Ἀλήθεια, πόσες φορὲς ταξίδεψα στὴν Μεγάλη Ἑλλάδα καὶ στὴν Βόρειο Ἤπειρο, στὴν ἀρχὴ σὰν ἁπλὸς ταξιδιώτης, κατόπιν σὰν ἁπλὸς προσκυνητὴς ὡς μέλος τῆς ΣΦΕΒΑ καὶ τοῦ Μακεδνοῦ.
Αὐτὰ εἶναι ὁδοιπορικὰ ψυχῆς γιὰ ἕναν σὰν καὶ ἐμένα ποὺ ἔζησα μερικὰ χρόνια στὰ ξένα καὶ πόνεσα γιὰ τὴν Ἑλλάδα
Ὅποτε ἡ μοίρα μὲ καλεῖ, χωρὶς ἄλλη σκέψη ἐπισκέπτομαι τὰ Ἅγια αὐτὰ χώματα ὅπου πάτησαν Ἅγιοι, ἥρωες, φιλόσοφοι καὶ μάρτυρες.
Ἡ Μεγάλη Ἑλλάδα (Μάνια Γκρέτσια τὴν ὀνομάζουν οἱ Ἰταλοὶ) καὶ ἡ Βόρειος Ἤπειρος (Ἀλβανία τὴν ὀνομάζουν κάποιοι ἀνιστόρητοι) εἶναι δύο περιοχὲς ἡ μία ἀντίκρυ στὴν ἄλλη.Τὶς χωρίζει μία λωρίδα θάλασσας τὸ Ἰόνιο. Ἑλληνικὰ μιλᾶν καὶ οἱ ἀπὸ ἐδῶ καὶ οἱ ἀπὸ ἐκεῖ.
Ὅμως οἱ Ἕλληνες τῆς Μεγάλης Ἑλλάδας ἂν καὶ δὲν ἔχουν αὐτονομία, πέτυχαν νὰ ἔχουν δίγλωσσες ἐπιγραφὲς, ἀκόμη καὶ στὰ αὐτοκίνητα τῆς δημοτικῆς Ἀστυνομίας, νὰ μιλοῦν τὴν γλώσσα τῶν παππούδων τους, νὰ μαθαίνουν ἑλληνικὰ γράμματα, νὰ ἔχουν πολιτιστικοὺς συλλόγους καὶ νὰ τονίζουν τὴν ἑλληνικότητά τους χωρὶς νὰ φοβοῦνται ὅπως στὰ χρόνια τοῦ φασισμοῦ τοῦ Μουσολίνι.
Θυμᾶμαι χαρακτηριστικὰ τὰ λόγια τοῦ φίλου Τζίορτζιο Φιλιέρι ἀπὸ τὸ χωριὸ Στερνατία: «Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε ἕλληνες εἴμαστε ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ» μὲ κεφαλαῖα καὶ μοῦ τὸ τόνιζε αὐτό.
Ἐνῶ τὰ ἀδέλφια μας πέτυχαν αὐτὰ καὶ χαιρόμαστε, ὑπάρχουν καὶ τὰ ἀδέλφια μας τῆς Βορείου Ἠπείρου πού μὲ τόσους ἀγῶνες πέτυχαν τὴν Αὐτονομία μὲ τὸ αἷμα τους. Καὶ ὅμως ἀκόμα εἶναι οἱ κυνηγημένοι, εἶναι αὐτοὶ ποὺ καταπατοῦνται τὰ δικαιώματά τους κάθε τόσο. Βάζουν δίγλωσση ἐπιγραφὴ στὰ χωριά τους καὶ τὴν ἑπόμενη καῖνε τὴν ἑλληνικὴ ἐπιγραφή. Στὴν Εὐρώπη ὅμως ὑπάρχει καὶ τὸ δικαστήριο τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ποὺ καταγράφει, φτάνει ὅμως τὸ θέμα νὰ πάει ἐκεῖ ὄχι μόνον ἀπὸ ἕνα ἀλλὰ ἀπὸ πολλοὺς καὶ συνεχῶς. Ἴσως τότε καταλάβουν κάποιοι.
Γεωργόπουλος Ἰωάννης, Καθηγητὴς Φ.Α.
ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου