο Πάπας και Πατριάρχης της Μεγάλης πόλεως Αλεξανδρείας, Λιβύης, Πενταπόλεως, Αιθιοπίας, πάσης γης Αιγύπτου καί πάσης Αφρικής, Πατήρ Πατέρων, Ποιμήν Ποιμένων, Άρχιερεύς Αρχιερέων, τρίτος καί δέκατος των Αποστόλων καί Κριτής της Οικουμένης.
[Επεξεργασία] Μητροπόλεις του Θρόνου
1.Ιερά Μητρόπολις Μέμφιδος. Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος Γέρων Μέμφιδος κ. Παύλος. Έδρα Ηλιούπολις - Κάϊρο, Αίγυπτος.
2.Ιερά Μητρόπολις Λεοντοπόλεως. Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος Γέρων Λεοντοπόλεως κ. Διονύσιος, Γενικός Πατριαρχικός Επίτροπος.Έδρα Ισμαηλία, Αίγυπτος. Επικράτεια : Ισμαηλία, Σουέζ, Ζαγαζίκ.
3.Ιερά Μητρόπολις Αξώμης. Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος Γέρων Αξώμης κ. Πέτρος,Εκπρόσωπος του Πατριάρχου στην Αθήνα.Έδρα Αντίς Αμπέμπα, Αιθιοπία. Επικράτεια : Αιθιοπία, Ερυθραία, Τζιμπουτί, Σομαλία.
4.Ιερά Μητρόπολις Κένυας.Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Μακάριος. Έδρα Ναϊρόμπι, Κένυα.
5.Ιερά Μητρόπολις Καμπάλας και πάσης Ουγάνδας. Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Ιωνάς. Έδρα Καμπάλα, Ουγκάντα.
6.Ιερά Μητρόπολις Ιωαννουπόλεως και Πρετορίας.Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Σεραφείμ. Έδρα Γιοχάνεσμπουργκ, Νότια Αφρική.
7.Ιερά Μητρόπολις Νιγηρίας.Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Αλέξανδρος. Έδρα Victoria Island, Lagos, Νιγηρία.
8.Ιερά Μητρόπολις Τριπόλεως. Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Θεοφύλακτος.Έδρα Τρίπολη, Λιβύη.
9.Ιερά Μητρόπολις Ακρωτηρίου Καλής Ελπίδος - Κέηπ Τάουν.Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Σέργιος. Επικράτεια : Κέιπ Τάουν, Port Elizabeth, Natal, East London, Μπλουμφοντέιν, Welkom, George, Knysna, Kimberiey, Natal, Pietermaritzburg, Ναμίμπια, Ζουαζιλάνδη, Λεσόττο.
10.Ιερά Μητρόπολις Καρθαγένης.Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Αλέξιος. Έδρα Τυνησία.
11.Ιερά Μητρόπολις Πηλουσίου.Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Καλλίνικος. Έδρα Πορτ Σάιδ. Επικράτεια : Πορτ Σάιδ, Μανσούρα, Δαμιέτη, Καντάρα.
12.Ιερά Μητρόπολις Πτολεμαΐδος. Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Προτέριος. Έδρα Αλεξάνδρεια, Αίγυπτος.
13.Ιερά Μητρόπολις Ζιμπάμπουε.Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Γεώργιος. Έδρα Χαράρε. Επικράτεια : Ζιμπάμπουε, Ζάμπια, Μαλάουϊ, Μοζαμβίκη, Μποτσουάνα.
14.Ιερά Μητρόπολις Ερμουπόλεως.Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Νικόλαος. Έδρα Τάντα, Αίγυπτος.
15.Ιερά Μητρόπολις Ειρηνουπόλεως.Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ Δημήτριος. Έδρα Ντάρ Ες Σαλαάμ, Τανζανία. Επικράτεια : Τανζανία, Σεϋχέλλες.
16.Ιερά Μητρόπολις Κεντρώας Αφρικής. Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Ιγνάτιος. Έδρα Κινσάσα, Κονγκό. Επικράτεια : Κονγκό, Ρουάντα, Μπουρούντι.
17.Ιερά Μητρόπολις Χαρτούμ και παντός Σουδάν. Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Εμμανουήλ. Έδρα Χαρτούμ.
18.Ιερά Μητρόπολις Καμερούν καί πάσης Δυτικής Αφρικής.Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Γρηγόριος. Έδρα Γιάουντε, Καμερούν. Επικράτεια : Καμερούν, Τσάντ, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Γκαμπόν, Γουϊνέα.
19.Ιερά Μητρόπολις Μουάνζας.Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Ιερώνυμος. Έδρα Μπουκόμπα. Ουγκάντα.
[Επεξεργασία] Επισκοπές του Θρόνου
1.Ιερά Επισκοπή Μαδαγασκάρης. Έδρα Μαδαγασκάρη. Επικράτεια : Μαδαγασκάρη, Μαυρίκιος, Ρενιόν.
2.Ιερά Επισκοπή Γκάνας. Έδρα Legon, Accra, Γκάνα. Επικράτεια : Γκάνα, Ακτή Ελεφαντοστού, Λιβερία, Σιέρα Λεόνε, Σενεγάλη, Μάλι, Μπουρκίνα Φάσο, Γουινέα, Γουινέα Μπισάο, Γκάμπια.
3.Ιερά Επισκοπή Ζάμπιας. Έδρα Lusaka, Ζάμπια.
4.Ιερά Επισκοπή Μοζαμβίκης. Έδρα Μαπούτο, Μοζαμβίκη
[Επεξεργασία] Συνδέσεις
Επίσημη Ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής
Ορθόδοξη Ιστοσελίδα για το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας
Ανακτήθηκε από "http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82"
Ο Θυρεός του ΠατριαρχείουΟ Πατριάρχης Αλεξανδρείας είναι δεύτερος στα πρεσβεία των πατριαρχών μετά τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και κατέχει λαμπρότατο τίτλο ως «Πάπας και Πατριάρχης της μεγάλης πόλεως Αλεξανδρείας, Λιβύης, Πενταπόλεως, Αιθιοπίας, πάσης γης Αιγύπτου και πάσης Αφρικής, Πατήρ Πατέρων, Ποιμήν Ποιμένων, Αρχιερεύς Αρχιερέων, τρίτος και δέκατος των Αποστόλων και Κριτής της Οικουμένης».
Πίνακας περιεχομένων [Απόκρυψη]
1 Η ιστορία της αλεξανδρινής εκκλησίας
2 Περίοδος πρώτης εκκλησίας και διωγμών
3 Βυζαντινή περίοδος και αραβοκρατία
4 Σταυροφορίες και έλευση των τουρκικών φύλων
5 Αρχή αναγέννησης
6 Περίοδος ακμής
7 Ο 20ος αιώνας
8 Το Πατριαρχείο σήμερα
9 Μητροπόλεις του Θρόνου
10 Επισκοπές του Θρόνου
11 Συνδέσεις
[Επεξεργασία] Η ιστορία της αλεξανδρινής εκκλησίας
Το κήρυγμα του Αποστόλου Μάρκου στην Αλεξάνδρεια - BELLINI, Giovanni 1504-1507 (Pinacoteca di Brera, Milan)Η ιστορία της εκκλησίας της Αλεξάνδρειας μπορεί να διαιρεθεί στις επόμενες περιόδους: οι πρώτοι τρεις αιώνες (δηλαδή από την ίδρυση της από τον Απόστολο Μάρκο έως την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο το 325 μ.Χ.) από την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο στην αραβική κατάκτηση της Αιγύπτου το 642. Από την αραβική κατάκτηση της Αιγύπτου στο σχίσμα του 867. Από το σχίσμα του 867 έως το 1517 (όταν βρέθηκε η Αίγυπτος κάτω από τον ζυγό των οθωμανών Τούρκων). Από την τουρκική κατάκτηση στην απελευθέρωση της Ελλάδας από τον τουρκικό ζυγό το 1821 και από το 1821 μέχρι σήμερα.
[Επεξεργασία] Περίοδος πρώτης εκκλησίας και διωγμών
Ο Άγιος Μάρκος ένθρονος - Tiziano 1510 (Church of Santa Maria della Salute, Venice)Ο χριστιανισμός έκανε νωρίς την εμφάνισή του στην Αλεξάνδρεια, μέσω των Εβραίων της Διασποράς, οι οποίοι είχαν από καιρό μια ακμάζουσα κοινότητα στην περιοχή.
Ιδρυτής της αλεξανδρινής εκκλησίας θεωρείται ο Απόστολος Μάρκος.Η εκκλησιαστική παράδοσή θέλει το Μάρκο να ήρθε στην Αλεξάνδρεια το έτος 42 οπότε και ίδρυσε την εκκλησία της Αλεξάνδρειας, και ήταν ο πρώτος επίσκοπός της για 22 έτη. Ο Μάρκος πέθανε ενώ σερνόταν μέσω των οδών της Αλεξάνδρειας από τον ειδωλολατρικό όχλο, και θάφτηκε σε ένα κοντινό χωριό. Το έτος 828, Ενετοί έμποροι μετέφεραν τα λείψανά του στη Βενετία, και από τότε θεωρείται ως προστάτης της πόλης.
Ο Ανιανός, συνοδός του Μάρκου και δεύτερος επίσκοπος της Αλεξάνδρειας ήταν σε θέση να επεκτείνει τις χριστιανικές βάσεις που έθεσε ο Μάρκος και να παραγάγει σημαντικά πνευματικά επιτεύγματα στην καθιέρωση του χριστιανικού λόγου.
Ο χριστιανισμός βρήκε θετική ανταπόκριση μεταξύ των Εβραίων, και επίσης μεταξύ των Ελλήνων. Ο τοπικός πληθυσμός της Αιγύπτου, αφ' ετέρου, δεν φαίνεται να είναι πολύ ενθουσιώδης για το νέο μήνυμα που είχε φθάσει στα εδάφη του, ή να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη διοίκηση και την οργάνωση της πρώτης χριστιανικής κοινότητας στη χώρα της Αιγύπτου.
Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο ως προς το εάν Αιγύπτιοι κατέλαβαν σημαντική θέση στην πρώτη χριστιανική κοινότητα της Αλεξάνδρειας, δεδομένου ότι τα αιγυπτιακά ονόματα δεν εμφανίζονται στους καταλόγους επισκόπων μέχρι το δεύτερο αιώνα.
Το γεγονός είναι, εντούτοις, ότι ακόμη και στα πρώτα έτη της η εκκλησία της Αλεξάνδρειας επέκτεινε τις δραστηριότητές της για να καλύψει όχι μόνο την Αίγυπτο, τη Λιβύη και τις πόλεις της Κυρηναϊκής Πενταπόλεως αλλά και τις υποσαχάριες χώρες της Αφρικής. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο πρώτος των επισκόπων της εκκλησίας της Αλεξάνδρειας ήταν ο επίσκοπος της Λιβύης.
Κατά τη διάρκεια των πρώτων δύο αιώνων της χριστιανικής εποχής, η Αλεξάνδρεια υπέφερε από τις διώξεις που βιώθηκαν από όλες τις εκκλησίες στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μεγάλος αριθμός Χριστιανών στην κοινωνία της Αλεξάνδρειας υπέφερε τρομερά, συμπεριλαμβανομένου του πατέρα του Ωριγένη Λεωνίδη, ο οποίος μαρτύρησε για τις χριστιανικές πεποιθήσεις του. Πολλοί Χριστιανοί οδηγήθηκαν στο θάνατο και η πόλη της Αλεξάνδρειας δοκίμασε για μεγάλο διάστημα τη φρίκη και το φόβο.
[Επεξεργασία] Βυζαντινή περίοδος και αραβοκρατία
Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας είχε τους πιο πολλούς πιστούς έπειτα από το Πατριαχείο Κωνσταντινουπόλεως.
Με τις μονοφυσιτικές έριδες ελαττώθηκε ο πληθυσμός του και οι Κόπτες (Αιγύπτιοι) χωρίστηκαν από τους Ορθοδόξους, τους οποίους ονόμασαν Μελχίτες, γιατί ακολουθούσαν την πίστη του βασιλιά (μέλεχ) της Κωνσταντινουπόλεως. Στο χωρισμό αυτό συνετέλεσαν και φυλετικά αίτια, γιατί το μονοφυσιτισμό ακολούθησαν οι εντόπιοι.
Στην αραβοκρατία (640-1254) η κατάσταση για τους Ορθοδόξους ήταν χειρότερη, γιατί οι Άραβες ευνοούσαν τους Κόπτες οι οποίοι, αν δε βοήθησαν τους Άραβες, έδειξαν παθητική στάση στις αραβικές επιδρομές και την κατάληψη της χώρας.
Ο ορθόδοξος Πατριάρχης Πέτρος Γ' έφυγε και πήγε στην Κωνσταντινούπολη και ο θρόνος έμεινε κενός επί 70 χρόνια. Τότε τα εκκλησιαστικά ιδρύματα και τους ναούς, εκτός από του Αγίου Σάββα στην Αλεξάνδρεια, τα πήραν οι Κόπτες.
Ο Λέων Ίσαυρος έστειλε στην Αλεξάνδρεια Πατριάρχη τον Κοσμά που κατάφερε να ξαναπάρουν οι Ορθόδοξοι τους ναούς και τα δικαιώματα τους.
Στα μέσα του Η' αιώνα ο εμίρης Χαφίζ καταδίωξε τους χριστιανούς και τότε εξισλαμίστηκαν 40.000. Στα μέσα του Θ' αιώνα νέος διωγμός ξέσπασε εναντίον των Ορθοδόξων και των Κοπτών σκότωσαν πολλούς Χριστιανούς, κατάστρεψαν τις εκκλησίες και τους ανάγκασαν να εξισλαμιστούν.
Από τον Ι' αιώνα οι Έλληνες άρχισαν να εξαφανίζονται από το προσκήνιο και γίνονται αραβόφωνοι Πατριάρχες· οι κάτοικοι έπαιρναν αραβικό χαρακτήρα και ο εξαραβισμένος πληθυσμός ενισχύονταν από τους Σύρους αποίκους.
Το 933 πρώτος αραβόφωνος Πατριάρχης έγινε ο Ευτύχιος που έγραψε χρονικό στην αραβική γλώσσα από την κτίση του κόσμου ως την εποχή του.
Το 1015 όταν ήταν ηγεμόνας ο Χακήμ έγινε διωγμός εξοντωτικός εναντίον των Χριστιανών. Τότε σκότωσαν τον Πατριάρχη Διονύσιο, πολλοί Χριστιανοί αναγκάστηκαν με τη βία να εξισλαμιστούν και καταστράφηκαν χιλιάδες εκκλησίες.
[Επεξεργασία] Σταυροφορίες και έλευση των τουρκικών φύλων
Την εποχή της Δ' Σταυροφορίας υπάρχει πληροφορία ότι ο Πατριάρχης Νικόλαος Γ' ζήτησε με γράμμα τη φιλία του Πάπα Ιννοκεντίου Γ' για να ελαφρώσει από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε.
Δυτικοί ιστορικοί λένε ότι στην Δ' Σύνοδο του Λατερανού παραβρέθηκε και απεσταλμένος του Πατριάρχη. Αυτά όμως δεν τον ωφέλησαν. Οι Σταυροφόροι έκαναν μονάχα μια επιδρομή στην Αίγυπτο (1365) χωρίς να μείνουν εκεί, επηρέαζαν όμως την κατάσταση, γιατί κυριαρχούσαν στις χώρες κοντά στην Αίγυπτο.
Στις αρχές του ΙΔ' αιώνα εγκαταστάθηκε στην Αλεξάνδρεια Λατίνος Πατριάρχης για τους λίγους Ρωμαιοκαθολικούς που υπήρχαν εκεί.
Η θέση των Χριστιανών είχε γίνει ακόμη χειρότερη όταν κυριάρχησαν οι Μαμελούκοι Τούρκοι (1254-1517) οι οποίοι καταδίωκαν τους Χριστιανούς και ανάγκασαν πολλούς σε εξισλαμισμό. Έτσι με τους διωγμούς αυτούς ο χριστιανικός πληθυσμός ελαττώθηκε και ο ακμαίος ελληνισμός της Αιγύπτου εξαφανίστηκε.
Όταν κυριάρχησαν στην Αίγυπτο οι Οθωμανοί Τούρκοι τα πράγματα άλλαξαν προς το καλύτερο.
Δεν είναι γνωστό πότε εγκαταστάθηκαν πάλι Έλληνες Πατριάρχες στην Αλεξάνδρεια, αφού από την Άλωση έμεναν στην Κωνσταντινούπολη. Στα πρακτικά της Συνόδου της Φλωρεντίας υπογράφει ο Φιλόθεος, Τοποτηρητής του Θρόνου Αλεξανδρείας.
[Επεξεργασία] Αρχή αναγέννησης
Το ΙΔ' αιώνα καλυτέρεψε κάπως η κατάσταση γιατί οι Πατριάρχες της Κωνσταντινουπόλεως και οι Φαναριώτες μπορούσαν να επηρεάζουν ευνοϊκά τις τουρκικές αρχές για τον χριστιανισμό της Αιγύπτου.
Έτσι άρχισαν να εκλέγονται Πατριάρχες Αλεξανδρείας που φρόντισαν να αναδιοργανώσουν την εκκλησία τους.
Σημαντικές υπηρεσίες πρόσφεραν οι πατριάρχες Μελέτιος Πηγάς, Κύριλλος Λούκαρης, Γεράσιμος Σπαρταλιώτης και ο Μητροφάνης Κριτόπουλος.
Ο δέκατος έννατος αιώνας θα μπορούσε να περιγραφεί, ως περίοδος στην οποία το Πατριαρχείο της Αλεξάνδρειας δοκίμασε μια αναγέννηση.
Εν πολλοίς, αυτή η επιτυχία μπορεί να αποδοθεί στην προσωπικότητα του Μεχμέτ Αλί Πασάς (1806 - 1848), του οποίου τα φιλελληνικά αισθήματα τον οδήγησαν να ενθαρρύνει Έλληνες να εγκατασταθούν στην Αίγυπτο.
Η αύξηση του μεγέθους του ποιμνίου του, ήταν μια μεγάλη βοήθεια στο Πατριαρχείο. Οι Έλληνες που άρχισαν σύντομα να φθάνουν στην Αίγυπτο δεν ήταν απλά ευκαιριακοί μετανάστες. Περιελάμβαναν πολλούς ανθρώπους των γραμμάτων, αλλά προ πάντων αφιερώθηκαν στις επιχειρήσεις και το εμπόριο.
[Επεξεργασία] Περίοδος ακμής
Για πολλά έτη, τα εσωτερικά προβλήματα, τα οποία προέκυπταν όποτε ένας Πατριάρχης έπρεπε να εκλεγεί, δημιουργούσαν δυσκολίες για το Πατριαρχείο.
Εωσότου στα 1870, με την εκλογή στο θρόνο του Σωφρονίου, ενός πρώην Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, η ειρήνη επιβλήθηκε στην εκκλησία.
Τώρα το Πατριαρχείο της Αλεξάνδρειας θα μπορούσε να επανακτήσει το προηγούμενο ανάστημά του. Με την ίδρυση εκπαιδευτικών και πολιτιστικών ιδρυμάτων λαμβάνοντας υπόψη τη γρήγορη αύξηση στον αριθμό Ελλήνων στην Αίγυπτο και με την παρουσία μεγάλων ευεργετών όπως ο Γεώργιος Αβέρωφ, η ελληνική κοινότητα στην Αίγυπτο και το Πατριαρχείο βίωσαν μια περίοδο ανόδου και γοήτρου.
Ελληνικές Κοινότητες ιδρύθηκαν σε άλλα μέρη της Αιγύπτου, ο αριθμός φιλανθρωπικών ιδρυμάτων αυξάνονταν, οι πρώτες ελληνικές εφημερίδες δημοσιεύθηκαν, και τα πρώτα ελληνικά βιβλία τυπώθηκαν. Νέες εκκλησίες ιδρύθηκαν και χτίστηκαν.
Το 1872, ο Σωφρόνιος συμμετείχε, με τους άλλους Πατριάρχες της ανατολής στη Σύνοδο, η οποία καταδίκασε τη Βουλγαρική Εκκλησία ως σχισματική.
Κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα, η πνευματική αναγέννηση του Πατριαρχείου της Αλεξάνδρειας έφθασε στο απώγειο. Ο αριθμός Ελλήνων στην Αίγυπτο ήταν υψηλότερος απ'ό,τι σε οποιαδήποτε προηγούμενη περίοδο.
[Επεξεργασία] Ο 20ος αιώνας
Ο πρώτος Πατριάρχης του εικοστού αιώνα, Φώτιος Πέρογλου (1900 - 1925), προσπάθησε να αυξήσει το γόητρο Πατριαρχείου με την ίδρυση επτά νέων επισκοπών και την επιλογή υψηλής μόρφωσης κληρικών για να καλυφθούν οι κενές θέσεις.
Το 1926, ο Μελέτιος Μεταξάκης, ένας ξεχωριστός και ιδιοφυής ιεράρχης, εξελέγη Πατριάρχης Αλεξανδρείας.
Ένα από τα πρώτα επιτεύγματά του ήταν η δημοσίευση των κανονισμών του Πατριαρχείου της Αλεξανδρείας, στις 15 Μαΐου 1930. Επιτέλους, η οφειλόμενη προσοχή δόθηκε στη ζωή των Μητροπόλεων και των κοινοτήτων, συμπεριλαμβανομένου του τελετουργικού, των μυστηρίων και ακόμη και των δικαστικών πτυχών της ζωής του κλήρου.
Ο Μελέτιος ίδρυσε επίσης τη Σχολή του Αγίου Αθανασίου. Στα χρόνια του, το Πατριαρχείο επόπτευε δέκα μητροπολιτικές επαρχίες, 90 εκκλησίες, 5 μοναστήρια και 107 ιερείς κοινοτήτων. Με πρωτοβουλία του, ένας οργανικός νόμος του ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας συντάχτηκε, καθορίζοντας τον τρόπο με τον οποίο ο Πατριάρχης θα εκλεγόταν και τα δικαιώματα, τα οποία θα ασκούσε.
Η πατριαρχεία του Χριστοφόρου (1939 - 1967) θα περιγραφόταν καλύτερα ως περίοδος με μεγάλης κλίμακας προγράμματα ανακαίνισης και αναδιάρθρωσης. Συνδέεται με την ανάληψη της εξουσίας από το στρατηγό Νάσερ και τις πολιτικές εξελίξεις που επακολούθησαν στην Αιγυπτιακή Δημοκρατία. Επακολούθησε σημαντική μείωση του ελληνικού πληθυσμού. Γεγονός που έφερε σε δυσχερή θέση το Πατριαρχείο.
Στην προσπάθεια διασώσεως του ελληνορθόδοξου κέντρου νέες επισκοπές οργανώθηκαν σε όλη τη μαύρη ήπειρο και επίσημη αναγνώριση χορηγήθηκε στις αφρικανικές ορθόδοξες κοινότητες. Αυτή η κίνηση βοήθησε τις ιεραποστολικές δραστηριότητες του Πατριαρχείου.
Οι επόμενοι δύο Πατριάρχες, ο Νικόλαος ΣΤ΄(1968 - 1986) και ο Παρθένιος (1987 - 1996) προσπάθησαν επιτυχώς να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Πολλά προγράμματα εκτελέσθηκαν, και ιδιαίτερη προσοχή δώθηκε στις ιεραποστολικές προσπάθειες στο εξωτερικό.
[Επεξεργασία] Το Πατριαρχείο σήμερα
Στις 11 Σεπτεμβρίου 2004 ο 114ος Πατριάρχης Αλεξανδρείας Πέτρος Ζ' έχασε τη ζωή του σε αεροπορικό δυστύχημα πάνω από την Αθωνική Πολιτεία. Κατόπιν αυτού του γεγονότος η Ιεραρχία του Θρόνου εξέλεξε ως διάδοχο τον από Ζιμπάμπουε Θεόδωρο Χορευτάκη.
Σημερινός Πατριάρχης Αλεξανδρείας είναι ο Θεόδωρος Β΄ ο οποίος φέρει τον ιδιαίτερο ιστορικό τίτλο:
Ή Αυτού Θειοτάτη Μακαριότης ο Πάπας και Πατριάρχης της Μεγάλης πόλεως Αλεξανδρείας, Λιβύης, Πενταπόλεως, Αιθιοπίας, πάσης γης Αιγύπτου καί πάσης Αφρικής, Πατήρ Πατέρων, Ποιμήν Ποιμένων, Άρχιερεύς Αρχιερέων, τρίτος καί δέκατος των Αποστόλων καί Κριτής της Οικουμένης.
[Επεξεργασία] Μητροπόλεις του Θρόνου
1.Ιερά Μητρόπολις Μέμφιδος. Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος Γέρων Μέμφιδος κ. Παύλος. Έδρα Ηλιούπολις - Κάϊρο, Αίγυπτος.
2.Ιερά Μητρόπολις Λεοντοπόλεως. Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος Γέρων Λεοντοπόλεως κ. Διονύσιος, Γενικός Πατριαρχικός Επίτροπος.Έδρα Ισμαηλία, Αίγυπτος. Επικράτεια : Ισμαηλία, Σουέζ, Ζαγαζίκ.
3.Ιερά Μητρόπολις Αξώμης. Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος Γέρων Αξώμης κ. Πέτρος,Εκπρόσωπος του Πατριάρχου στην Αθήνα.Έδρα Αντίς Αμπέμπα, Αιθιοπία. Επικράτεια : Αιθιοπία, Ερυθραία, Τζιμπουτί, Σομαλία.
4.Ιερά Μητρόπολις Κένυας.Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Μακάριος. Έδρα Ναϊρόμπι, Κένυα.
5.Ιερά Μητρόπολις Καμπάλας και πάσης Ουγάνδας. Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Ιωνάς. Έδρα Καμπάλα, Ουγκάντα.
6.Ιερά Μητρόπολις Ιωαννουπόλεως και Πρετορίας.Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Σεραφείμ. Έδρα Γιοχάνεσμπουργκ, Νότια Αφρική.
7.Ιερά Μητρόπολις Νιγηρίας.Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Αλέξανδρος. Έδρα Victoria Island, Lagos, Νιγηρία.
8.Ιερά Μητρόπολις Τριπόλεως. Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Θεοφύλακτος.Έδρα Τρίπολη, Λιβύη.
9.Ιερά Μητρόπολις Ακρωτηρίου Καλής Ελπίδος - Κέηπ Τάουν.Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Σέργιος. Επικράτεια : Κέιπ Τάουν, Port Elizabeth, Natal, East London, Μπλουμφοντέιν, Welkom, George, Knysna, Kimberiey, Natal, Pietermaritzburg, Ναμίμπια, Ζουαζιλάνδη, Λεσόττο.
10.Ιερά Μητρόπολις Καρθαγένης.Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Αλέξιος. Έδρα Τυνησία.
11.Ιερά Μητρόπολις Πηλουσίου.Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Καλλίνικος. Έδρα Πορτ Σάιδ. Επικράτεια : Πορτ Σάιδ, Μανσούρα, Δαμιέτη, Καντάρα.
12.Ιερά Μητρόπολις Πτολεμαΐδος. Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Προτέριος. Έδρα Αλεξάνδρεια, Αίγυπτος.
13.Ιερά Μητρόπολις Ζιμπάμπουε.Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Γεώργιος. Έδρα Χαράρε. Επικράτεια : Ζιμπάμπουε, Ζάμπια, Μαλάουϊ, Μοζαμβίκη, Μποτσουάνα.
14.Ιερά Μητρόπολις Ερμουπόλεως.Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Νικόλαος. Έδρα Τάντα, Αίγυπτος.
15.Ιερά Μητρόπολις Ειρηνουπόλεως.Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ Δημήτριος. Έδρα Ντάρ Ες Σαλαάμ, Τανζανία. Επικράτεια : Τανζανία, Σεϋχέλλες.
16.Ιερά Μητρόπολις Κεντρώας Αφρικής. Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Ιγνάτιος. Έδρα Κινσάσα, Κονγκό. Επικράτεια : Κονγκό, Ρουάντα, Μπουρούντι.
17.Ιερά Μητρόπολις Χαρτούμ και παντός Σουδάν. Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Εμμανουήλ. Έδρα Χαρτούμ.
18.Ιερά Μητρόπολις Καμερούν καί πάσης Δυτικής Αφρικής.Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Γρηγόριος. Έδρα Γιάουντε, Καμερούν. Επικράτεια : Καμερούν, Τσάντ, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Γκαμπόν, Γουϊνέα.
19.Ιερά Μητρόπολις Μουάνζας.Μητροπολίτης ο Σεβασμιώτατος κ. Ιερώνυμος. Έδρα Μπουκόμπα. Ουγκάντα.
[Επεξεργασία] Επισκοπές του Θρόνου
1.Ιερά Επισκοπή Μαδαγασκάρης. Έδρα Μαδαγασκάρη. Επικράτεια : Μαδαγασκάρη, Μαυρίκιος, Ρενιόν.
2.Ιερά Επισκοπή Γκάνας. Έδρα Legon, Accra, Γκάνα. Επικράτεια : Γκάνα, Ακτή Ελεφαντοστού, Λιβερία, Σιέρα Λεόνε, Σενεγάλη, Μάλι, Μπουρκίνα Φάσο, Γουινέα, Γουινέα Μπισάο, Γκάμπια.
3.Ιερά Επισκοπή Ζάμπιας. Έδρα Lusaka, Ζάμπια.
4.Ιερά Επισκοπή Μοζαμβίκης. Έδρα Μαπούτο, Μοζαμβίκη
[Επεξεργασία] Συνδέσεις
Επίσημη Ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής
Ορθόδοξη Ιστοσελίδα για το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας
Ανακτήθηκε από "http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82"
Επιστολή Μπαρόζο για το ορφανοτροφείο Πριγκήπου
Στον επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Άγκυρα, παραπέμπει ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μπαρόζο, τον βουλευτή των Οικολόγων Γιώργο Περδίκη, σχετικά με το αίτημά του να συμβάλλει η Επιτροπή στη χρηματοδότηση για την αποκατάσταση του κτιρίου του ορφανοτροφείου της Πριγκήπου.
Μετά από απόφαση απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), η Αγκυρα το επέστρεψε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Ο Κύπριος βουλευτής είχε στείλει επιστολή στον κ. Μπαρόζο τον περασμένο Νοέμβριο και εκ μέρους του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, απάντησε συνεργάτης του στις 24 Ιανουαρίου.
«Αποστέλλω αντίγραφο της επιστολής αυτής στον επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Ε.Ε. στην Άγκυρα, ο οποίος είναι στη διάθεση σας, για να σας παράσχει περαιτέρω καθοδήγηση και συμβουλή σ΄ αυτό το σημαντικό θέμα», αναφέρεται στην επιστολή, εκ μέρους του κ. Μπαρόζο, προς τον κ. Περδίκη.
Στην επιστολή επισημαίνεται ότι η Επιτροπή εξετάζει από κοντά την κατάσταση του κτιρίου του ορφανοτροφείου και παράλληλα αναφέρονται τα εξής:
--Η Επιτροπή, μαζί με τις τουρκικές αρχές, έχει προσδιορίσει την προώθηση «των πολιτιστικών δικαιωμάτων, της πολιτιστικής διαφορετικότητας και την προστασία και συντήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς», σαν μια από τις προτεραιότητες της οικονομικής συνεργασίας με την Τουρκία για τα επόμενα τρία χρόνια.
--Η εργασία επισκευών στο ορθόδοξο ορφανοτροφείο που περιγράφεται, μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτή την προτεραιότητα και μπορεί να είναι νόμιμη χρηματοδοτήσεως, σαν επίσημο πρόγραμμα ή σαν κομμάτι του πλάνου εργασιών στην περιοχή.
--Ως ένας τρόπος προετοιμασίας της Τουρκίας για τις υποχρεώσεις της ως κράτος-μέλος, η οικονομική βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι βοηθητική με ένα αποκεντρικό τρόπο, κάτω από την εποπτεία της Αντιπροσωπείας της ΕΕ στην Τουρκία. Αυτό σημαίνει ότι οι τουρκικές αρχές ηγούνται προγραμμάτων και υλοποιούν μέτρα χρηματοδοτούμενα από τα ταμεία της ΕΕ, κάτω από τη γενική εποπτεία του Γενικού Γραμματέα για τις σχέσεις της ΕΕ με την Τουρκία.
ΝΟΟΖ
Μετά από απόφαση απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), η Αγκυρα το επέστρεψε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Ο Κύπριος βουλευτής είχε στείλει επιστολή στον κ. Μπαρόζο τον περασμένο Νοέμβριο και εκ μέρους του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, απάντησε συνεργάτης του στις 24 Ιανουαρίου.
«Αποστέλλω αντίγραφο της επιστολής αυτής στον επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Ε.Ε. στην Άγκυρα, ο οποίος είναι στη διάθεση σας, για να σας παράσχει περαιτέρω καθοδήγηση και συμβουλή σ΄ αυτό το σημαντικό θέμα», αναφέρεται στην επιστολή, εκ μέρους του κ. Μπαρόζο, προς τον κ. Περδίκη.
Στην επιστολή επισημαίνεται ότι η Επιτροπή εξετάζει από κοντά την κατάσταση του κτιρίου του ορφανοτροφείου και παράλληλα αναφέρονται τα εξής:
--Η Επιτροπή, μαζί με τις τουρκικές αρχές, έχει προσδιορίσει την προώθηση «των πολιτιστικών δικαιωμάτων, της πολιτιστικής διαφορετικότητας και την προστασία και συντήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς», σαν μια από τις προτεραιότητες της οικονομικής συνεργασίας με την Τουρκία για τα επόμενα τρία χρόνια.
--Η εργασία επισκευών στο ορθόδοξο ορφανοτροφείο που περιγράφεται, μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτή την προτεραιότητα και μπορεί να είναι νόμιμη χρηματοδοτήσεως, σαν επίσημο πρόγραμμα ή σαν κομμάτι του πλάνου εργασιών στην περιοχή.
--Ως ένας τρόπος προετοιμασίας της Τουρκίας για τις υποχρεώσεις της ως κράτος-μέλος, η οικονομική βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι βοηθητική με ένα αποκεντρικό τρόπο, κάτω από την εποπτεία της Αντιπροσωπείας της ΕΕ στην Τουρκία. Αυτό σημαίνει ότι οι τουρκικές αρχές ηγούνται προγραμμάτων και υλοποιούν μέτρα χρηματοδοτούμενα από τα ταμεία της ΕΕ, κάτω από τη γενική εποπτεία του Γενικού Γραμματέα για τις σχέσεις της ΕΕ με την Τουρκία.
ΝΟΟΖ
Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011
Το χριστιανικό χθές της Λαοδίκειας
Μια από τις σημαντικότερες εφτά εκκλησίες του Χριστιανισμού, οι οποίες αναφέρονται και στο Ευαγγέλιο, ανακαλύφθηκε στην παλιά πόλη της Λαοδίκειας στην περιοχή Ντενιζλί στην Τουρκία, σύμφωνα με την εφημερίδα «Μιλιέτ».
Ο Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού της Τουρκίας, που συνόδευσε τον Τούρκο Πρωθυπουργό στο ταξίδι του στο Ντενιζλί, νωρίς χθες το πρωί επισκέφθηκε την παλαιά πόλη της Λαοδίκειας και την ομάδα αρχαιολόγων που πραγματοποιούν ανασκαφές στην ιστορική πόλη.
Ο κ. Γκιουνάι πληροφορήθηκε από τον επικεφαλής των ανασκαφών για την ανακάλυψη, λέγοντας πως τα ευρήματα αποδίδουν έναν ιδιαίτερο πλούτο σε αυτή την ιστορική περιοχή. Στις 9 Φεβρουαρίου, πρόσθεσε, θα πραγματοποιήσουν τελετή, στην οποία θα λάβουν μέρος οι επικεφαλής των αρχαιολογικών ομάδων.
Στο μεταξύ, ληστείες σε δύο ορθόδοξες εκκλησίες στο Τακσίμ και στο Φερίκιοϊ, στην Κωνσταντινούπολη, σημειώθηκαν σύμφωνα με την τουρκική εφημερίδα «Βατάν».
Την ίδια ώρα σε ξενοδοχείο σκοπεύει να μετατρέψει το ορφανοτροφείο της Πριγκήπου η ελληνική κοινότητα της Κωνσταντινούπολης, μετά που η έκταση επανήλθε στην κυριότητά της.www.sigmalive.com/
Ο Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού της Τουρκίας, που συνόδευσε τον Τούρκο Πρωθυπουργό στο ταξίδι του στο Ντενιζλί, νωρίς χθες το πρωί επισκέφθηκε την παλαιά πόλη της Λαοδίκειας και την ομάδα αρχαιολόγων που πραγματοποιούν ανασκαφές στην ιστορική πόλη.
Ο κ. Γκιουνάι πληροφορήθηκε από τον επικεφαλής των ανασκαφών για την ανακάλυψη, λέγοντας πως τα ευρήματα αποδίδουν έναν ιδιαίτερο πλούτο σε αυτή την ιστορική περιοχή. Στις 9 Φεβρουαρίου, πρόσθεσε, θα πραγματοποιήσουν τελετή, στην οποία θα λάβουν μέρος οι επικεφαλής των αρχαιολογικών ομάδων.
Στο μεταξύ, ληστείες σε δύο ορθόδοξες εκκλησίες στο Τακσίμ και στο Φερίκιοϊ, στην Κωνσταντινούπολη, σημειώθηκαν σύμφωνα με την τουρκική εφημερίδα «Βατάν».
Την ίδια ώρα σε ξενοδοχείο σκοπεύει να μετατρέψει το ορφανοτροφείο της Πριγκήπου η ελληνική κοινότητα της Κωνσταντινούπολης, μετά που η έκταση επανήλθε στην κυριότητά της.www.sigmalive.com/
Η ελληνική γλώσσα θα διδάσκεται στα αυστραλιανά σχολεία
Τα Ελληνικά θα συμπεριληφθούν, τελικά, στο Εθνικό Πρόγραμμα Διδασκαλίας Γλωσσών της Αυστραλίας, όπως προκύπτει από σημερινή ανακοίνωση του υπουργού Παιδείας Πίτερ Γκάρετ. Τουλάχιστον αυτή είναι η εισήγηση της αρμόδιας αυστραλιανής επιτροπής ACARA.
Με κοινή τους δήλωση οι ομογενείς Εργατικοί βουλευτές Στιβ Γεωργανάς και Μαρία Βαμβακινού εκφράζουν την ικανοποίησή τους που η κινητοποίηση του ελληνισμού στέφθηκε από επιτυχία.
Όπως επισημαίνουν οι δύο βουλευτές, η ελληνική γλώσσα είναι μέσα στις πέντε δημοφιλέστερες της Αυστραλίας και ομιλείται από 250.000 άτομα, σύμφωνα με την απογραφή του 2006.
Σημειώνεται ότι τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση είχαν ζητήσει από τις αυστραλιανές αρχές να είναι η ελληνική μια από τις γλώσσες που θα διδάσκεται στα αυστραλιανά σχολεία.
Ο συντονιστής ΣΑΕ Ωκεανίας και Άπω Ανατολής, Γιώργος Αγγελόπουλος, με ανακοίνωσή του σημειώνει ότι οι συστηματικές και πολύπλευρες ενέργειες του ελληνισμού της Αυστραλίας για να συμπεριληφθούν τα Νέα Ελληνικά στο Εθνικό Πρόγραμμα Διδασκαλίας Γλωσσών για ολόκληρη την Αυστραλία στέφτηκαν με επιτυχία και η νεοελληνική γλώσσα προτείνεται να είναι μια από τις έντεκα επίσημες γλώσσες του νέου προγράμματος.
Το ΣΑΕ τονίζει ότι η επιτυχία αυτή οφείλεται σε όλο τον ελληνισμό της Αυστραλίας, στη συντονισμένη κινητοποίηση όλων των φορέων και Οργανισμών του και στις υπεύθυνες και επιστημονικά πειστικές τοποθετήσεις των εκπαιδευτικών από όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης, τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Ειδικότερα οι εκπαιδευτικοί με τις εισηγήσεις τους δεν κατόρθωσαν μόνο να αποδείξουν την σημασία των Ελληνικών για την Αυστραλία του σήμερα αλλά και να αναδείξουν τη διαχρονική σημασία της γλώσσας αυτής για τον παγκόσμιο πολιτισμό καθώς επίσης και τη βαθιά και γόνιμη συγγένειά της με την αγγλική γλώσσα.
Τούτο στάθηκε επίσης εφικτό χάρη στη δυναμική παρουσία όλων των μέσων μαζικής ενημέρωσης τα οποία με θαυμαστή και ομόψυχη δράση κατόρθωσαν να αναδείξουν την ευρύτερη σημασία της Ελληνικής γλώσσας για την κοινωνική ευστάθεια, ευημερία και ανάπτυξη της σύγχρονης Αυστραλιανής κοινωνίας.
Το ΣΑΕ συγχαίρει και την πρωτοβουλία εκ μέρους του τύπου να συγκεντρωθούν χιλιάδες υπογραφές (περίπου 23.000 υπογραφές συγκέντρωσαν οι αναγνώστες του Νέου Κόσμου) γεγονός που απέδειξε έμπρακτα σε όλους τους εμπλεκόμενους ότι η Ελληνική είναι ένα ζωντανό κομμάτι της αυστραλιανής πραγματικότητας και θα παραμείνει τέτοιο για πολλά χρόνια ακόμη στο μέλλον.
Ο κ. Αγγελόπουλος υπογραμμίζει: «Θα ήταν επίσης μεγάλη παράλειψη να μην τονιστεί ο καταλυτικός ρόλος πολιτικών προσωπικοτήτων, κομμάτων και κυβερνήσεων. Όλοι τους σε τοπικό και εθνικό επίπεδο αγκάλιασαν με ενθουσιασμό την άμεση κινητοποίηση για την ελληνική γλώσσα και θα πρέπει να αισθάνονται πολύ υπερήφανοι για τα αποτελέσματα. Στο πνεύμα αυτό θα πρέπει να τονιστεί ακόμη με μεγαλύτερη έμφαση ο παραγωγικός ρόλος των πολιτικών ελληνικής καταγωγής, για τους οποίους η Ομογένεια αισθάνεται ιδιαίτερα υπερήφανη και ακόμα το έμπρακτο ενδιαφέρον και στήριξη των προσπαθειών της ομογένειας από το υπουργείο Παιδείας, Δια βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων της Ελλάδος».
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
Με κοινή τους δήλωση οι ομογενείς Εργατικοί βουλευτές Στιβ Γεωργανάς και Μαρία Βαμβακινού εκφράζουν την ικανοποίησή τους που η κινητοποίηση του ελληνισμού στέφθηκε από επιτυχία.
Όπως επισημαίνουν οι δύο βουλευτές, η ελληνική γλώσσα είναι μέσα στις πέντε δημοφιλέστερες της Αυστραλίας και ομιλείται από 250.000 άτομα, σύμφωνα με την απογραφή του 2006.
Σημειώνεται ότι τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση είχαν ζητήσει από τις αυστραλιανές αρχές να είναι η ελληνική μια από τις γλώσσες που θα διδάσκεται στα αυστραλιανά σχολεία.
Ο συντονιστής ΣΑΕ Ωκεανίας και Άπω Ανατολής, Γιώργος Αγγελόπουλος, με ανακοίνωσή του σημειώνει ότι οι συστηματικές και πολύπλευρες ενέργειες του ελληνισμού της Αυστραλίας για να συμπεριληφθούν τα Νέα Ελληνικά στο Εθνικό Πρόγραμμα Διδασκαλίας Γλωσσών για ολόκληρη την Αυστραλία στέφτηκαν με επιτυχία και η νεοελληνική γλώσσα προτείνεται να είναι μια από τις έντεκα επίσημες γλώσσες του νέου προγράμματος.
Το ΣΑΕ τονίζει ότι η επιτυχία αυτή οφείλεται σε όλο τον ελληνισμό της Αυστραλίας, στη συντονισμένη κινητοποίηση όλων των φορέων και Οργανισμών του και στις υπεύθυνες και επιστημονικά πειστικές τοποθετήσεις των εκπαιδευτικών από όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης, τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Ειδικότερα οι εκπαιδευτικοί με τις εισηγήσεις τους δεν κατόρθωσαν μόνο να αποδείξουν την σημασία των Ελληνικών για την Αυστραλία του σήμερα αλλά και να αναδείξουν τη διαχρονική σημασία της γλώσσας αυτής για τον παγκόσμιο πολιτισμό καθώς επίσης και τη βαθιά και γόνιμη συγγένειά της με την αγγλική γλώσσα.
Τούτο στάθηκε επίσης εφικτό χάρη στη δυναμική παρουσία όλων των μέσων μαζικής ενημέρωσης τα οποία με θαυμαστή και ομόψυχη δράση κατόρθωσαν να αναδείξουν την ευρύτερη σημασία της Ελληνικής γλώσσας για την κοινωνική ευστάθεια, ευημερία και ανάπτυξη της σύγχρονης Αυστραλιανής κοινωνίας.
Το ΣΑΕ συγχαίρει και την πρωτοβουλία εκ μέρους του τύπου να συγκεντρωθούν χιλιάδες υπογραφές (περίπου 23.000 υπογραφές συγκέντρωσαν οι αναγνώστες του Νέου Κόσμου) γεγονός που απέδειξε έμπρακτα σε όλους τους εμπλεκόμενους ότι η Ελληνική είναι ένα ζωντανό κομμάτι της αυστραλιανής πραγματικότητας και θα παραμείνει τέτοιο για πολλά χρόνια ακόμη στο μέλλον.
Ο κ. Αγγελόπουλος υπογραμμίζει: «Θα ήταν επίσης μεγάλη παράλειψη να μην τονιστεί ο καταλυτικός ρόλος πολιτικών προσωπικοτήτων, κομμάτων και κυβερνήσεων. Όλοι τους σε τοπικό και εθνικό επίπεδο αγκάλιασαν με ενθουσιασμό την άμεση κινητοποίηση για την ελληνική γλώσσα και θα πρέπει να αισθάνονται πολύ υπερήφανοι για τα αποτελέσματα. Στο πνεύμα αυτό θα πρέπει να τονιστεί ακόμη με μεγαλύτερη έμφαση ο παραγωγικός ρόλος των πολιτικών ελληνικής καταγωγής, για τους οποίους η Ομογένεια αισθάνεται ιδιαίτερα υπερήφανη και ακόμα το έμπρακτο ενδιαφέρον και στήριξη των προσπαθειών της ομογένειας από το υπουργείο Παιδείας, Δια βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων της Ελλάδος».
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)