Του Ελευθέριου Χαρατσίδη, διδάκτορος Εθνολογίας
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ πληθυσμός της σύγχρονης Αρμενίας, σύμφωνα με στοιχεία του 1989, ήταν περίπου 8.000 άτομα. Ο πληθυσμός αυτός συγκροτήθηκε από ομάδες, οι οποίες εμφάνιζαν κοινωνικοπολιτιστικές ιδιαιτερότητες που συνδέονταν με την εθνική ιστορία και τις ασχολίες τους στην προηγούμενη πατρίδα τους. Η διαμόρφωση του ελληνικού πληθυσμού της Αρμενίας ήταν το αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης και πολύπλοκης ιστορικής διαδικασίας που συνδεόταν τόσο με την ιστορία των περιοχών προέλευσης, όσο και με την ιστορία της ίδιας της Αρμενίας.
Μεταλλωρύχοι
Η έλευση των Ελλήνων στην Αρμενία και ειδικότερα στις βορειοανατολικές περιοχές της, συνδέεται με την εξόρυξη και την κατεργασία χαλκού. Η πείρα και η δεξιοτεχνία τους στο συγκεκριμένο τομέα, ήταν γνωστή στους τοπικούς πρίγκιπες οι οποίοι καλούσαν Ελληνες μεταλλωρύχους για να αναπτυχθούν τα μεταλλεία τους. Ετσι, το 1763 προσκλήθηκαν από την Αργυ- ρούπολη (Γκιουμουσχανέ) Ελληνες μεταλλωρύχοι, οι οποίοι οργάνωσαν τις εργασίες στα ορυχεία της μονής Αχταλά, όπου σχημάτισαν οικισμό. Μερικά χρόνια αργότερα, σε απόσταση 10 χιλ. από το σημείο αυτό και κοντά σε ένα μεγάλο χυτήριο
δημιουργηθηκε απο Ελληνες ο οικισμός Μαντάν, ενώ ο αριθμός των Ελλήνων στο εργοστάσιο Σαμλούγκ και το ορυχείο Μπιαντίκ που λειτούργησαν στην περιοχή τα επόμενα έτη, έφθανε τα 1.000 άτομα.
Στις αρχές του 19ου αιώνα, η βασιλική κυβέρνηση δεν κατέβαλλε στους μεταλλωρύχους, οι οποίοι αντιμετώπιζαν ήδη δυσχέρειες, το συμφωνημένο ποσό για το χαλκό που παρέδιδαν. Οι εργαζόμενοι αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τα ορυχεία και ασχολήθηκαν με τη γεωργία, σχηματίζοντας σε απόσταση 10-30 χλμ. από τα εργοστάσια, τα χωριά Κόγκας και Γιαγκντάν.
Κατά τη διάρκεια του 19ου αι. Οι Ελληνες επιδίδονται στην κατεργασία μετάλλων στις περιοχές Ιτζεβάν και Ντιλιζάν, όπου χτίζουν δύο εργοστάσια. Στη συνέχεια περνούν στην επαρχία του Ζαγκεζούρ και αργότερα της Αλεξαντροπόλ. Η εσωτερική μετανάστευση που οφειλόταν στις έρευνες για τον εντοπισμό νέων κοιτασμάτων μετάλλων, οδήγησε στο σχηματισμό του οικισμού Νοβομιχάιλοβκα (σημερινό Ανκα- βάν, επαρχία Ραζντάν).
Στην επαρχία Ζαγκεζούρ, μια εταιρία Ελλήνων μεταλλουργών, ίδρυσε στη δεκαετία 1840, δύο εργοστάσια τα οποία στα τέλη του 19ου αι. εξελίχθηκαν σε μεγάλες μεταλλουργικές επιχειρήσεις. Στην ίδια επαρχία, τη δεκαετία 1850, κτίσθηκε ένα μεγάλο χυτήριο χαλκού που ανήκε στον Ελληνα Χαραλάμπη Κου
ντουροβ και σε δυο συνέταιρους του. Στην επαρχία Αλεξαντροπόλ, Ελληνες μεταλλουργοί οργάνωσαν το ορυχείο Σαγκάλι – Εϊλάρ μαζί με τον οικισμό Σισιμαντάν απ’ όπου το μετάλλευμα χαλκού πήγαινε για επεξεργασία στο Αλαβερντί.
Επαγγέλματα
Η μεγάλη εισροή Ελλήνων στην Αρμενία άρχισε μετά το ρωσοτουρ- κικό πόλεμο του 1827-1829 όταν μετοίκησε εκεί μεγάλος αριθμός Ελλήνων προσφύγων από τις περιοχές Καρς, Ερζερούμ και Μπαγιαζέτ. Οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν στην επαρχία της Αλεξαντροπόλ (σημερινό Λενινακάν κουμρί). Τότε δημιουργήθηκαν από Ελληνες αγρότες οι οικισμοί Σαριμπάς, Μπαϊ- τάρ και Μπαγιαντούρ, ενώ ελληνικός συνοικισμός («Ουρμνότς» ή «Ουινερί μαϊλά», δηλ. συνοικισμός των Ελλήνων») διαμορφώθηκε και μέσα στην ίδια την Αλεξαντροπόλ, όταν εγκαταστάθηκαν εκεί, το 1830 150 οικογένειες Ελλήνων. Η μεγάλη αυτή ομάδα προσφύγων αριθμούσε περισσότερους από 100 τεχνίτες και βιοτέχνες, μεταξύ των οποίων πολλοί ράφτες, καπελάδες, σιδεράδες, πελεκητές πέτρας κ.ά. Ενα από τα κυριότερα επαγγέλματα που ασκούσαν οι Ελληνες ήταν αυτό του κτίστη, με αποτέλεσμα να οικοδομηθούν υπέροχες εκκλησίες, μύλοι και κατοικίες. Ραγδαία ανάπτυξη παρατηρήθηκε και στο εμπόριο αφού τα καταστήματα που ανήκαν
στην ελληνικη κοινοτητα και στην εκκλησία (κτίστηκε το 1850 και ήταν αφιερωμένη στον Αγιο Γεώργιο) έφταναν τα 60.
Σύμφωνα με στοιχεία της απογραφής του 1897 στη βορειοανατολική Αρμενία (επαρχία Λορί) υπήρχαν περίπου 6000 Ελληνες, με κύριες ασχολίες την εξόρυξη μετάλλων και τη γεωργία. Αλλη περιοχή με συμπαγείς ελληνικούς πληθυσμούς ήταν η επαρχία της Αλεξαντροπόλ (Λενινακάν, Κουρμί), με 2.500 περίπου Ελληνες. Στις περιφέρειες Νορμπα- γιαζέτ (περιοχή Ραζτάν) και Ζαγκε- ζούρ ζούσαν αντίστοιχα 179 και 380 Ελληνες.
20ς αιώνας
Τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αι., ο αριθμός των Ελλήνων της Αρμενίας μειώνεται και ένα τμήμα έρχεται στην Ελλάδα. Το 1931 στην Αρμενική Σοσιαλιστική Σοβιετική Δημοκρατία ζούσαν 4.302 Ελληνες εκ των οποίων 3.903 στη βορειοανατολική Αρμενία, 411 στην περιοχή Ραζτάν και 688 στην περιοχή Στεπαναβάν.
Εως το 1988, η βασικότερη ομάδα Ελλήνων, περίπου 4.450 άτομα, ήταν κατανεμημένη στις περιοχές: Λορί (κωμοπόλεις Μαντάν, Σαμλούγκ, Μπιαντίκ), Στεπαναβάν (χωριό Γιαγ- τάν) και Ραζτάν (χωριό Ανκαβάν). Μικρές ομάδες Ελλήνων (συνολικά 3.200 άτομα), ζούσαν στις πόλεις Ερεβαν, Λενινακάν (σημερινή Κουμρί), Κιροβακάν, Στεπαναβάν, Αλαβερντί και Ραζντάν.
Πηγή: Καθημερινή
Τρίτη 26 Απριλίου 2011
Δευτέρα 18 Απριλίου 2011
Greek community brings all foundations under one roof
Bringing a total of 67 foundations under a single roof, the Greek community in Turkey has managed to get organized. ‘Such an entity existed 60 years ago,’ says one of the founders of the association, Dimitri Zotos. ‘We aim to build communication among foundations under the association’s roof. We will find out what the problems are and seek solutions,’ adds another founder, Anastasia-Sula Kapudağ
After a long struggle, Turkey’s Greek-descent Rum community is organizing and bringing 67 foundations under the roof of the Association for Supporting Rum Community Foundations, or Rum-VADER.
Located in the property of the Hagia Triada Church Foundation in Istanbul’s Taksim district, the association aims to resolve problems of the foundations with the assistance of experts. It will also organize cultural and social activities open to public.
Such an entity existed 60 years ago, said one the founding names of the institution, Dimitri Zotos, who is the president of the Kurtuluş Rum Orthodox Church Foundation in Istanbul’s Şişli district. “Sixty years ago, there was a high board supervising all foundations, but it was closed during the political turmoil in that period. We were unable to make elections from 1991 to 2008. Foundations are vulnerable to being exploited.”
Another founding member, Anastasia-Sula Kapudağ, summarized their objective as an effort to build communication between the foundations. “We will find out what the problems are and seek solutions through experts. We will also provide consultation for foundations with no income.”
Most Greek foundations are located in Istanbul and there are some real estate properties on Gökçeada and Bozcaada islands in the upper Aegean Sea.
Retrieval of historic buildings
The Justice and Development Party, or AKP, passed a bill on foundations in 2008 with a few regulations. Noting that the new law is crucial for the foundations, Zotos said, “Previously, we could not make elections in our foundations, but this problem was solved.”
“We were unable to close our schools even if they had no students and remained inactive. But the path has been cleared. We couldn’t receive donations from abroad, but now we can. The AKP government passed a ‘kind of revolutionary’ law. Of course, it has discrepancies, but I believe all will be fixed in time.”
Three historic Greek school buildings were closed in Istanbul recently. One of these buildings is the Kurtuluş Private Rum School, at which Zotos is both a teacher and the chairman of the foundation. “The closing is saddening, but we wanted it so because we didn’t have any students,” Zotos said. “There are a few students in classrooms and this has a negative impact on students’ psychologies. We are talking about historic buildings in the heart of Istanbul. They will be come back to life as culture centers, perhaps a guesthouse or a nursing home. Our goal is to keep these buildings up and running and provide income for the community’s institutions.”
Three historic schools to remain open
According to official data, the Greek population in Turkey stands at 3,000 and the number of Greek students is 200. The historic Zapyon, Zoğrafyan in Taksim and the Rum High School in Fener will be kept opened, Kapudağ said. “For now only Turkish citizens are being admitted to our schools. We want to give Greek students education opportunities after the required permissions are granted,” she said.
The schools announced to be closed recently included Ioakimian School in Fener, Private Arnavutköy Rum School (built in 1902) and Tatavla Boys School (built in 1887) in Sefa Square in Şişli.
Source : Hurriyet Daily News
After a long struggle, Turkey’s Greek-descent Rum community is organizing and bringing 67 foundations under the roof of the Association for Supporting Rum Community Foundations, or Rum-VADER.
Located in the property of the Hagia Triada Church Foundation in Istanbul’s Taksim district, the association aims to resolve problems of the foundations with the assistance of experts. It will also organize cultural and social activities open to public.
Such an entity existed 60 years ago, said one the founding names of the institution, Dimitri Zotos, who is the president of the Kurtuluş Rum Orthodox Church Foundation in Istanbul’s Şişli district. “Sixty years ago, there was a high board supervising all foundations, but it was closed during the political turmoil in that period. We were unable to make elections from 1991 to 2008. Foundations are vulnerable to being exploited.”
Another founding member, Anastasia-Sula Kapudağ, summarized their objective as an effort to build communication between the foundations. “We will find out what the problems are and seek solutions through experts. We will also provide consultation for foundations with no income.”
Most Greek foundations are located in Istanbul and there are some real estate properties on Gökçeada and Bozcaada islands in the upper Aegean Sea.
Retrieval of historic buildings
The Justice and Development Party, or AKP, passed a bill on foundations in 2008 with a few regulations. Noting that the new law is crucial for the foundations, Zotos said, “Previously, we could not make elections in our foundations, but this problem was solved.”
“We were unable to close our schools even if they had no students and remained inactive. But the path has been cleared. We couldn’t receive donations from abroad, but now we can. The AKP government passed a ‘kind of revolutionary’ law. Of course, it has discrepancies, but I believe all will be fixed in time.”
Three historic Greek school buildings were closed in Istanbul recently. One of these buildings is the Kurtuluş Private Rum School, at which Zotos is both a teacher and the chairman of the foundation. “The closing is saddening, but we wanted it so because we didn’t have any students,” Zotos said. “There are a few students in classrooms and this has a negative impact on students’ psychologies. We are talking about historic buildings in the heart of Istanbul. They will be come back to life as culture centers, perhaps a guesthouse or a nursing home. Our goal is to keep these buildings up and running and provide income for the community’s institutions.”
Three historic schools to remain open
According to official data, the Greek population in Turkey stands at 3,000 and the number of Greek students is 200. The historic Zapyon, Zoğrafyan in Taksim and the Rum High School in Fener will be kept opened, Kapudağ said. “For now only Turkish citizens are being admitted to our schools. We want to give Greek students education opportunities after the required permissions are granted,” she said.
The schools announced to be closed recently included Ioakimian School in Fener, Private Arnavutköy Rum School (built in 1902) and Tatavla Boys School (built in 1887) in Sefa Square in Şişli.
Source : Hurriyet Daily News
Παρασκευή 15 Απριλίου 2011
Δίκη για το καθεστώς της νεκρής ζώνης στην Κύπρο
ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΗΣ
ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑαπό το 1974 τίθεται υπό νομική αμφισβήτηση το καθεστώς της νεκρής ζώνης, μέσα από αγωγή που καταχώρησε ενδιαφερόμενη εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γυναίκα, ιδιοκτήτρια κατοικίας που βρίσκεται έναντι της Βρετανικής Υπάτης Αρμοστείας στη νεκρή ζώνη, αξιώνει με αγωγή που καταχώρησε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας αποζημιώσεις ύψους 350.000 ευρώ για απωλεσθέντα ενοίκια. Η ιδιοκτήτρια αναφέρει ότι τα Ηνωμένα Έθνη την εμποδίζουν από του να αξιοποιήσει την κατοικία της και γι' αυτό έχει απώλεια εσόδων τα τελευταία 37χρόνια.
Σημειώνεται ότι το υποστατικό χρησιμοποιείτο από τον Γενάρη του 2001 έως τον Δεκέμβρη του 2004 από τα Ηνωμένα Έθνη, ωστόσο στη συνέχεια το εγκατέλειψαν. Η αγωγή καταχωρήθηκε το 2007 και χθες ήταν ορισμένη η ακρόασή της ενώπιον δικαστηρίου.
Μεταξύ άλλων, πέραν των αποζημιώσεων, αναμένεται να ξεκαθαρίσει νομικά το ερώτημα ποιος έχει τη νομική ευθύνη για τη διαχείριση της νεκρής ζώνης και κατ’ επέκταση τα ενοίκια που έχουν απωλεστεί μέχρι σήμερα και κυρίως αν η Δημοκρατία είναι υπόλογος μέσω των Ηνωμένων Εθνών (εκχώρηση της δικαιοδοσίας). Μέχρι σήμερα έχουν καταθέσει στο δικαστήριο η ενάγουσα, η μητέρα της και ένας εκτιμητής. Το ακίνητο βρίσκεται στη γωνία των οδών Σάββα Ροτσίδη και Νίκου Πολίτη, έναντι της Υπάτης Αρμοστείας.
Από πλευράς της Δημοκρατίας έχουν καταθέσει ένας λειτουργός του Κτηματολογίου, ο οποίος ανέφερε ότι η ενοικιαστική αξία των ακινήτων στη νεκρή ζώνη είναι μηδέν, καθώς και ένας λειτουργός του Τμήματος Δημοσίων Έργων. Χθες αναμενόταν να καταθέσει λειτουργός του Υπουργείου Εξωτερικών, ωστόσο κρίθηκε πως η μαρτυρία του δεν ήταν απαραίτητη. Το δικαστήριο έχει ορίσει τις 12 Μαΐου ως ημέρα που οι δύο πλευρές θα αγορεύσουν πριν την έκδοση της απόφασής του.
Σημειώνεται ότι είναι η πρώτη φορά που εγείρεται τέτοιο θέμα ενώπιον της Δικαιοσύνης και το αποτέλεσμα θα είναι καθοριστικό και για άλλους ιδιοκτήτες ακινήτων εντός της νεκρής ζώνης.
Source : ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑαπό το 1974 τίθεται υπό νομική αμφισβήτηση το καθεστώς της νεκρής ζώνης, μέσα από αγωγή που καταχώρησε ενδιαφερόμενη εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γυναίκα, ιδιοκτήτρια κατοικίας που βρίσκεται έναντι της Βρετανικής Υπάτης Αρμοστείας στη νεκρή ζώνη, αξιώνει με αγωγή που καταχώρησε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας αποζημιώσεις ύψους 350.000 ευρώ για απωλεσθέντα ενοίκια. Η ιδιοκτήτρια αναφέρει ότι τα Ηνωμένα Έθνη την εμποδίζουν από του να αξιοποιήσει την κατοικία της και γι' αυτό έχει απώλεια εσόδων τα τελευταία 37χρόνια.
Σημειώνεται ότι το υποστατικό χρησιμοποιείτο από τον Γενάρη του 2001 έως τον Δεκέμβρη του 2004 από τα Ηνωμένα Έθνη, ωστόσο στη συνέχεια το εγκατέλειψαν. Η αγωγή καταχωρήθηκε το 2007 και χθες ήταν ορισμένη η ακρόασή της ενώπιον δικαστηρίου.
Μεταξύ άλλων, πέραν των αποζημιώσεων, αναμένεται να ξεκαθαρίσει νομικά το ερώτημα ποιος έχει τη νομική ευθύνη για τη διαχείριση της νεκρής ζώνης και κατ’ επέκταση τα ενοίκια που έχουν απωλεστεί μέχρι σήμερα και κυρίως αν η Δημοκρατία είναι υπόλογος μέσω των Ηνωμένων Εθνών (εκχώρηση της δικαιοδοσίας). Μέχρι σήμερα έχουν καταθέσει στο δικαστήριο η ενάγουσα, η μητέρα της και ένας εκτιμητής. Το ακίνητο βρίσκεται στη γωνία των οδών Σάββα Ροτσίδη και Νίκου Πολίτη, έναντι της Υπάτης Αρμοστείας.
Από πλευράς της Δημοκρατίας έχουν καταθέσει ένας λειτουργός του Κτηματολογίου, ο οποίος ανέφερε ότι η ενοικιαστική αξία των ακινήτων στη νεκρή ζώνη είναι μηδέν, καθώς και ένας λειτουργός του Τμήματος Δημοσίων Έργων. Χθες αναμενόταν να καταθέσει λειτουργός του Υπουργείου Εξωτερικών, ωστόσο κρίθηκε πως η μαρτυρία του δεν ήταν απαραίτητη. Το δικαστήριο έχει ορίσει τις 12 Μαΐου ως ημέρα που οι δύο πλευρές θα αγορεύσουν πριν την έκδοση της απόφασής του.
Σημειώνεται ότι είναι η πρώτη φορά που εγείρεται τέτοιο θέμα ενώπιον της Δικαιοσύνης και το αποτέλεσμα θα είναι καθοριστικό και για άλλους ιδιοκτήτες ακινήτων εντός της νεκρής ζώνης.
Source : ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Το ξεκλήρισμα των εγκλωβισμένων στην Καρπασία της Κύπρου
ΤΟΥΒΑΣΟΥΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι κάτοικοι των χωριών της χερσονήσου της Καρπασίας σε ορισμένα χωριά μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και είναι κυριολεκτικά ζήτημα χρόνου να εξαφανιστούν αν ληφθεί υπόψη το γεγονός πως ποσοστό πέραν του 40% των εγκλωβισμένων είναι συνταξιούχοι.
Με βάση τα στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών στο Ριζοκάρπασο απέμειναν 241 εγκλωβισμένοι, στην Αγία Τριάδα 85, στον Άγιο Θέρισσο 6, στον Άγιο Αντρόνικο 2 και στο Λεονάρισσο 4. Συνολικά τον Σεπτέμβριο του 1974 στην Καρπασία υπήρχαν 20.000 Ελληνοκύπριοι εγκλωβισμένοι σε σχέση με 338 που υπάρχουν σήμερα.
Η πολιτική της άλλης πλευράς, όπως προκύπτει και εκ του αποτελέσματος, ήταν η εκδίωξη όλων των Ελληνοκυπρίων ή η παραμονή αριθμού ο οποίος δεν θα επηρέαζε τον εποικισμό των κατεχομένων.
Με βάση τα στοιχεία που είχαν κατατεθεί από το Γ.Γ.του ΟΗΕ στο Συμβούλιο Ασφαλείας μεταξύ 1974-2001, ο αριθμός των εγκλωβισμένων μειώθηκε ως εξής:
Τον Σεπτέμβρη του 1974 υπήρχαν 20.000 εγκλωβισμένοι, τον Οκτώβρη μειώθηκαν στις 15.000, τον Ιούνη του 1975 μειώθηκαν στους 10.500 και το Δεκέμβρη του ιδίου χρόνου έπεσαν κάτω από τις 10.000 και συγκεκριμένα έμειναν 9.000. Τον Ιούνη του 1976απέμειναν 7.371, τον Οκτώβρη 4.817 και το Δεκέμβρη του ιδίου χρόνου έμειναν 3.631. Τον Ιούνη του 1977 έπεσαν στις 2.000 και τον Οκτώβρη έμειναν 1.882 για να μείνουν 1814 μέχρι το Δεκέμβριο του ιδίου χρόνου. Τον Μάιο του 1978 απέμειναν 1731, το Νοέμβριο 1.602 και τον Δεκέμβρη 1.572. Τον Μάιο του 1979 έμειναν 1.548, το Νοέμβριο 1.482 και τον Δεκέμβρη 1.421. Τον Ιούνιο του 1980 έμειναν 1.314, το Νοέμβριο 1.210 και τον Δεκέμβριο 1.206. Τον Μάιο του 1981 έμειναν 1.180, το Νοέμβριο 1.086 και τον Δεκέμβριο 1.076. Τον Ιούνιο του 1982 έμειναν 1.050, και τον Δεκέμβριο έπεσαν για πρώτη φορά κάτω από τους 1.000 και έκτοτε δεν επανήλθαν. Τον Μάιο του 1983 έμειναν 921 εγκλωβισμένοι, τον Ιούνιο 914 και το Δεκέμβριο 879. Τον Ιούνη του 1984 έμειναν 844 και τον Δεκέμβρη έμειναν 788. Τον Μάιο του 1985 έμειναν 767 και το Νοέμβριο 727.
Το 1986 έμειναν 723 και το Νοέμβριο 699. Τον Μάιο του 1987 έμειναν 678 και το Νοέμβριο 661. Τον Μάιο του 1988 έμειναν 652 και το Νοέμβριο 639. Τον Μάιο του 1989 έμειναν 620 και τον Δεκέμβριο 611. Τον Μάιο του 1990 απέμειναν 593 και τον Δεκέμβριο 597. Τον Μάιο του 1991 έμειναν 576 και το Νοέμβριο 564. Τον Μάιο του 1992 έμειναν 551 και τον Δεκέμβριο 544. Τον Ιούνιο του 1993 έμειναν 534 και το Νοέμβριο αυξήθηκαν στους 544. Τον Ιούνιο του 1994 έμειναν 535 και τον Δεκέμβριο 527. Τον Ιούνιο του 1995 έμειναν 520 και τον Δεκέμβριο 492. Τον Ιούνιο του 1996 έμειναν 487 και τον Δεκέμβριο 486. Τον Ιούνιο του 1997 έμειναν 479 και τον Δεκέμβριο 477. Τον Ιούνιο του 1998 έμειναν 462 και τον Δεκέμβριο 458.
Τον Ιούνιο του 1999 έμειναν 453 και το Νοέμβριο 432. Τον Μάιο του 2000 έμειναν 427 και τον Δεκέμβριο 428, όσοι καταμετρήθηκαν και τον Μάιο του 2001.
Εγκλωβισμένοι δεν υπήρχαν μόνο στην Καρπασία αλλά και σε άλλες περιοχές. Συγκεκριμένα στις 4 Αυγούστου 1975 υπήρχαν 136 εγκλωβισμένοι στην Κερύνεια, 47 στο ξενοδοχείο DΟΜΕ(επίσης στην Κερύνεια), 451 στο Μπέλλα Πάις, 180 στον Άγιο Επίκτητο, Πέντε στην Αγία Ειρήνη, 16 στο Διόριος, 19 στη Θέρμια, 109 στο Καζάφανι, 54 στον Καραβά, 35 στο Καράκουμι, 5 στον Κορμακίτη (Ελληνοκύπριοι), 131 στη Λάπηθο και 46 στη Μύρτου. Συνολικά στην επαρχία Κερύνειας υπήρχαν 1.223 εγκλωβισμένοι. Όσον αφορά τους Μαρωνίτες υπήρχαν 979 εκ των οποίων 65 στον Ασώματο, 79 στα Καρπάσια και 835 στον Κορμακίτη. Στην επαρχία Αμμοχώστου υπήρχαν 7.733 εκ των οποίων 13 στον Απόστολο Αντρέα, 542 στον Άγιο Ανδρόνικο, 29 στον Άγιο Θεόδωρο, 1.010 στην Αγία Τριάδα (σήμερα έμειναν 85), 261 στο Βασίλι, 387 στο Βαθύλακα, 32 στη Βοκολίδα, 30 στα Γαστριά, 1.841 στη Γιαλούσα, 360 στην Επτακώμη, 28 στο Κοιλάνεμος, 137 στην Κώμα του Γιαλού, 148 στην Κώμη Κεπήρ, 423 στο Λεονάρισσο (σήμερα τέσσερις), 146 στη Λυθράγκωμη, 108 στη Μελάναγρα, 173 στη Νέτα, 94 στο Πατρίκι, 1.925 στο Ριζοκάρπασο και 46 στην Ταύρου.
Εξάλλου, υπήρχαν άλλοι τρεις στον Απόστολο Βαρνάβα και 123 στο Τρίκωμο. Συνολικά ο αριθμός των εγκλωβισμένων ανερχόταν στους 10.071 εκ των οποίων οι 979 Μαρωνίτες.
Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΗΣ 3ης ΒΙΕΝΝΗΣ
Με βάση τη Συμφωνία της 3ης Βιέννης (31 Ιουλίου-2 Αυγούστου 1975) ο αριθμός των Ελληνοκυπρίων στα υπό την κατοχή του τουρκικού στρατού εδάφη δεν θα έπρεπε να αλλοιωθεί σε μεγάλο βαθμό σε σχέση με το τι ίσχυε το 1974 αφού πρόνοιες της συμφωνίας περιελάμβαναν και τα εξής: -Ο κ. Ντενκτάς επαναβεβαίωσε και συμφωνήθηκε ότι οι Ε/κ που βρίσκονται τώρα στον Βορρά είναι ελεύθεροι να παραμείνουν εκεί και ότι θα τους δοθεί κάθε βοήθεια να διάγουν κανονική ζωή περιλαμβανομένων διευκολύνσεων για εκπαίδευση, για άσκηση της θρησκείας τους, όπως επίσης και ιατρική περίθαλψη από δικούς τους γιατρούς, καθώς και ελευθερία διακίνησης στον Βορρά. -Η ΟΥΝΦΙΚΥΠ θα έχει ελεύθερη και κανονική προσπέλαση στα ελληνοκυπριακά χωριά και οικισμούς που βρίσκονται στον Βορρά. -Σε σχέση με την εφαρμογή της παραπάνω συμφωνίας θα δοθεί προτεραιότητα στην επανένωση οικογενειών που μπορεί να συνεπάγεται μετακίνηση ενός αριθμού Ελληνοκυπρίων που βρίσκονται στον Νότο, προς τον Βορρά.
Source :ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Οι κάτοικοι των χωριών της χερσονήσου της Καρπασίας σε ορισμένα χωριά μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και είναι κυριολεκτικά ζήτημα χρόνου να εξαφανιστούν αν ληφθεί υπόψη το γεγονός πως ποσοστό πέραν του 40% των εγκλωβισμένων είναι συνταξιούχοι.
Με βάση τα στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών στο Ριζοκάρπασο απέμειναν 241 εγκλωβισμένοι, στην Αγία Τριάδα 85, στον Άγιο Θέρισσο 6, στον Άγιο Αντρόνικο 2 και στο Λεονάρισσο 4. Συνολικά τον Σεπτέμβριο του 1974 στην Καρπασία υπήρχαν 20.000 Ελληνοκύπριοι εγκλωβισμένοι σε σχέση με 338 που υπάρχουν σήμερα.
Η πολιτική της άλλης πλευράς, όπως προκύπτει και εκ του αποτελέσματος, ήταν η εκδίωξη όλων των Ελληνοκυπρίων ή η παραμονή αριθμού ο οποίος δεν θα επηρέαζε τον εποικισμό των κατεχομένων.
Με βάση τα στοιχεία που είχαν κατατεθεί από το Γ.Γ.του ΟΗΕ στο Συμβούλιο Ασφαλείας μεταξύ 1974-2001, ο αριθμός των εγκλωβισμένων μειώθηκε ως εξής:
Τον Σεπτέμβρη του 1974 υπήρχαν 20.000 εγκλωβισμένοι, τον Οκτώβρη μειώθηκαν στις 15.000, τον Ιούνη του 1975 μειώθηκαν στους 10.500 και το Δεκέμβρη του ιδίου χρόνου έπεσαν κάτω από τις 10.000 και συγκεκριμένα έμειναν 9.000. Τον Ιούνη του 1976απέμειναν 7.371, τον Οκτώβρη 4.817 και το Δεκέμβρη του ιδίου χρόνου έμειναν 3.631. Τον Ιούνη του 1977 έπεσαν στις 2.000 και τον Οκτώβρη έμειναν 1.882 για να μείνουν 1814 μέχρι το Δεκέμβριο του ιδίου χρόνου. Τον Μάιο του 1978 απέμειναν 1731, το Νοέμβριο 1.602 και τον Δεκέμβρη 1.572. Τον Μάιο του 1979 έμειναν 1.548, το Νοέμβριο 1.482 και τον Δεκέμβρη 1.421. Τον Ιούνιο του 1980 έμειναν 1.314, το Νοέμβριο 1.210 και τον Δεκέμβριο 1.206. Τον Μάιο του 1981 έμειναν 1.180, το Νοέμβριο 1.086 και τον Δεκέμβριο 1.076. Τον Ιούνιο του 1982 έμειναν 1.050, και τον Δεκέμβριο έπεσαν για πρώτη φορά κάτω από τους 1.000 και έκτοτε δεν επανήλθαν. Τον Μάιο του 1983 έμειναν 921 εγκλωβισμένοι, τον Ιούνιο 914 και το Δεκέμβριο 879. Τον Ιούνη του 1984 έμειναν 844 και τον Δεκέμβρη έμειναν 788. Τον Μάιο του 1985 έμειναν 767 και το Νοέμβριο 727.
Το 1986 έμειναν 723 και το Νοέμβριο 699. Τον Μάιο του 1987 έμειναν 678 και το Νοέμβριο 661. Τον Μάιο του 1988 έμειναν 652 και το Νοέμβριο 639. Τον Μάιο του 1989 έμειναν 620 και τον Δεκέμβριο 611. Τον Μάιο του 1990 απέμειναν 593 και τον Δεκέμβριο 597. Τον Μάιο του 1991 έμειναν 576 και το Νοέμβριο 564. Τον Μάιο του 1992 έμειναν 551 και τον Δεκέμβριο 544. Τον Ιούνιο του 1993 έμειναν 534 και το Νοέμβριο αυξήθηκαν στους 544. Τον Ιούνιο του 1994 έμειναν 535 και τον Δεκέμβριο 527. Τον Ιούνιο του 1995 έμειναν 520 και τον Δεκέμβριο 492. Τον Ιούνιο του 1996 έμειναν 487 και τον Δεκέμβριο 486. Τον Ιούνιο του 1997 έμειναν 479 και τον Δεκέμβριο 477. Τον Ιούνιο του 1998 έμειναν 462 και τον Δεκέμβριο 458.
Τον Ιούνιο του 1999 έμειναν 453 και το Νοέμβριο 432. Τον Μάιο του 2000 έμειναν 427 και τον Δεκέμβριο 428, όσοι καταμετρήθηκαν και τον Μάιο του 2001.
Εγκλωβισμένοι δεν υπήρχαν μόνο στην Καρπασία αλλά και σε άλλες περιοχές. Συγκεκριμένα στις 4 Αυγούστου 1975 υπήρχαν 136 εγκλωβισμένοι στην Κερύνεια, 47 στο ξενοδοχείο DΟΜΕ(επίσης στην Κερύνεια), 451 στο Μπέλλα Πάις, 180 στον Άγιο Επίκτητο, Πέντε στην Αγία Ειρήνη, 16 στο Διόριος, 19 στη Θέρμια, 109 στο Καζάφανι, 54 στον Καραβά, 35 στο Καράκουμι, 5 στον Κορμακίτη (Ελληνοκύπριοι), 131 στη Λάπηθο και 46 στη Μύρτου. Συνολικά στην επαρχία Κερύνειας υπήρχαν 1.223 εγκλωβισμένοι. Όσον αφορά τους Μαρωνίτες υπήρχαν 979 εκ των οποίων 65 στον Ασώματο, 79 στα Καρπάσια και 835 στον Κορμακίτη. Στην επαρχία Αμμοχώστου υπήρχαν 7.733 εκ των οποίων 13 στον Απόστολο Αντρέα, 542 στον Άγιο Ανδρόνικο, 29 στον Άγιο Θεόδωρο, 1.010 στην Αγία Τριάδα (σήμερα έμειναν 85), 261 στο Βασίλι, 387 στο Βαθύλακα, 32 στη Βοκολίδα, 30 στα Γαστριά, 1.841 στη Γιαλούσα, 360 στην Επτακώμη, 28 στο Κοιλάνεμος, 137 στην Κώμα του Γιαλού, 148 στην Κώμη Κεπήρ, 423 στο Λεονάρισσο (σήμερα τέσσερις), 146 στη Λυθράγκωμη, 108 στη Μελάναγρα, 173 στη Νέτα, 94 στο Πατρίκι, 1.925 στο Ριζοκάρπασο και 46 στην Ταύρου.
Εξάλλου, υπήρχαν άλλοι τρεις στον Απόστολο Βαρνάβα και 123 στο Τρίκωμο. Συνολικά ο αριθμός των εγκλωβισμένων ανερχόταν στους 10.071 εκ των οποίων οι 979 Μαρωνίτες.
Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΗΣ 3ης ΒΙΕΝΝΗΣ
Με βάση τη Συμφωνία της 3ης Βιέννης (31 Ιουλίου-2 Αυγούστου 1975) ο αριθμός των Ελληνοκυπρίων στα υπό την κατοχή του τουρκικού στρατού εδάφη δεν θα έπρεπε να αλλοιωθεί σε μεγάλο βαθμό σε σχέση με το τι ίσχυε το 1974 αφού πρόνοιες της συμφωνίας περιελάμβαναν και τα εξής: -Ο κ. Ντενκτάς επαναβεβαίωσε και συμφωνήθηκε ότι οι Ε/κ που βρίσκονται τώρα στον Βορρά είναι ελεύθεροι να παραμείνουν εκεί και ότι θα τους δοθεί κάθε βοήθεια να διάγουν κανονική ζωή περιλαμβανομένων διευκολύνσεων για εκπαίδευση, για άσκηση της θρησκείας τους, όπως επίσης και ιατρική περίθαλψη από δικούς τους γιατρούς, καθώς και ελευθερία διακίνησης στον Βορρά. -Η ΟΥΝΦΙΚΥΠ θα έχει ελεύθερη και κανονική προσπέλαση στα ελληνοκυπριακά χωριά και οικισμούς που βρίσκονται στον Βορρά. -Σε σχέση με την εφαρμογή της παραπάνω συμφωνίας θα δοθεί προτεραιότητα στην επανένωση οικογενειών που μπορεί να συνεπάγεται μετακίνηση ενός αριθμού Ελληνοκυπρίων που βρίσκονται στον Νότο, προς τον Βορρά.
Source :ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Τρίτη 5 Απριλίου 2011
Περιουσιακές διευθετήσεις στον Πόντο
Turkey has agreed to a “friendly settlement” in a 50-year-old land dispute with the residents and their descendants of a small neighborhood in Samsun following mediation from the European Court of Human Rights.
Ankara will pay 5,000 euros to three of the complainants, as well as 3,500 euros to the other 100 complainants in the land case that dates from 1961. Turkey has also agreed to pay 3,000 euros in lawyers’ fees, bringing the total compensation figure to 368,000 euros.
By agreeing to the “friendly settlement,” Turkey will avoid another potential case being decided against it at the European court in Strasbourg. It is also expected that the settlement could form a precedent for similar cases in the future.
The case, which was originally opened by residents from Yörükler, a neighborhood in the Black Sea province’s Ondokuzmayıs district, was taken to the European court in 2006 after lawyers argued that the inhabitants’ right to a fair trial was violated by the failure of judicial authorities to settle a land registry case for a 3,782-hectare piece of land “within a reasonable period of time.”
The European court first asked Ankara in September 2009 whether it would prefer to settle out of court rather than be sentenced again.
Turkey has received some of the most convictions among all European countries bound by the Strasbourg-based court.
The court accepted the application in 2009 and asked Ankara in September whether they wanted a “friendly settlement” with the other side. By choosing the “friendly settlement” option with the complainants through the court, Ankara was able to avoid receiving a sentence for violating the right to a fair trial in front of the European court. The decision by Ankara serves as a model for the right holders who are in similar conditions in the region.
In the lobbies of the European court, when the judicial opinion of the court concerning a fair trial was taken into consideration, it was signaled that every other choice except a friendly settlement meant a conviction for Ankara.
On the subject of the length of time it takes to process a court case, Turkey carries the trait of being the second-most European country sentenced by the European court, following Italy.
Source : Hurriyet Daily News
Ankara will pay 5,000 euros to three of the complainants, as well as 3,500 euros to the other 100 complainants in the land case that dates from 1961. Turkey has also agreed to pay 3,000 euros in lawyers’ fees, bringing the total compensation figure to 368,000 euros.
By agreeing to the “friendly settlement,” Turkey will avoid another potential case being decided against it at the European court in Strasbourg. It is also expected that the settlement could form a precedent for similar cases in the future.
The case, which was originally opened by residents from Yörükler, a neighborhood in the Black Sea province’s Ondokuzmayıs district, was taken to the European court in 2006 after lawyers argued that the inhabitants’ right to a fair trial was violated by the failure of judicial authorities to settle a land registry case for a 3,782-hectare piece of land “within a reasonable period of time.”
The European court first asked Ankara in September 2009 whether it would prefer to settle out of court rather than be sentenced again.
Turkey has received some of the most convictions among all European countries bound by the Strasbourg-based court.
The court accepted the application in 2009 and asked Ankara in September whether they wanted a “friendly settlement” with the other side. By choosing the “friendly settlement” option with the complainants through the court, Ankara was able to avoid receiving a sentence for violating the right to a fair trial in front of the European court. The decision by Ankara serves as a model for the right holders who are in similar conditions in the region.
In the lobbies of the European court, when the judicial opinion of the court concerning a fair trial was taken into consideration, it was signaled that every other choice except a friendly settlement meant a conviction for Ankara.
On the subject of the length of time it takes to process a court case, Turkey carries the trait of being the second-most European country sentenced by the European court, following Italy.
Source : Hurriyet Daily News
Σάββατο 2 Απριλίου 2011
Αποζημίωση και επιστροφή ακινήτων στην Τένεδο
Του ανταποκριτή μας Α. Αμπατζή
Ολοκληρώθηκε υπέρ της κοινότητας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Τένεδο η διαδικασία αποζημίωσης και επιστροφής των ακινήτων που είχαν δημευθεί, μετά από απόφαση που είχε λάβει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ).Η διαδικασία ολοκληρώθηκε μετά την απόφαση που έλαβε προχτές 30 Μαρτίου Πρωτοδικείο στην Τένεδο (διαδικασία κτηματογράφησης), αλλά με τρόπο πρωτότυπο, αφού οι τουρκικές αρχές είχαν εφαρμόσει την απόφαση του ΕΔΑΔ προτού ακόμη συνέλθει το τουρκικό Δικαστήριο, το οποίο αποφάσισε ότι δεν υπάρχει αντικείμενο δίκης.
Το ΕΔΑΔ στις 6 Οκτωβρίου 2009 είχε κρίνει ότι έχει παραβιαστεί το δικαίωμα ατομικής ιδιοκτησίας λόγω της δήμευσης οκτώ ακινήτων της κοινότητας, η οποία είχε κάνει ισάριθμες προσφυγές. Από αυτές για τις πέντε περιπτώσεις το ΕΔΑΔ επιδίκασε αποζημίωση 173.000 ευρώ, ενώ για τα υπόλοιπα τρία ακίνητα έκρινε ότι πρέπει να επιστραφούν.
Μετά την απόφαση αυτή του ΕΔΑΔ, η κλασσική νομική διαδικασία ήταν να ζητηθεί αναψηλάφηση από το τουρκικό δικαστήριο που είχε αποφασίσει τη δήμευση. Πράγμα που ζητήθηκε από πλευράς κοινότητας. Η δίκη είχε οριστεί για τις 30 Μαρτίου.
Η τουρκική πλευρά, στις 27 Απριλίου 2010 είχε καταβάλει το ποσό των 173.000 ευρώ που είχε επιβληθεί ως πρόστιμο. Ένα χρόνο αργότερα και προτού περιμένει την αναψηλάφηση στο δικαστήριο, προχώρησε και στην κτηματογράφηση υπέρ της κοινότητας, δηλαδή στην επιστροφή των τριών ακινήτων.
Στις 3 Φεβρουαρίου 2011 η διεύθυνση δημοσίων κτημάτων της νομαρχίας Δαρδανελίων με έγγραφό της προς τη διοίκηση επαρχίας της Τενέδου ζήτησε την "άμεση μεταβίβαση" των τίτλων των τριών ακινήτων στην κοινότητα, δηλαδή την εγγραφή τους στο κτηματολόγιο, υπέρ της κοινότητας. Στο έγγραφο γινόταν λόγος για την απόφαση του ΕΔΑΔ.
Μία μέρα αργότερα, στις 4 Φεβρουαρίου, η διοίκηση επαρχίας ζήτησε την εγγραφή των τίτλων από τη διεύθυνση κτηματολογίου Τενέδου. Στο έγγραφο αυτό αναφέρθηκαν λεπτομερώς οι περιπτώσεις των πέντε ακινήτων για τα οποία καταβλήθηκε η αποζημίωση των 173.000 ευρώ και των τριών ακινήτων η μεταβίβαση των οποίων ζητήθηκε. Τελικά η διεύθυνση κτηματολογίου, στις 8 Φεβρουαρίου 2011 προχώρησε στην εγγραφή των τίτλων υπέρ της κοινότητας.
Σύμφωνα με μία άποψη, στο γεγονός ότι η Τουρκία προχώρησε στην άμεση διευθέτηση της υπόθεσης και την εφαρμογή της απόφασης του ΕΔΑΔ ως προς την εγγραφή των τίτλων, συνέβαλε το ότι ήταν η περίοδος κατά την οποία είχε την προεδρία στο Συμβούλιο της Ευρώπης, στο οποίο υπάγεται το ΕΔΑΔ. Η Τουρκία ανέλαβε την εξάμηνη προεδρία στις 10 Νοεμβρίου 2010.
Μετά από όλα αυτά, το Δικαστήριο στην Τένεδο συνήλθε προχτές μετά το αίτημα αναψηλάφησης, αλλά αποφάσισε ότι δεν υπάρχει αντικείμενο για τι δίκη, αφού στο μεταξύ έχει εφαρμοστεί η απόφαση του ΕΔΑΔ. Την άποψη αυτή εξέφρασαν κατά την ακροαματική διαδικασία οι δικηγόροι και της κοινότητας, αλλά και του τουρκικού θησαυροφυλακίου. Η απόφαση είναι εφέσιμη.
Την όλη υπόθεση χειρίστηκε από πλευράς κοινότητας ο δικηγόρος Ιωάννης Κτιστάκις, νομικός σύμβουλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ο τούρκος συνεργάτης του Τζεμ Σοφούογλου οι οποίοι είχαν χειριστεί και την υπόθεση της επιστροφής του κτιρίου του Ορφανοτροφείου Πριγκήπου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ενώπιον του ΕΔΑΔ.
http://web.ana-mpa.gr
Ολοκληρώθηκε υπέρ της κοινότητας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Τένεδο η διαδικασία αποζημίωσης και επιστροφής των ακινήτων που είχαν δημευθεί, μετά από απόφαση που είχε λάβει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ).Η διαδικασία ολοκληρώθηκε μετά την απόφαση που έλαβε προχτές 30 Μαρτίου Πρωτοδικείο στην Τένεδο (διαδικασία κτηματογράφησης), αλλά με τρόπο πρωτότυπο, αφού οι τουρκικές αρχές είχαν εφαρμόσει την απόφαση του ΕΔΑΔ προτού ακόμη συνέλθει το τουρκικό Δικαστήριο, το οποίο αποφάσισε ότι δεν υπάρχει αντικείμενο δίκης.
Το ΕΔΑΔ στις 6 Οκτωβρίου 2009 είχε κρίνει ότι έχει παραβιαστεί το δικαίωμα ατομικής ιδιοκτησίας λόγω της δήμευσης οκτώ ακινήτων της κοινότητας, η οποία είχε κάνει ισάριθμες προσφυγές. Από αυτές για τις πέντε περιπτώσεις το ΕΔΑΔ επιδίκασε αποζημίωση 173.000 ευρώ, ενώ για τα υπόλοιπα τρία ακίνητα έκρινε ότι πρέπει να επιστραφούν.
Μετά την απόφαση αυτή του ΕΔΑΔ, η κλασσική νομική διαδικασία ήταν να ζητηθεί αναψηλάφηση από το τουρκικό δικαστήριο που είχε αποφασίσει τη δήμευση. Πράγμα που ζητήθηκε από πλευράς κοινότητας. Η δίκη είχε οριστεί για τις 30 Μαρτίου.
Η τουρκική πλευρά, στις 27 Απριλίου 2010 είχε καταβάλει το ποσό των 173.000 ευρώ που είχε επιβληθεί ως πρόστιμο. Ένα χρόνο αργότερα και προτού περιμένει την αναψηλάφηση στο δικαστήριο, προχώρησε και στην κτηματογράφηση υπέρ της κοινότητας, δηλαδή στην επιστροφή των τριών ακινήτων.
Στις 3 Φεβρουαρίου 2011 η διεύθυνση δημοσίων κτημάτων της νομαρχίας Δαρδανελίων με έγγραφό της προς τη διοίκηση επαρχίας της Τενέδου ζήτησε την "άμεση μεταβίβαση" των τίτλων των τριών ακινήτων στην κοινότητα, δηλαδή την εγγραφή τους στο κτηματολόγιο, υπέρ της κοινότητας. Στο έγγραφο γινόταν λόγος για την απόφαση του ΕΔΑΔ.
Μία μέρα αργότερα, στις 4 Φεβρουαρίου, η διοίκηση επαρχίας ζήτησε την εγγραφή των τίτλων από τη διεύθυνση κτηματολογίου Τενέδου. Στο έγγραφο αυτό αναφέρθηκαν λεπτομερώς οι περιπτώσεις των πέντε ακινήτων για τα οποία καταβλήθηκε η αποζημίωση των 173.000 ευρώ και των τριών ακινήτων η μεταβίβαση των οποίων ζητήθηκε. Τελικά η διεύθυνση κτηματολογίου, στις 8 Φεβρουαρίου 2011 προχώρησε στην εγγραφή των τίτλων υπέρ της κοινότητας.
Σύμφωνα με μία άποψη, στο γεγονός ότι η Τουρκία προχώρησε στην άμεση διευθέτηση της υπόθεσης και την εφαρμογή της απόφασης του ΕΔΑΔ ως προς την εγγραφή των τίτλων, συνέβαλε το ότι ήταν η περίοδος κατά την οποία είχε την προεδρία στο Συμβούλιο της Ευρώπης, στο οποίο υπάγεται το ΕΔΑΔ. Η Τουρκία ανέλαβε την εξάμηνη προεδρία στις 10 Νοεμβρίου 2010.
Μετά από όλα αυτά, το Δικαστήριο στην Τένεδο συνήλθε προχτές μετά το αίτημα αναψηλάφησης, αλλά αποφάσισε ότι δεν υπάρχει αντικείμενο για τι δίκη, αφού στο μεταξύ έχει εφαρμοστεί η απόφαση του ΕΔΑΔ. Την άποψη αυτή εξέφρασαν κατά την ακροαματική διαδικασία οι δικηγόροι και της κοινότητας, αλλά και του τουρκικού θησαυροφυλακίου. Η απόφαση είναι εφέσιμη.
Την όλη υπόθεση χειρίστηκε από πλευράς κοινότητας ο δικηγόρος Ιωάννης Κτιστάκις, νομικός σύμβουλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ο τούρκος συνεργάτης του Τζεμ Σοφούογλου οι οποίοι είχαν χειριστεί και την υπόθεση της επιστροφής του κτιρίου του Ορφανοτροφείου Πριγκήπου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ενώπιον του ΕΔΑΔ.
http://web.ana-mpa.gr
Διάλεξη για την ελληνική διάλεκτο της Καππαδοκίας
Διάλεξη με τίτλο «Επανεξετάζοντας τον κάπως διαφορετικό αλλά παρόλα αυτά ελληνικό χαρακτήρα της διαλέκτου της Καππαδοκίας» (Revisiting the somewhat different but nevertheless Greek character of the dialect of Cappadocia» θα δώσει ο Πέτρος Καρατσαρέας, ερευνητής του Πανεπιστημίου Κέιμπριτζ (τμήμα Γλωσσολογίας), τη Δευτέρα 4 Απριλίου. Σύμφωνα με τον ομιλητή, τα ελληνικά της Καππαδοκίας είναι μια μοντέρνα ελληνική διάλεκτο που μιλιόταν στο οροπέδιο της Καππαδοκίας από μια πληθυσμιακή ομάδα ορθόδοξων Ελλήνων μέχρι το 1924, οπότε υπεγράφη η Συνθήκη της Λοζάνης και οι άνθρωποι αυτοί μεταφέρθηκαν σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας.
Πολύ πριν από το γεγονός αυτό, όμως, οι ελληνόφωνοι της Καππαδοκίας είχαν έρθει σε επαφή με τους τουρκόφωνους πληθυσμούς. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται να αναφερθεί στην εποχή που οι Σελτζούκοι Τούρκοι εισβάλλουν σε διάφορες περιοχές της Μικράς Ασίας, αλλά και παλιότερα, πριν το 1071, όταν τα βυζαντινά στρατεύματα ηττώνται στη Μάχη του Μάντζικερτ.
Η απομόνωση ωστόσο των ελληνόφωνων πληθυσμών της περιοχής, που ήταν αποτέλεσμα διαφόρων γεγονότων (όπως ο διαχωρισμός των Καππαδόκων από το ελληνικό διοικητικό κέντρο της Κωνσταντινούπολης, ο εξελληνισμός του μεγαλύτερου τμήματος της Μικράς Ασίας και η επακόλουθη διάλυση και πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας το 1453), βοήθησε στην ανάπτυξη της διαλέκτου.
Η διάλεκτος παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχουν ρίζες στα πιο πρώιμα στάδια της ιστορίας της ελληνικής γλώσσας, καθώς και πολλές μοναδικές γραμματικές ιδιαιτερότητες. Όπως για παράδειγμα, η απώλεια της διάκρισης του γένους στα ουσιαστικά σε αρσενικό, θηλυκό και ουδέτερο.
Στη διάλεκτο αυτή όλα τα ουσιαστικά συμπεριφέρονται ως ουδέτερα, καθώς συνδυάζονται με ουδέτερα άρθρα και επίθετα. Για παράδειγμα, στα καππαδοκικά λένε «καλό άνθρωπος» και «το θύρα», όταν στην πρότυπη ελληνική γλώσσα λέμε «καλός άνθρωπος» και «η θύρα».
Σύμφωνα με τους ερευνητές και κυρίως τον MacGillivray Dawkins, ο οποίος έχει μελετήσει ευρέως τη διάλεκτο της Καππαδοκίας, τέτοιες ιδιαιτερότητες θυμίζουν τη δομή της τουρκικής γραμματικής. Ο ίδιος μάλιστα είχε δηλώσει χαρακτηριστικά:
«Το σώμα της διαλέκτου έχει παραμείνει ελληνικό, η ψυχή της όπως είναι τουρκική», άποψη που έχει επικρατήσει στην ακαδημαϊκή βιβλιογραφία μέχρι σήμερα. Η εκδήλωση γίνεται στο πλαίσιο των διαλέξεων Upper House Seminars της Βρετανικής Σχολής Αθηνών
Source : http://www.protothema.gr
...
Πολύ πριν από το γεγονός αυτό, όμως, οι ελληνόφωνοι της Καππαδοκίας είχαν έρθει σε επαφή με τους τουρκόφωνους πληθυσμούς. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται να αναφερθεί στην εποχή που οι Σελτζούκοι Τούρκοι εισβάλλουν σε διάφορες περιοχές της Μικράς Ασίας, αλλά και παλιότερα, πριν το 1071, όταν τα βυζαντινά στρατεύματα ηττώνται στη Μάχη του Μάντζικερτ.
Η απομόνωση ωστόσο των ελληνόφωνων πληθυσμών της περιοχής, που ήταν αποτέλεσμα διαφόρων γεγονότων (όπως ο διαχωρισμός των Καππαδόκων από το ελληνικό διοικητικό κέντρο της Κωνσταντινούπολης, ο εξελληνισμός του μεγαλύτερου τμήματος της Μικράς Ασίας και η επακόλουθη διάλυση και πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας το 1453), βοήθησε στην ανάπτυξη της διαλέκτου.
Η διάλεκτος παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχουν ρίζες στα πιο πρώιμα στάδια της ιστορίας της ελληνικής γλώσσας, καθώς και πολλές μοναδικές γραμματικές ιδιαιτερότητες. Όπως για παράδειγμα, η απώλεια της διάκρισης του γένους στα ουσιαστικά σε αρσενικό, θηλυκό και ουδέτερο.
Στη διάλεκτο αυτή όλα τα ουσιαστικά συμπεριφέρονται ως ουδέτερα, καθώς συνδυάζονται με ουδέτερα άρθρα και επίθετα. Για παράδειγμα, στα καππαδοκικά λένε «καλό άνθρωπος» και «το θύρα», όταν στην πρότυπη ελληνική γλώσσα λέμε «καλός άνθρωπος» και «η θύρα».
Σύμφωνα με τους ερευνητές και κυρίως τον MacGillivray Dawkins, ο οποίος έχει μελετήσει ευρέως τη διάλεκτο της Καππαδοκίας, τέτοιες ιδιαιτερότητες θυμίζουν τη δομή της τουρκικής γραμματικής. Ο ίδιος μάλιστα είχε δηλώσει χαρακτηριστικά:
«Το σώμα της διαλέκτου έχει παραμείνει ελληνικό, η ψυχή της όπως είναι τουρκική», άποψη που έχει επικρατήσει στην ακαδημαϊκή βιβλιογραφία μέχρι σήμερα. Η εκδήλωση γίνεται στο πλαίσιο των διαλέξεων Upper House Seminars της Βρετανικής Σχολής Αθηνών
Source : http://www.protothema.gr
...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)