Η Ελληνική παρουσία στη Λιβύη, χάνεται στα βάθη των αιώνων και σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, οι πρώτοι Έλληνες που εμφανίστηκαν στην περιοχή, ήταν στην πλειοψηφία τους σκλάβοι, οι οποίοι από τους πειρατές της εποχής πουλήθηκαν στην Τρίπολη. Αργότερα, άρχισαν να καταφθάνουν εκεί και Έλληνες από τη Μικρά Ασία και το νησιωτικό χώρο.
Η ύπαρξη ενός σημαντικού αριθμού Ελλήνων στην περιοχή, συνάγεται και από το γεγονός ότι μετά από αίτημα των Ελλήνων, ελεύθερων και σκλάβων, προς το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, ιδρύθηκε το έτος 1647 στη Λιβύη ο πρώτος ελληνορθόδοξος ναός, ο ιερός ναός του Αγίου Γεωργίου στην Τρίπολη.
Η δημιουργία ελληνικών κοινοτήτων, αρχικά στην Τρίπολη και αργότερα στην περιοχή της Βεγγάζης, ανάγεται στην εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι μόνιμοι Έλληνες κάτοικοι στην Τρίπολη, ήταν 63 κατά το έτος 1876, για να αυξηθούν στους 114 το 1896 και να φτάσουν τους 737 το 1929. Από αυτούς, οι 563 κατοικούσαν στην Τρίπολη, 125 στη Βεγγάζη και οι υπόλοιποι διέμεναν σε διάφορες περιοχές της Λιβύης.
Το 1889, ιδρύθηκε στην Τρίπολη το πρώτο ελληνικό κοινοτικό σχολείο.
Από στοιχεία της Ελληνικής Πρεσβείας στη Λιβύη, προκύπτει ότι ο μεγαλύτερος αριθμός των Ελλήνων που κατοικούσαν ποτέ στη χώρα, έφτασε κάποια εποχή στα 3.000 άτομα, χωρίς να υπολογίζονται σε αυτούς οι ναυτικοί και οι εποχιακοί μετανάστες, οι οποίοι εργάζονταν στη Λιβύη κυρίως από την Άνοιξη ως το Φθινόπωρο και ασχολούνταν κυρίως με τη ναυτιλία, την αλιεία και τη σπογγαλιεία.
Σε αυτούς, πρέπει να συνυπολογιστεί και ένας σημαντικός αριθμός εξισλαμισθέντων Κρητικών, οι οποίοι μετά την απελευθέρωση της Κρήτης εγκατέλειψαν το νησί, φοβούμενοι πιθανούς διωγμούς εκ μέρους των Χριστιανών. Οι περισσότεροι από αυτούς, που τα επίθετά τους έχουν τη γνωστή κρητική κατάληξη σε –άκης, διατήρησαν πολλά από τα κρητικά ήθη και έθιμα
Η αντίστροφη μέτρηση για τον ελληνισμό της Λιβύης, αρχίζει στα τέλη της δεκαετίας του ΄70, με την επικράτηση της επανάστασης του Μουαμάρ Καντάφι και την πολιτική των εθνικοποιήσεων που ακολούθησε, γεγονός που πυροδότησε μία γενικότερη εχθρότητα κατά των ξένων υπηκόων. Τότε, θα αρχίσουν σταδιακά να αποχωρούν από τη Λιβύη και οι περισσότερες ελληνικές τεχνικές εταιρίες, που δραστηριοποιούνταν εκεί έντονα τις δεκαετίες του ΄60 και του ΄70.
Το 1992, σύμφωνα με τα τότε στοιχεία του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών ζούσαν στη Λιβύη περίπου 500 Έλληνες, όμως σήμερα, δεν πρέπει να ξεπερνούν τους 300, όπως προκύπτει από τις εκτιμήσεις της Ελληνικής Πρεσβείας στην Τρίπολη. Στον αριθμό αυτό, πρέπει να προστεθούν και περίπου 100-150 Ελληνίδες που είναι παντρεμένες με Λίβυους και μένουν μόνιμα στη χώρα, ανατρέφοντας τα παιδιά τους με την ελληνική παράδοση, όπου οι συνθήκες τους το επιτρέπουν.
Οι ομογενείς μας, κατοικούν κυρίως στις περιοχές της Τρίπολης και της Βεγγάζης, υπάρχει όμως μικρή ελληνική παρουσία και στις πόλεις Ντέρνα, Κούφρα, Τζάλο κ.α.
Σήμερα υπάρχουν δύο ελληνικές κοινότητες, η μία στην τρίπολη και η άλλη στη Βεγγάζη, ενώ λειτουργούν ακόμη ο Σύλλογος Ελληνίδων Γυναικών Τριπόλεως και το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού.
Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου